Um form og aðferðir þarf ekki að deila. ESB setur reglurnar, ekki Vg.

"Steingrímur sagði flokksmenn VG vera sammála um Evrópumálin í grunnatriðum, menn greindi einna helst um aðferðir. „Við viljum að þjóðin leiði þessi mál til lykta. Ábyrgð okkar snýr ekki bara að okkur sjálfum, hún snýr að Íslandi, að framtíðinni."

Steingrími og öðrum flokksmönnum Vinstri græns framboðs, má hafa verið það ljóst frá upphafi, að samþykkti flokkurinn það að senda umsókn um ESB-aðild, þá liti ESB svo á að þjóðin ætlaði í ESB. Umsóknin sem slík, væri bara formsatriði og í raun bara beiðni um að fá send gögn þess efnis, til hvers væri ætlast af þeim þjóðum er ganga vilja í ESB.  Hafi flokkurinn ekki gert sér grein fyrir því, þá vann flokkurinn ekki heimavinnuna sína. 

Eftir að umsóknin var móttekin, þá var stjórnvöldum sendur langur spurningalisti sem að fól í sér úttekt á íslenskri stjórnsýslu og lagaumhverfi.  Þegar að íslensk stjórnvöld höfðu svarað þeim lista, var hann sendur til baka og ESB fór yfir svörin og bar þau saman við eigin stjórnsýslu og lagaumhverfi.  Þegar þeirri vinnu lauk, var svo íslenskum stjórnvöldum sendar þær kröfur sem ESB setur þeim ríkjum er ætla þangað inn.  Á því augnabliki má segja að meintum tilgangi Vg. með umsókinni ( að skoða í pokann) hafi verið náð.

Samkvæmt því væru í rauninni einu réttu ályktanir flokksins, að hætta skuli alfarið við umsóknarferlið, eða þá að umsóknarferlið færi í þjóðaratkvæði.

Fari svo að seinni ályktunin verði ofan á, þá þýðir ekkert að blaðra um það, að þjóðin viti ekkert um hvað eigi að kjósa, því ekki liggi samningur á borðinu.  Þau skilyrði um aðlögun þjóðarinnar að ESB, eru í raun nægar upplýsingar, svo þjóðin geti tekið afstöðu.  Endanlegur samningur verður aldrei það fjarri skilyrðum ESB, að það breyti miklu til lengri tíma er litið.

Ákveði flokkurinn hins vegar að áfram skuli haldið í átt til aðildar, þó svo sett verði skilyrði, þá er flokkurinn í raun, að staðfesta stefnubreytingu í evrópumálum.   Svokölluð skilyrði Vg., væru í rauninni ekki ekkert annað en merkingarlaust blaður, eingöngu til heimabrúks og til sefjunnar grasrótinni. 

Skilyrði fyrir inngöngu í ESB eru sett af ESB sjálfu, en ekki af umsóknarþjóðum eða af stjórnmálaöflum umsóknarþjóðar.

Bjartsýnn á að sátt náist

Átök eða afstöðulaus moðsuða Vinstri grænna?

Alveg síðan að Vintri grænir ákváðu að mynda minnihlutastjórn með Samfylkingu í janúar 2009, með opnum þeim möguleika, að mynda meirihlutastjórn að loknum kosningum vorið 2009, fengju flokkarnir til þess umboð, var ljóst að flokkurinn þyrfti fyrr eða síðar að taka afstöðu með ESB-umsókn. 

  En Steingrímur sagði sjálfur eftirfarandi þegar ESB-umsóknin var til umræðu í þinginu sumarið 2009:

 "Við áskiljum okkur ekki bara rétt til þess að leggjast gegn samningsniðurstöðu, verði hún sú sem við teljum mörg hver líklegt, þ.e. að hún breyti litlu um það mat sem uppi hefur verið um hvað það þýði fyrir Ísland að ganga í Evrópusambandið. Við áskiljum okkur líka rétt til þess á hverju stigi málsins sem er að leggja það til að samningaviðræðum verði hætt og það á Alþingi líka að gera."

 Nú er það löngu orðið ljóst, að umsókn að ESB, fylgir í rauninni vilji til inngöngu í ESB.  Ófrávíkjanlegt ferli frá umsókn til aðildar, er ákveðið af ESB og lengd aðildarferlis ræðst fyrst og fremst af tvennu:  Hversu fljótt umsóknarríki aðlagast að ESB og hversu fljótt áróðursmaskínu ESB, tekst að snúa nógu mörgum andstæðingum aðildar, til fylgis við aðild, sé þess þörf líkt og hér á landi.  

Nú þegar liggur fyrir í stjórum dráttum, hvers ESB væntir af íslenskum stjórnvöldum. Hverju ESB telur að þurfi að breyta hér í stjórnsýslunni,  svo hún falli að stjórnsýslu ESB svo Ísland funkeri sem ESB-ríki. Einungis er hægt að fá tímabundnar undanþágur frá einhverjum þáttum, til aðlöðunnar íslensks samfélags á þessum breytingum, en engin þeirra undanþága verður varanleg, nema þá með endurnýjun samninga á fimm ára fresti. Þó er ekki víst að slíkir samningar tækjust endalaust. Slíkar breytinar væru ekki endilega til góðs, færi svo á endanum að Alþingi hafnaði aðildarsamningnum, að undangenginni skoðannakönnun á meðal þjóðarinnar um samninginn. 

Ráðgefandi þjóðaratkvæði er jú ekkert annað en skoðannakönnum, hvað sem hver segir. 

Vinstri grænum ætti því alveg að vera það ljóst, hvað sé framundan og ákveði flokksráðið áframhald aðlöðunnar að ESB, þá hefur flokkurinn greinilega skipt um stefnu í málum er varða ESB. 

Meginhlutverk flokksráðsfundar Vinstri græns framboðs, er haldinn í dag og á morgun,er  því að taka ákvörðun um það hvort flokkurinn hyggist ganga á bak orða sinna við kjósendur sína og grasrót, eða að taka lokaákvörðun um að standa við eigin orð.  Frekari umræður á fleiri fundum eða moðsuðuályktun, er ekki í boði ætli Vg. sér að vera leiðandi stjórnmálaafl á komandi árum.

 

Búist við miklum átakafundi hjá VG

Alþingi sjálft ákvað knappar tímasetningar, vegna stjórnlagaþings, ekki Rúv.

Í upphafi vill síðuritari geta þess, að hann er fráleitt ánægður með flest sem RÚV aðhefst þessi misserin.

 En að ætla Rúv að kynna svo vel sé alla 523 sem í framboði eru, á rúmum þremur vikum, er í besta falli  hreinn og klár bjánaskapur og vanhugsaður fíflagangur. Það  má  reikna með ca.  fimm mínútum í kynningu  á frambjóðanda.  Væri farið í slíka dagskrárgerð, þá yrði útsendingartíminn rúmlega 43 klukkustundir, sem að liggur nærri útsendingatíma dagskrár sjónvarps á virkum dögum í viku hverri. Ég held að flestum þætti það full mikið af hinu góða, að nota rúmar 43 klukkustundir af dagskrártíma sjónvarpsins í kynningu á frambjóðendum, þær rúmu þrjár vikur, sem líða frá því að í ljós kemur hverjir eru í framboði og þangað til að kosið verður.

Hefði verið farið í slíkt verkefni, þá hefðu ca. tímar á dag, frá því að framboðin komu fram, þangað til að gengið verður til kosninga.  Þá yrðu 24 frambjóendur kynntir í belg og biðu hvert kvöld í tveggja tíma prógrammi fram að kosningum.  Er hætt við því að eitthvað myndi skolast til í því kraðaki, auk þess sem að þeir frambjóðendur er kynntir yrðu síðastir, myndu vera mun ferskari í minni fólks, en þeir sem kynntir yrðu fyrstir. 

Þó svo að þessar skjákynningar Rúv, hafi þær takmarkanir, að fólk þarf að halda sér vakandi á nóttinni eða horfa á venjulegum vinnutíma á þær kynningar, þá eru þær kannski það skársta sem í boði var, þennan stutta tíma, frá birtingu frambjóðenda fram að kosningum.

Þetta kynningarleysi, eða erfiðleikar við að koma kynningu við á þeim stutta tíma er til stefnu er, ættu samt sem áður að vera stjórnvöldum og fleiri lærdómdsríkt og kenna þeim það, að fari svo að persónukosningar verði viðhafðar hér í framtíðinni, þá þurfi að gefa sér töluvert lengri tíma til kynningar á frambjóðendum en rúmar þrjár vikur.

 Það sýnir sig alveg sjálft að hafi fólk ekki aðgang að netinu og hafi ætlað að bíða framboðsblaðs stjórnvalda með kynningu á frambjóðendum og fengið hafa þau blöð í hendurnar í gær eða fyrra dag, eru líka nokkuð skorður settar, enda eingöngu tíu dagar til kosninga og því, ætli fólk að kynna sér frambjóðendur vel með lestri blaðsins, þá má reikna með fimm mínútum pr. frambjóðanda.  Það gerir rúma fjóra klukkutíma á hverjum degi fram að kosningum.  Líklega eru ekki margir sem úthald hefðu eða áhuga í slíka yfirlegu, að loknu hinu daglega amstri.

Þessi hraða atburðarás og knappar tímasetningar er Alþingi ákvað vegna stjórnlagaþingsins, verða því væntanlega til þess að fólk fer síður á kjörstað, enda mörgum erfitt um vik, við að afla sér upplýsinga.

 Það er því að mínu mati nær að skammast í Alþingi og stjórnvöldum, sem hönnuðu jú þessa atburðarás að stjórnlagaþinginu, ákváðu tímasetningar og annað sem skiptir máli í þessu ferli. Það er engan vegin viðunnandi að flumbra einhverju frá sér með látum og ætlast svo til þess að óleysanleg mál verði leyst af öðrum.  Slík vinnubrögð má Alþingi aldrei láta bjóða sér.

Vill upplýsingar um kynningu RÚV á frambjóðendum

Er komið að því, eða verður annað málefnaþing í janúar?

Fyrir flokksráðsfund Vg er haldinn verður um næstu helgi liggja fyrir tvær tillögur um ESB.

 Önnur er um að aðildarferlinu að ESB verði hætt hið snarasta og umsóknin tekin til baka.  Þó virðist vera einhver málamyndun við þá tillögu á þann hátt, að fyrst verði reynt að fá ESB til að ganga í Ísland.  Athuga á hvort ESB fallist á það að Íslendingar hafi yfirráð yfir 200 mílna landhelginni, fái að hafa áfram um ókomna tíð, reglur um fjárfestingar útlendinga í sjávarútvegi, fái að vera áfram strandríki, þannig að ESB fari ekki samningsumboð okkar, eins yrði t.d. í deilu líkt og nú er um makrílinn, ef við værum í ESB o.fl.

 Hin tillagan frá Steingrími J. & co.  gengur út á það, að hafna inngöngu í ESB, en aðlagast samt að ESB. Sú tillaga þýðir það í stuttu máli, að eftir að búið er að eyða tíma starfsmanna stjórnsýslunar og einhverjum milljörðum í karp og aðlöðun að ESB, þá eigi bara að hætta við allt saman. 

Ekki ætla ég að dæma um hvort sé vitlausara, málamiðlunin við fyrri tillöguna eða þá seinni tillagan. En ljóst er, að annað hvort gætu orðið stjórnarslit, fljótlega upp úr helgi, eða þá að Vg. staðfesti endanlega að kosningaloforð þeirra fyrir síðustu kosningar, voru bara grín, líkt og ónefndur stjórnmálaflokkur var með í síðustu sveitarstjórnarkosningum. 

Nema auðvitað, að nauðsyn verði að ræða málið aðeins betur og enn eitt málefnaþingið verði haldið í janúar 2011 og ákveðið á því að taka afstöðu á landsfundi, er haldinn verður vorið 2011, hvaða afstöðu skuli taka til ESB eða halda enn eitt málefnaþingið í júní byrjun og taka þá ákvörðun eða bíða með hana til flokksráðsfundar haustið 2011 o.s.f.v. .....

VG tekst á um ESB-inngöngu

Reglugerð Jóhönnu olli tæplega 60% útlánaaukningu ÍLS, síðustu þrjá mánuðina fyrir hrun.

Eins og fram kom í umræðum á Alþingi í Landsdómsmálinu fyrir nokkrum vikum, þá var starfandi svokallaður súperráðherrahópur í ríkisstjórn Geirs H. Haarde.  Var þeim hópi fyrst og fremst ætlað að taka á efnahagsmálum þjóðarinnar. Í hópnum áttu sæti Geir H. Haarde, Árni Matthiesen, Ingibjörg Sólrún og Jóhanna Sigurðardóttir. Hópurinn gerði ásamt Seðlabankanum, lánasamning við seðlabanka Norðurlandana. Þeim samningi fylgdu ýmsar kvaðir, eins og t.d. að Íbúðalánasjóður héldi að sér höndum í lánveitingum.

 Fram kom einnig í umræðunni um landsdóminn, að vegna þáttar ÍLS í þessum samningi, þá hafi Jóhanna Sigurðardóttir, átt að undirrita samningin fyrir hönd ÍLS.  En einhverrra hluta vegna hvarf Jóhanna af fundi, áður en til undirritunnar kom og var það því Ingibjörg Sólrún sem skrifaði undir fyrir ÍLS í umboði Jóhönnu.

Blekið á áðurnefndum samningi var hins vegar varla þornað, þegar þáverandi félagsmálaráðherra Jóhanna Sigurðardóttir, gaf út reglugerð þess efnis að stimpilgjöld vegna lána ÍLS voru annað hvort lækkuð stórlega eða afnumin, auk þess sem að útlánareglur sjóðsin voru rýmkaðar, svo fólk ætti auðveldar með að fá lán.

Reglugerð þessi hefði eflaust á öllum öðrum tímum þótt frekar æskileg, en alls ekki samt í ástandi sem þá var að skapast í íslensku efnahagslíf og félagsmálaráðherra þess tíma hefði átt að vera ljóst enda sat ráðherrann í áðurnefndum súperráðherrahópi.

Framhefur komið í umræðunni um skuldavanda heimilana að stærstur hluti heimila í vanda eru ekki bara með lán frá ÍLS, heldur er stærstur hluti þeirra með lán, er tekin voru árin 2007 og 2008.  Reikna má að reglugerð Jóhönnu, rétt fyrir hrun, hafi frekar valdið fjölgun í þeim hópi, en ekki.  Raunin varð nefnilega sú að frá þeim tíma er reglugerð Jóhönnu tók gildi, 1. júlí 2008 og fram að hruni, voru veitt ca. 2800 lán úr ÍLS, en síðustu þrjá mánuði þar á undan voru lánin um það bil 1600.  Útlánaaukningin er því tæplega 60% síðustu þrjá máuðina fyrir hrun, miðað við síðustu þrjá máuði á undan.

Ráðgert að afskriftir ÍLS verði í hámarki næstu þrjú árin

Hausverkur manna út í bæ................

Í fréttum Rúv hér rétt áðan var sýnt er Árni Páll Árnason efnahags og viðskiptaráðherra, neitaði viðtali við fréttamann Rúv, vegna boðaðs gengislánafrumvarps, en sagði á hlaupunum að hugsanlegar afleiðingar frumvarpsins, væru bara hausverkur einhverra manna út í bæ.   það sem á að vera hausverkur manna út í bæ, er í þessu sambandi, hótun kröfuhafa bankana um skaðabótamálsókn á hendur stjórnenda bankanna, skrifi þeir undir loforð þess efnis að stefna ekki ríkinu og krefjast skaðabóta, skapi boðað frumvarp ráðherrans nýju bönkunum fjárhagslegt tjón.

 Þegar fysti gengislánadómur Hæstaréttar kom í sumar, þá voru upp raddir að kröfuhafar bankana færu í skaðabótamál við ríkið, færi svo að seinni dómar Hæstaréttar er ákvarða ættu vexti ólöglegu gengislánana færu á versta veg.   Þær raddir hljóðnuðu reyndar er FME og Seðlabanki, gáfu út þau tilmæli, að þau gengislán sem dæmd yrðu ólögleg skyldu bera lægstu óverðtryggðu vexti SÍ, eins og þeir voru á lánstímanum, sem sagt lánin endurreiknuð sem óverðtryggð lán með sama lánstíma.

Í hasarnum miðjum, síðastliðið sumar, þegar gengisdómarnir voru hvað mest í umræðunni, þá kom í ljós að íslensk stjórnvöld höfðu undir höndum lögfræðiálit þess efnis að gengislánin væru ólögleg, án þess þó hafa nokkuð gert með álitin, er þau sömdu við kröfuhafa föllnu bankanna um færslu lánasafna úr gömlu bönkunum yfir í þá nýju.

Má alveg klárlega gera ráðfyrir því að þeir fulltrúar kröfuhafana er sömdu við stjórnvöld, hafi haft einhver pata af ólögmæti gengislánana, en stjórnvöld hugsanlega gefið það út, að ekkert væri að óttast, þau myndu kippa málinu í lag, áður en illa færi.  

Það ætti því að vera nokkuð ljóst, hvort sem boðað frumvarp ráðherra, eða þá fleiri  hæstaréttardómar vegna gengislána lántökum í hag, baki kröfuhöfum bankana eitthvað tjón, að þá muni þeirr stefna íslenska ríkinu fyrir dóm og krefja það um milljarðatugi eða hundruðir í skaðabætur, vegna gengistryggðra lána, sem að þau hafa að öllum líkindum ábyrgst, er samið var við kröfuhafana um flutning lánasafnana yfir í nýju bankanna.

Á meðan á slíkum málarekstri stendur, má alveg reikna með því að það verði mun erfiðara en er í dag að laða að sér erlenda fjárfesta en er í dag og þykir nú flestum nóg um hversu erfitt það er nú þegar í dag.  

Mun það án efa tefja hér endurreisn, atvinnuuppbyggingu og verðmætasköpun, mun meir en íslensk stjórnvöld, eða Vg. hluti þeirra hefur gert hingað til og ekki gera neitt annað en að dýpka kreppuna og gera hinar svörtustu spár manna um næstu ár, enn meira hrollvekjandi, með frekar óhagfelldum áhrifum fyrir íslenska þjóð.

 Það er því alveg morgunljóst að, áðurnefndur hausverkur einhverra manna út í bæ, getur hæglega tekið sér bólfestu í gamla fangelsinu við Lækjartorg, fari allt á versta veg.

Hluti af þjóðaröryggi

Enn einn ráðningarfarsinn í uppsiglingu hjá Samfó?

Fróðir menn segja síðueigenda að líklegast fái Pétur G. Thorsteinsson starfið, enda ku hann vera góður vinur Össurar.  Það ætti því að vera Samfylkingunnni töluverð sárabót, ef það gengi eftir, enda verið bölvað bras fyrir Samfylkinguna að koma sínum manni að í þau störf, sem að stjórnvöld neyðast til að auglýsa.

 Það muna eflaust allir farsann með ráðningu Umboðsmanns skuldara, þegar Runólfur Ágústsson, náði að vinna heilan dag, áður en að Árni Páll Árnason þáverandi félagsmálaráðherra, hvatti hann til að hætta, því hann gæti ekki varið ráðningu hans, pólitískt.

 Síðan varð uppi fótur og fit í Samfylkingunni, þegar að stjórn Íslandsstofu, leit framhjá Þórólfi Árnasyni, bróður Árna Páls, þegar hún réð Jón Ásbergsson í starf framkvæmdastjóra Íslandsstofu.   Þótti sú ráðning, slík firra að Sigurbjörg Sigurgeirsdóttir, stjórnsýslufræðingur taldi sig knúna til að tjá sig um ráðningu Jóns, enda þótti það ekki í anda laganna að ráða þann hæfasta í starfið, ef hann er ekki í Samfylkingunni. 

 Þess má hins vegar geta, að Sigurbjörg, sá ekki ástæðu til þess að tjá sig um farsann vegna Umboðsmanns skuldara og heldur ekki þann farsa sem var í kringum ráðningu á framkvæmdastjóra Íbúðalánasjóðs, þó svo að til þess að klára þá ráðningu, hafi þurft tvenn umsóknarferli, þó svo að meirihluti stjórnar Íbúðarlánasjóðs, hafi komið sér saman um framkvæmdastjóra.  Stjórninni varð hins vegar það á að sá sem hún vildi ráða var ekki í Samfylkingunni og þurfti því þáverandi félagsmálaráðherra, Árni Páll að flækja ferlið............................. En flækjan varð þó ekki til þess að hans maður, Yngvi Örn Kristinsson, fengi djobbið, þrátt fyrir einbeittan vilja ráðherra til þess.  Þess ber þó að geta að seinna ráðningarferlinu lauk ekki fyrr en Árni Páll hætti í Félagsmálaráðuneytinu.

 Það hlýtur þá að vera spurningin, hvort Össuri takist að ráða sinn mann í djobbið, Pétur G. Thorsteinsson, án hávaða, eða þá að nýr farsi fari í gang. 

Líklegast á Samfylkingin bara svo erfitt með það að ráða sitt fólk í vinnu, ef hún neyðist til að auglýsa starfið. Henni virðist henta best, að geta bara látið Einar Karl Haraldsson fá þau djobb sem losna, án auglýsingar.

33 sækja um embætti framkvæmdastjóra ÞSSÍ

Sértæk skuldaaðlöðun líklega skársti kosturinn

Í fljótu bragði sýnist síðuritara sértæk greiðsluaðlöðun skársti kosturinn í stöðunni.  Þá sértæk á þann hátt, að auk þess að taka tillit til tekna og þess háttar, verði þeim skuldurum, er hafa óhagstæð lán eins og yfirdráttarlán, gefið svigrúm til að greiða þau lán niður. Einnig þarf að hafa þessa greiðsluaðlöðun þannig gerða, að fólki finni einhvern tilgang í því að þiggja það úrræði og sjái fram á nokkuð mannsæmandi líf, þrátt fyrir þessa greiðsluaðlöðun.

Að loknum ákveðnum tíma, kannski eftir þrjú ár, fari svo að atvinnuástandið verði komið í þann fasa, að tekjur fólks séu farnar að aukast, þá verði þessar sértæku aðgerðir endurskoðaðar og þeim sem, þrátt fyrir tekjuaukningu, muni ekki getað greítt upp sín lán á samningstímanum gefinn afsláttur sem að því nemur.  Eflaust færu einhverjir þá yfir 15% niðurfellingu og einhverjir undir.  

 Eins á að nýta vaxtabætur eins og hægt er til þess að hjálpa þeim sem verst standa.

Flestar íbúðir sem fjármálastofnanir hafa tekið til sín, eru í eigu Íbúðalánasjóðs (ríkisins).  Þær íbúðir sjóðsins sem til þess þykja henta, mætti fljótlega koma í einhvers konar félagslegt húsnæðiskerfi, eins og kaupleigu, eða þá langtímaleigu, án kaupréttar sé þess óskað.  Bankarnir gætu svo síðar komið inn í það kerfi, sé fyrir því einhver vilji, en samt ekki fyrr en eignarhald þeirra er orðið nokkuð ljóst.

Mikilvægir útreikningar

Kjánaleg mótmæli, þó krafan sé skiljanleg.

Mótmæli þau er boðað er til nk. þriðjudagskvöld, virka soldið kjánaleg á sinn hátt.  Fyrst á að berja tunnur fyrir utan stjórnarráðið, á meðan ríkisstjórnin, sem að nota bene hefur meirihluta í þinginu, reynir að fá stuðning stjórnarandstöðunnar, við einhverjar tillögur sem að reiknimeistarar ríkisstjórnarinnar hafa soðið saman.  

Að þeim fundi loknum fer flytur leiksýningin sig með leiktjöldum og hljóðeffectum upp í Þjóðmenningarhús, þar sem fulltrúar Hagsmunasamtaka heimilana, verkalýðsforystunnar og bankana bætast í hópinn.  Á þeim fundi, verður svo reynt að sannfæra fulltrúa þessara þriggja hópa um ágæti ofangreindra tillagna.  

 Hvort sem tunnuslátturinn verður hávær eða taktviss, þá hefur slíkt varla áhrif á niðurstöðu fundana. Hvort sem að stjórnarandstaðan og fulltrúar hinna þriggja, samþykkja eða leggjast gegn tillögum ríkisstjórnarinnar, þá ætti slíkt ekki að hafa nein úrslitaáhrif á það hvort tillögurnar verði lagðar fyrir Alþingi eða ekki.  Sú ákvörðun verður ætíð á hendi ríkisstjórnarinnar. 

Þó svo að allir nema ríkisstjórnin verði á móti tillögunum, þá á það varla að hafa áhrif á framlagningu þeirra, því varla fer ríkisstjórnin að leggja eitthvað til, sem hún sjálf hefur ekki trú á, auk þess sem að sú ríkisstjórn sem nú situr er meirihlutastjórn og hefur því nægt afl í þinginu til að vinna sínum málum fylgi.

 Bakki hins vegar ríkisstjórnin með tillögur sínar vegna andstöðu stjórnarandstöðu við þær, þá er það eingöngu vegna þess að hún er gersamlega rúin trú á eigin getu til að takast á við ástandið og þannig ríkisstjórn ber að segja af sér.

Tunnumótmæli boðuð á þriðjudag

Af andlitslyftingu ríkisstjórnar.

Frá því Fjárlagafrumvarpið var gert opinbert þá hefur núverandi heilbrigðisráðherra, Guðbjartur Hannesson verið á harðahlaupum, við að sætta mann og annan vegna glórulausra niðurskurðatillagna í heilbrigðismálum, er birtast í frumvarpinu.   Hefur Guðbjartur afsakað niðurskurðinn með því að fyrrverandi heilbrigðisráðherra, Álfheiður Ingadóttir hafi unnið þessar tillögur en ekki hann.

Í því sambandi er athyglisvert að minnast orða Álfheiðar, þegar henni var gert að yfirgefa ráðuneytið, þegar breytingar voru gerðar á ríkisstjórninni um daginn.  Þá sagði Álfheiður að án þessara breytinga á ríkisstjórninni, væri ekki nokkur séns á því að Fjárlagafrumvarpið yrði samþykkt í þinginu.

Í því samhengi er athyglisvert að velta fyrir sér orðspori þeirra  Álfheiðar og Guðbjarts.  Álfheiður er sögð einstrengisleg og nánast ófáanleg til þess að bakka með nokkurn skapaðan hlut, þó svo að henni sé það ljóst að hún hafi haft rangt við.  Af Guðbjarti fer hins vegar það orð, að þó hann geti verið fastur fyrir, þá sé hann tilbúinn að hlusta á rök annarra og breyta af leið, vísi rökin til betri vegar en lagt var upp með.

 Það skildi þá ekki vera að Álfheiður hafi, án þess að nokkur fattaði, í raun verið að viðurkenna eigin bresti, er hún útskýrði brotthvarf sitt úr ráðuneytinu?

Samstaða um jafnan rétt til heilbrigðisþjónustu