Kjánaleg krafa. Hvað með stjórn Bankasýslu ríkisins???

Af hverju byrja þessir stjórnarþingmenn ekki á réttum enda?  Afhverju krefjast þeir þess ekki að fjármálaráðherra setji þessa stjórn af? 

Það var jú sú stjórn, með aðstoð Capacent, sem taldi Pál hæfastan í starfið.  Telji þessir stjórnarþingmenn að dómgreind stjórnar Bankasýslu ríkisins sé ábótavant, þá batnar dómgreind stjórnarinanr ekkert, þó starfið verði auglýst að nýju. 

Eins þurfa þessir stjórnarþingmenn að rökstyðja það á hvaða hátt, þeir telja ákvörðun stjórnar Bankasýslu Ríkisins ranga.  Sá rökstuðningur verður að byggja á einhverju öðru, en því að sá sem fékk starfið, heiti Páll Magnússon og sé framsóknarmaður.

Að öðrum kosti er þetta bara fálmkennt lýðskrum þessara stjórnarþingmanna, í von um skjótfengnar, en að öllum íkindum skammvinnar, vinsældir.

Þingmenn vilja ekki Pál

Blekkingin heldur áfram.- Rannsókn strax !!!

Á meðfylgjandi skjali frá upplýsingarfulltrúa bankans sést, að þær aðgerðir sem bankinn hefur beinlínis farið í ótilneyddur", eru vel innan við helming af heildarupphæðinni, eða ca. 25 milljarðar.  Hæstaréttardómur um gengistryggð lán, dekkar svo ca. 35 milljarða.

Eins og gefur að skilja, þá hafði bankinn ekkert val vegna gengislánadómsins og þær niðurfellingar hans vegna því ekki ákvörðun bankans, heldur Hæstaréttar.

Það er reyndar með lífsins ólíkindum, að stjórnvöld og fjármálafyrirtæki, skuli leyfa sér það að taka gengislánin alltaf með sem niðurfærslur á lánum heimilana.  Samkvæmt þeirri tölu sem stjórnvöld og bankarnir hamra á, þá má eingöngu rekja ca. 20% af heildartölunni til beinna aðgerða bankana til leiðréttingar á lánum heimilana, hitt áttatíu prósentin, eru tilkomin vegna gengislánadóms Hæstaréttar og hefðu alltaf orðið hvort sem er, þó fjármálafyrirtækin hefðu hunsað, með öllu, kröfuna um niðurfellingu á lánum heimilana.

Einnig er það með ólíkindum að sá afsláttur sem bankinn segist hafa fengið er hann keypti þau af þrotabúi Gamla Landsbankans, er 32 milljörðum lægri, en tölur Fjármálaráðuneytisins.  Fjármálaráðuneytið segir rúmlega 78 milljarða, en bankinn aðeins 46 milljarða.

Það verður ljósara með hverri tilkynningu frá fjármálafyrirtækjum og stjórnvöldum, að nauðsynlegt er að fela óháðum aðila, t.d. Ríkisendurskoðun, að rannsaka einkavæðingu bankana, hina síðari. Þó ekki  væri nema til þess að  fá botn í allt þetta talnarugl og talnablekkingar sem tröllríða hér öllu hér, sem aldrei fyrr.

Yfir 60 milljarðar í niðurfærslu lána

Afhverju í veröldinni.....

...stóð þá Steingrímur ekki á því, að skrifað yrði frumvarp upp úr niðurstöðu sáttanefndarinnar?  Í stað þess að hann hefði beitt sér af viti í málinu, þá hefur afgreiðsla nýrra laga um stjórn fiskveiða tafist að minnsta kosti um eitt ár, síðan svokölluð sáttanefnd, komst að niðurstöðu í málinu.

Tafir sem stafa fyrst og fremst af sundurlyndi stjórnarflokkanna.  Flokka sem lágu yfir málinu í átta mánuði og þvældu því fram og til baka, með alls kyns breytingum og öðru bulli.  

Útúr þessu öllu kom frumvarp, sem allir er komu að samningu á, segja meingallað, nema einn Jón Bjarnasón sjávarútvegs og landbúnaðarráðherra. Þó að frumvarpið hafi síðastliðið vor verið kallað stjórnarfrumvarp, þá naut það ekki einu sinni nægs stuðnings innan stjórnarflokkana.

Það má í rauninni krefjast þess, að þeir stjórnarþingmenn er komu að ritun frumvarpsins, ættu að þakka stjórnarandstöðunni, fyrir allt málþófið sem varð við framlagningu málsins á síðasta vorþingi.  Án málþófsins, sætum við væntanlega í þeirri súpu, að vera með nýsamþykkt, meingölluð lög um stjórn fiskveiða og uppsiglingu væri að breyta þeim lögum, aðeins nokkrum mánuðum eftir að þau voru samþykkt.

Fólk getur gargað upp í Hádegismóa, á LÍÚ, á stjórnarandstöðuna og á  fleiri og sakað þá aðila um það hversu illa gengur að semja ný lög um stjórn fiskveiða.  Það breytir því hins vegar ekki að töfina á afgreiðslu málsins, eiga ríkisstjórnarflokkarnir skuldlaust.  Fulltrúar þeirra í sáttanefndinni, samþykktu fyrir hönd stjórnvalda tillögu sáttanefndarinnar. 

Það eru því fyrst og fremst almennt sundurlyndi stjórnarflokkana, smákónga og smádrottningarembingur  innan stjórnarflokkana, sem valda þessum flótta stjórnarflokkana frá þeim tillögum er þeir sjálfir samþykktu á sínum tíma.

 

 

Lítið mál að klára sjávarútvegsmálin

Hæstiréttur 80% , aðrir 20%

Bæði stjórnvöld og fjármálastofnanir segja að afskriftir þeirra til heimilana í landinu séu nú um stundir 164 milljarðar.

Það eru í rauninni mjög villandi  tala og í rauninni má segja hana ranga og saka þessa aðila um að fara með rangt mál.

 Inn í þessum 164 milljörðum eru þeir 131 milljarður, eða nærri 80 % af heildarupphæðinni,  sem að þær stofnanir er veittu gengistryggð lán voru dæmd til að ,,aðfskrifa", vegna dóms Hæstaréttar um gengistryggð lán.

Það er því alveg ljóst, að þó ekkert annað hefði skeð, varðandi skuldamál heimilana í landinu, en að Hæstiréttur, hefði dæmt gengistryggð lán ólögmæt, þá væri staða heimilana litlu verri en hún er í dag. 

Ef að skoðað er hvernig þessi lán skiptast milli fjármálastofnana, þá er útkoman ca. þessi: Íbúðalánasjóður 70%, lífeyrissjóðirnir 10 % og bankar 20%.

Eftir því sem ég kemst næst, þá buðu hvorki ÍLS eða lífeyrissjóðirnir upp á gengistryggð lán.  Það eru því bankarnir, sem sitja uppi með þennan 131 milljarð, sem hæstaréttardómur vegna gengistryggra lána, kleip af lánum heimilana. 

 Bankarnir sem eru bara með 20% lánana taka á sig 80% +, því eitthvað hafa þeir afskrifað, af lánum sem ekki voru gengistryggð. 

 Það er því orðið ansi lítið eftir af þessum 33 milljörðum, sem ekki lágu í gengistryggðum lánum, til að eyrnamerkja sem afskriftir ÍLS og lífeyrissjóðana.  

 Það er því alveg með ólíkindum, að Jóhanna Sigurðardóttir, sem notar sömu röngu tölu og fjármálastofnanir um afskriftir þeirra, til heimilana, tali um að bankarnir dragi lappirnar. 

Vissulega væri hægt að gefa stjórnvöldum ,,prik" fyrir að hækka vaxtabætur, ef þau stæðu ekki á sama tíma í massívum skattahækkunum, sem á endanum hækka lánskjaravísitöluna og þar með höfðuðstól þeirra lána sem vaxtabæturnar eru vegna.

Loksins marklaust þjóðaratkvæði. !!!

Eitt af því sem Jóhanna Sigurðardóttir hefur lofað þjóðinni, er að þjóðin fái að ráða því, hvernig ný stjórnarskrá kemur til með að líta út.  Það loforð Jóhönnu er reyndar á pari við önnur loforð hennar, þ.e. að ekki standi til að standa við  þau, eða það sé ekki mögulegt að standa við þau.

 Jóhanna Sigurðardóttir hefur setið á þingi síðan 1978.  Á þeim tíma hefur hún undirritað drengskaparheit sitt að Stjórnarskrá Íslands, alls tíu sinnum.

Það væri freistandi að álykta að Jóhanna hafi aldrei í þessi tíu skipti lesið þessa stjórnarskrá er hún undirritaði drengskap sinn að. Í það minnsta, ætti sá einstaklingur, er les og skilur núgildandi stjórnarskrá, að átta sig á því, það er Alþingi sem er stjórnarskrár og löggjafinn, en ekki einhverjir verktakahópar sem stjórnvöld ráða til þess að skrifa tillögur að nýrri stjórnarskrá eða að nýjum lögum.

Einnig ætti Jóhanna að vita að þjóðaratkvæðagreiðsla, um tillögur stjórnlagaráðs, er með öllu marklaus og í rauninni ekkert annað en rándýr skrípaleikur.  

Í 48.gr. núgildandi stjórnarskrá stendur: ,,Alþingismenn eru eingöngu bundnir eigin sannfæringu, en ekki boðum kjósenda sinna."   Þetta þýðir m.ö.o. að þjóðaratkvæðið sem slíkt, hefur jafnmikið vægi og gildi og hver önnur Gallup-könnun og er í rauninni marklaust.

Einhverjir muna eflaust orð Jóhönnu vegna þjóðaratkvæðis um Icesave II.  Það þjóðaratkvæði, kallaði hún marklausan skrípaleik, enda lægi nýr og betri samningur á borðinu.  Sá samningur var nú ekki tilbúnari en það, að það liðu átta mánuðir, þangað til hann var undirritaður.  Þeim samningi, Icesave III, felldi þjóðin einnig í þjóðaratkvæði, eins og flestir ættu að muna.

En hvað sem því líður, þá fær Jóhanna loksins marklausa skrípaleikinn sinn.

Enn rætt um stjórnlagaráð

Íhugar Ögmundur afsögn?

Í tilefni af ráðningu Páls Magnussonar í starf forstjóra Bankasýslu ríkissins, er rætt við Ögmund Jónasson innanríkisráðherra, á visir.is.  Eftir honum þar er meðal annars haft:

,,Hann segir að sér finnist mikil áhöld um að þeir einstaklingar sem áttu beina aðkomu að ákvörðunum um bankakerfið í aðdraganda hrunsins veljist til ábyrgðarstarfa fyrir hönd hins opinbera á því sviði. "

 Það hlýtur þá einnig að vera spurning, hvort menn með slíka fortíð ættu að vera ráðherrar. Ögmundur hlýtur því þessa stundina að íhuga það að segja af sér sem ráðherra.

 Nema auðvitað að hann hafi verið, siðustu tíu árini fyrir hrun, ,,óvirkur" stjórnarformaður stærsta lífeyrissjóðs landsins, Lífeyrissjóðs ríkisstarfsmanna.

 

Hin hliðin á málþófi -röng forgangsröðun.

Málþóf hefur þekkst á Alþingi, svo lengi sem undirritaður man.  Málþófi er gjarnan beitt af stjórnarandstöðu hvers tíma, til þess að annað hvort fá málinu frestað um óákveðinn tíma, eða fá efni þess breytt.

Undirritaður man reyndar ekki hver staða t.d. heimilana og atvinnulífsins var, á þeim tímum er málþóf var stundað, hér áður fyrr.  Undirritaður þorir þó, að fullyrða að hún hafi verið töluvert betri en hún hefur verið frá hruni.

Á síðasta vorþingi, þá var báðum kvótafrumvörpum ríkisstjórnarinnar hent inn á þingið, örfáum dögum fyrir þingið og ætlast til þess að þau yrðu samþykkt, nánast án umræðu, enda lítill tími til umræðna, það sem eftir lifði þingsins.  

Fyrst og fremst vegna þess hversu illa ígrunduð þessi mál voru, þó stjórnarflokarnir hafi tekið sér átta mánuði, eftir að sáttanefndin lauk störfum, til þess að skrifa frumvörpin, upphófst málþóf og stjórnarandstaðan sökuð um að tefja afgreiðslu annarra mála með því að leyfa ekki meingölluðu málinu að fljóta í gegn.  

Miðað við yfirlýsingar flestra er komu að gerð stóra kvótafrumvarpsins, um meingallað frumvarp, þá má jafnvel fagna þessu málþófi.  Enda liggur það í augum uppi, að hefði málið flotið í gegnum þingið sl. vor, þá stæðu nú fyrir dyrum, veigamiklar breytingar á nýsamþykktum lögum um stjórn fiskveiða.

Hverju löggjafarþingi lýkur með svokölluðu septemberþingi, septemberstubb.  Á því þingi er ætlast til þess að þau mál er ekki náðist að afgreiða, áður en Alþingi fór í sumarfrí.  Á lista síðasta septemberþings, voru ótal mál er ekki náðu í gegn sl. vor, sem þverpólitísk sátt var um.

Í stað þess að afgreiða þau mál er sátt var um, var farið í að ræða mál, sem öruggt var að lítil sátt var um í þinginu, stjórnarráðsfrumvarp Jóhönnu.  Eins og við var að búast, upphófst þá málþóf og stjórnarandstöðunni enn og aftur sökuð um það, að halda öðrum málum í gíslingu með málþófinu.

Það var hins vegar vitað, áður en þessi ofangreind tvö mál, voru lögð fram, að töluvert ósætti væri um þau, og illmögulegt að afgreiða þau, á þeim stutta tíma sem var í boði til þess að afgreiða þau fyrir þinglok. (Reyndar tókst að afgreiða Stjórnarráðsfrumvarpið, en það var vegna breytingartillögu frá stjórnarandstöðuþingmönnum). Einnig voru þessi bæði mál þess eðlis, að þau máttu vel bíða þess, að heimilum og atvinnulífi væri komið á réttan kjöl.

 Það er því allt eins ábyrgð stjórnvalda, er hafa dagskrárvaldið á Alþingi, að stór og umdeild mál, sem öruggt er að endi í málþófi séu lögð fram, í tímahraki, er alveg á pari við ábyrgð þeirra er halda málþófinu uppi. Enda er það nær öruggt að ríkisstjórn með ranga forgangsröðun og illa ígrundaðan málatilbúnað, fær málþóf reglulega í andlitið.

Geta stjórnvöld ekki ráðið fólk í embætti skammlaust????

Það heyrir nær til undantekninga, ef að einhver ráðning Jóhönnustjórnarinnar í hin og þessi embætti, vekur ekki hörð viðbrögð í samfélaginu. 

Fyrst mætti telja ráðningu Más Guðmundssonar í starf seðlabankastjóra.  Helstu viðbrögðin voru þó ekki vegna ráðningar Más, heldur vegna þess leynisamnings,  um launakjör sín, sem hann virðist hafa gert við forsætisráðherra, Jóhönnu Sigurðardóttur.  Í það minnsta, var fulltrúi Jóhönnu í stjórn Seðlabankans, Lára V. Júíusdóttir, sem með tilögu, runna undan rifjum Jóhönnu, um að hækka laun Más um 400 þús kr. umfram það kveðið var á um í opinberu útgáfunni um ráðningasamnings Más.

Ráðning framkvæmdastjóra Íbúðalánasjóðs gekki ekki vandalaust fyrir sig, svo ekki meira sé sagt. Meirihluti stjórnar, hafði komið sér saman um að ráða einn umsækjandan, er stjórnarmeirihlutinn taldi hæfastan í starfið.  Sú ákvörðun hafði hins vegar þann annmarka, að sá sem var fyrir valinu, var ekki sá umsækjandi, er þáverandi félagsmálaráðherra, Árni Páll Árnason ætlaði að koma í starfið.  Var málið því þæft og þvælt og endanum ákveðið að auglýsa stöðuna aftur.  Hins vegar var Árni Páll þá farinn yfir í Efnahags og viðskiptaráðuneytið og kom ekki að ráðningu þess er ráðinn var að lokum.

Annað ráðningaferli sem Árni Páll klúðraði og það á svipuðum tíma og hann klúðraði ferlinu í Íbúðalánasjóði, var ráðning Umboðsmanns skuldara.  Sá sem Árni Páll réð, þótti hafa það svarta fortíð í viðskiptum, að slík fortíð væri allt annað en æskileg, fyrir mann í þeirri stöðu.  Eftir mikil blaðaskrif og harðorðar umræður í þjóðfélaginu, gefst Árni Páll upp.  Hann hringir í þann sem hann réð, í þann mund er hann var að máta stólinn sinn í nýju starfi og segir honum að hann geti ekki varið ráðningu hans ,,pólitískt".  Hörkklaðist kandidat ráðherrans úr starfi, áður en fyrsta degi í nýju starfi lauk.

Í einu ráðningarferlinu voru jafnréttislögin brotin.  Það var þegar ráðinn var skrifstofustjóri í Forsætisráðuneytið.  Það þótti kannski fyrst og fremst fréttnæmt, þar sem ráðuneytið, braut þau jafnréttislog, sem nú verandi forsætisráðherra, Jóhanna Sigurðardóttir, samdi frumvarp að og kom því í gengum þingið.  Þar þrætti forsætisráðherra fyrir það að hafa brotið lög, þó svo að ráðningin væri á hennar ábyrgð.  Enda hafi ráðningin verið svo ,,fagleg" og byggð á huglægu mati mannauðsfræðings. Fagmennska er hins vegar einskis nýt, ef hún brýtur lög.

Að lokum má svo nefna hina óskiljanlegu ráðningu í starf forstjóra Bankasýslunar.  Þar var að öllum líkindum farið á svig við lögformlegt ráðningarferli og huglægt mat, enn eina ferðina, látið vera lögum æðra.

Jóhönnustjórnin og helförin að heimilunum í landinu.

Í hvert sinn sem umræðan um skuldavanda heimilana í landinu fer fram, hreytir Jóhanna Sigurðardóttir forsætisráðherra, ónotum í bankana og segir þá draga lappirnar.

En þegar umræðan berst í þær áttir að ekki hafi verið afskrifað eins og afskriftarými bankana gefur tilefni til, þá segir Jóhanna að það hafi nú verið afskrifað hellingur, eða 150 milljarðar.  Tekur Jóhanna, líkt og bankarnir, með í þá tölu, tap bankana vegna gengislánadóms Hæstaréttar, sem er rúmlega hundrað milljarðir. 

Þeir milljarðir, er féllu til vegna gengislánadómsins, eru þó ekki vegna aðgerða bankana eða ríkisstjórnarinnar, heldur vegna dóms Hæstaréttar.

Ef skoðað er hlutfall húsnæðislána, eftir fjármálastofnunum, þá er Íbúðalánasjóður með 70 % þeirra.  Lífeyrissjóðirnir 10% og aðrar fjármálastofnanir með 20%.

Hins vegar náði gengislánadómurinn, eingöngu til annarra fjármálastofnana en Íbúðalánasjóðs og lífeyrissjóðana. 

 Það segir okkur það, að megnið af meintum ,,afskriftum", koma frá þeim stofnunum, er buðu gengistryggð íbúðalán á sínum tíma.  Það gerðu lífeyrissjóðirnir og Íbúðalánasjóður hins vegar ekki.

Reyndar hafði ríkisstjórnin örlög heimilana í hendi sér, áður en þau einkavæddu banka og færðu þá kröfuhöfum þeirra.  

Stjórnvöld brugðust hins vegar þjóð sinni, með því að selja kröfuhöfum bankana húsnæðislánasöfnin með miklum afslætti, án þess að hafa lækkað virði þeirra, áður en sú mikla eignatilfærsla fór fram.  Stjórnvöld létu sér einnig í léttu rúmi liggja, þó þau hefðu undir höndum, lögfræðiálit um ólögmæti gengislána og seldu þau lánasöfn, sem ,,lögleg" lán, með miklum afslætti.

Hirðuleysi og vanræksla stjórnvalda lýsir sér best með því, að hefði gengislánadómurinn farið á versta veg, fyrir bankana þ.e. vextir lánana látnir standa, en gengistryggingin klippt burt líkt og kvað upp, þá hefðu stjórnvöld þurft að leggja bönkunum til fjármagn úr Ríkissjóði.

 Það hefðu þau eingöngu þurft að gera, vegna þess að nýju bankarnir fengu gengislánasöfnin, sem ,,lögleg" lán, þrátt fyrir lögfræðiálitið um ólögmæti þeirra.  Í stað þess tóku stjórnvöld þá ákvörðun, eflaust eftir þrýsting frá kröfuhöfum bankana, að heita kröfuhöfunum því, að færu gengislánin líkt og lögfræðiálitið benti til, þá myndi íslenska ríkið (skattgreiðendur) greiða kröfuhöfunum ,,tapið".

Reyndar hefur þetta litla sem gert hefur verið fyrir heimilin í landinu, afar litlu skilað.  Þau heimili er fóru 110 % leiðina er hún stóð fyrst til boða, eru flest komin með sín lán upp í 130% eða meira og sum hver að fara aftur 110% leiðina.  

Þessi 110% leið virðist því hafa verið vanhugsuð, frá upphafi, hafi staðið til að hjálpa heimilunum í landinu með þeirri leið.  Nær hefði líklegast að færa lánin niður í það hlutfall sem þau voru í upphafi af heildarverði eignar.  

Jóhanna Sigurðardóttir heldur því fram að ríkisstjórnin hafi nú lagt helling af mörkum. Meðal annars niðurgreitt vexti af húsnæðislánum, um marga milljarða.  

Galli er hins vegar á þeirri gjöf Njarðar.  Enda eru þessar niðurgreiðslur fjármagnaðar með skattahækkunum, er fara beint út í verðlagið og hækkar þar með lánskjaravísitöluna og höfuðstól lána þar með.  Þannig að fólk er í raun að borga til baka ,,vaxtaafslátt" þann sem ríkisstjórnin býður.  Bæði með hækkandi vöruverði, vegna áðurnefnda skattahækkana og hækkun lánskjaravísitölu.

Það er því varla ofsögum sagt, að ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, já þeirrar Jóhönnu er á hjartað sem slær með heimilunum í landinu, klappi heimilunum blíðlega á kollinn með annarri hendinni, en kýli þau köld í gólfið með hinni.

Sé hægt að segja að bankarnir dragi lappirnar við leiðréttingu skulda heimilana, þá er alveg hiklaust hægt að segja að ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur dregur ekki bara lappirnar í því máli sem og öðrum, heldur dregur hún heimilin í landinu á ansaeyrunum líka.

 

Ríkið þarf að borga fyrir frekari afskriftir

Ferð án fyrirheits.

Hver einasti aðili, sem fer í samningaviðræður við annan aðila, setur sér markmið um það, hvað hann sættir sig við að fá útúr samningunum.

Jóhönnustjórnin með Össur Skarphéðinsson utanríkisráðherra, í broddi fylkingar, veit hins vegar ekkert hvað hún vill fá út úr viðræðum við ESB.  Stjórnin veit ekkert hvernig aðildarsamning hún vill gera. Hverning samning hún vill leggja fyrir þjóðina í ráðgefandi þjóðaratkvæði, sem reyndar er bara dýrari týpan af skoðanakönnun. 

Enda verður ákvörðunin um aðild eða ekki tekin á Alþingi og hvergi annars staðar. Þar munu þingmenn, virði þeir stjórnarskrána, greiða atkvæði samkvæmt eigin sannfæringu, en ekki sannfæringu þjóðarinnar.

Ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, hefur formlega verið í þeirri vegferð er kallast aðildarviðræður í þrjá mánuði og veit ekki enn hvert hún ætlar.  Hví skildi vera svo?  Hefur sundurlyndisliðinu í gamla fangelsinu við Lækjartorg, ekki tekist að koma sér saman um þessi samningsmarkmið?  Eða eru þau eins og allt annað hjá Jóhönnu stjórninni sveipað leyndarhjúpi?

Hvað sem öðru líður þá er Jóhönnustjórnin í ferð án fyrirheits.  Slíkar ferðir enda oftar en ekki, óásættanlegum áfangastað.

Liggja samningsmarkmiðin ekki fyrir?