Skömmin er þeirra, er ljúga lýðræðisást upp á sjálfa sig !!

Núna þegar þetta blogg er skrifað, eru þær fylkingar á Alþingi, er hvað mest hafa á tyllidögum og við önnur tilefni, flutt ófáar ástarjátningar sínar til lýðræðisins, á hröðum flótta undan þessu sama lýðræði.

 Ástæða flóttans er fyrst og fremst sú, að ofangreindir lýðræðiselskendur, geta ekki hugsað það til enda, að lýðurinn fái að ráðaum lyktir Icesavedeilunnar, þó svo að ástarjátningar þeirra til lýðræðisins, kveði einmitt á um slíkt.

Líklegast er asinn slíkur við að afgreiða málið, að um leið og lögin verða samþykkt, fari svo, þá verða þau hraðsend á Bessastaði og ætlast til þess að forsetinn undirriti þau á meðan beðið er.

 Þessir lýðræðiselskendur geta þakkað ,,lýðnum" og forsetanum, að tækifæri gafst til þess að bæta þá samningshörmung sem Svavars/Indriða-samningarnir eru.  Þó svo að nýju samningarnir séu betri en fyrri samningar, þá er nú varla hægt að ætlast til þess að hægt væri að gera verri samninga, en þeir félagar Svavar og Indriði H. gerðu.   Hins vegar er langur vegur frá því að betri samningur sé ásættanlegur. 

Allir samningar varðandi Icesave, er innihalda löglausar kröfur Breta og Hollendinga, varðandi ábyrgð skattgreiðenda á Icesavekröfunni, eru óásættanlegir.

 Hvorki Alþingi né ríkisstjórn geta þakkað sér fyrir þá bættu samningsstöðu er birtist við synjun forsetans og höfnun þjóðarinnar á Icesave II.  Þakkir fyrir slíkt, eiga fyrst og fremst forsetinn, fyrir að hafa vísað málinu til þjóðarinnar og þjóðin fyrir að taka það að sér fyrir stjórnvöld, að standa vörð um íslenska hagsmuni  og hafna Icesave II í þjóðaratkvæðagreiðslu.

Alþingi er því að sýna þjóð sinni og lýðræðinu ,,puttann", ef það ætlar að halda þjóðinni fyrir utan lyktir þessa máls.   Slík fyrirlitning Alþingis, eða öllu heldur meirihluta þingsins á þjóð sinni, mun endanlega koma virðingu þjóðarinnar gagnvart Alþingi langt undir frostmark.

 

Umræða um Icesave hafin

Þjóðin sér undir iljarnar á þinginu.!!

Á fund fjárlaganefndar í dag, komu fulltrúar viðskiptanefndar og kynntu fyrir nefndinni, alvarlega stöðu sem komin er upp vegna skuldabréfs sem Nýi Landsbankinn skuldar þrotabúi Gamla Landsbankans.  Skuldabréf, sem ætlað var að standa undir stórum hluta löglausra krafna Breta og Hollendinga.  Krafna vegna kostnaðar sem Bretar og Hollendingar lögðu óumbeðnir í til þess að bjarga eigin bankakerfi frá áhlaupi.  Krafna sem Bretar, Hollendingar og borgunnarsinnar Icesave, vilja leggja á herðar íslenskra skattgreiðenda.

 Á Facebooksíðu sína skrifar Guðlaugur Þór Þórðarson:

 

‎,,Var að koma af fundi í fjárlaganefnd vegna Icesave. Var að kynna sjónarmið minnihluta viðskiptanefndar vegna tryggingasjóðsins. Þar er um að ræða mjög alvarlega hluti.
Til stendur að setja af stað innistæðutryggingakerfi sem getur aldrei staðist!
Það mun engu breyta icesve verður tekið út á eftir."
 
 Fjarlaganefnd og þingið í það minnsta meirihluti þess,  eru bæði á harðahlaupum undan vaxandi kröfu um þjóðaratkvæði vegna málsins og þeirra hrikalegu frétta um að Nýi Landsbankinn, muni ekki geta staðið í skilum við þrotabú Gamla Landsbankans, með skuldabréf sem ganga átti upp í stóran hluta kröfunar.

  Staðan breytist ekki vitund þó málið frestist um einhverjar vikur, nema þá á þann hátt sem meirihluti þingsins vill ekki, að upp komi það ákveðinn þrýstingur á þjóðaratkvæði, að undan því verði ekki vikist og/eða staða innistæðukerfisins er ætlað er að standa undir greiðslum krafnana, verði það slæm að byrðin sem að lokum mun leggjast á skattgreiðendur, verði mun þyngri en jafnvel svartsýnustu menn þorðu að vona.

„Icesave afgreitt of hratt“

Óheppilegt að upp komst, eða...?

Orðhengilsháttur lögspekinga og endurskoðenda í þessu máli er með ólíkindum.  ,, Þar sem ekki er til þess tekið í samningnum, hver megi aka bílnum, þá sé í lagi að dóttir bæjarstjórans noti bílinn til eigin nota."

 Nú er það svo, að ætla má að ráðningarsamningur bæjarstjórans, sé milli hans og bæjarins, vegna þess starfs sem bæjarstjóraembættið tekur til.  Það hlýtur því að liggja nokkuð ljóst fyrir að fríðindi vegna starfs eins og bílahlunnindi, séu starfsins vegna, en ekki fjölskyldu bæjarstjóra vegna.   Dóttirin er 19 ára og því ekki lengur á framfæri og ábyrgð foreldra sinna.   Það hlýtur því að liggja beint við að bærinn rukki dótturna fyrir afnot af bílnum og/eða hún borgi skatt af þeim fríðindum, sem felast í því að hafa bíl til umráða, á kostnað bæjarbúa.

 Formanni bæjarráðs, finnst þetta allt saman óheppilegt, en engan trúnaðarbrest.  Sé þetta ekki trúnaðarbrestur, milli bæjarstjórans og bæjarstjórnarmeirihlutans, þá er dóttir bæjarstjórans á bílnum, með leyfi meirihluta bæjarstjórnar.  Það leiðir því líkur beint að því, að það sem að sé í raun ekki óheppilegt, að dóttirin sé á bílnum á kostnað bæjarbúa, heldur það að upp komst um þetta.

Bæjarstjóri gagnrýndur fyrir bílanotkun

Stjórnlagaþingið, ESB og auðlindirnar.

Á máli flestra er í framboði voru til stjórnlagaþings mátti skilja sem svo, að aðalbaráttumálið væri náttúruauðlindir í þjóðareign.  Nú er það svo, að auðlindir á og undir landi eru í eigu þeirra er landið eiga, einstaklinga, félagasamtök, fyrirtæki og ríkið (þjóðin).  Auðlindir á og undir landi njóta verndar eignarréttarákvæðis stjórnarskrárinnar í þeim tilfellum, sem þjóðin (ríkið) á ekki landið.  Ríkið hefur því þurft að borga þeim landeigendum bætur, fyrir not á þeim auðlindum er nýttar eru af landareignum þeirra, t.d. vegna virkjana.

 Um sjávarauðlindina gilda önnur lögmál.  Sjávarauðlindin, þ.e. sá fiskur sem svamlar hér, innan 200 mílnana og t.d. hugsanleg olíulind á Drekasvæðinu og jafnvel víðar, er eign þjóðarinnar (ríkisins).  Slíkt fyrirkomulag mun vera svo lengi sem Íslendingar eru fullvalda þjóð.  Þar sem að þjóðin, sem slík er ekki lögaðili, þá er það í raun ríkið eða öllu heldur fulltrúar þjóðarinnar á Alþingi, sem ákvarða nýtingu þeirra auðlinda er til þjóðareignar teljast, t.d. með setningu laga um fiskveiðistjórnun (kvótakerfið).  

 Það er því nokkuð ljóst að ef að í stjórnarskrá verði bætt textanum: "Allar náttúruauðlindir eru í eigu þjóðarinnar." , að sá texti yrði að mestu eingöngu táknrænn og hefði í rauninni ekkert að gera með stóran hluta þeirra auðlinda, sem á og undir landi eru, nema þá að stjórnvöld keyptu upp þær jarðir sem búa yfir einhverjum auðlindum eða tækju þær eignarnámi. 

Þjóðareign á sjávarauðlindinni verður fyrir hendi, óháð því hvort stjórnarskránni verði breytt á þann hátt að auðlindirnar séu í þjóðareign eða ekki. Það eina sem gæti breytt þeirri staðreynd, hvort sem ákvæðinu yrði bætt við eður ei, er afsal fullveldis þjóðarinnar til annarra alþjóðlegra stofnana, eins og t.d. ESB.

 Þá komum við að óopinberum tilgangi ,,Mistakastjórnarinnar" með stjórnlagaþinginu.  Hér að neðan birtist í raun sú beinagrind að nýrri stjórnarskrá sem stjórnlagaþingsfulltrúum er ætlað að tína til eitthvað kjöt utan á, svo úr verði Brusseltæk stjórnarskrá.  

Vek athygli á lið no. 7:

 3. gr. Viðfangsefni.
Stjórnlagaþing skal sérstaklega taka til umfjöllunar eftirfarandi þætti:
   1. Undirstöður íslenskrar stjórnskipunar og helstu grunnhugtök hennar.
   2. Skipan löggjafarvalds og framkvæmdarvalds og valdmörk þeirra.
   3. Hlutverk og stöðu forseta lýðveldisins.
   4. Sjálfstæði dómstóla og eftirlit þeirra með öðrum handhöfum ríkisvalds.
   5. Ákvæði um kosningar og kjördæmaskipan.
   6. Lýðræðislega þátttöku almennings, m.a. um tímasetningu og fyrirkomulag þjóðaratkvæðagreiðslu, þar á meðal um frumvarp til stjórnarskipunarlaga.
   7. Framsal ríkisvalds til alþjóðastofnana og meðferð utanríkismála.
   8. Umhverfismál, þar á meðal um eignarhald og nýtingu náttúruauðlinda.

 Í undanfara kosninganna 2009, var þingmeirihluti fyrir því að niðurstaða stjórnlagaþings yrði bindandi, þ.e. að sú stjórnarskrá er það leggði fram að loknu stjórnlagaþingi yrði ný stjórnarskrá Íslendinga. 

 Þegar fram líða stundir og upphrópanir þeirra sem hvað hæst hafa um nauðsyn stjórnlagaþings þagna, þá segir mér svo hugur að stór hluti þjóðarinnar þakki hinu ,,Grimma gráðuga Íhaldi" fyrir að hafa hindrað þau áform um bindandi stjórnlagaþing, með ,,málþófi" og öðrum árangursríkum aðferðum.

 

Rýnifundi um frjálsa för vinnuafls lokið

En hvað með ógildu kjörbréfin??

 Í frétt RÚV um málið, kom fram að þess væri óskað að Hæstiréttur skilaði niðurstöðu innan viku, svo stjórnlagaþingið gæti hafið störf á áður áætluðum tíma.   Hver sem niðurstaða Hæstaréttar kann að verða, þá breytir það ekki því, að kjörbréfin 25 sem gefin voru út að loknum kosningum eru öll ógild, þar sem landskjörstjórn ógilti þau og hljóta að teljast jafn ógild, hvort sem Hæstiréttur snúi sinni ákvörðun eða ekki.

 Það er landskjörstjórnar að gefa út kjörbréf. Landskjörstjórn sagði af sér í kjölfar úrskurðar Hæstaréttar, eftir að hún hafði ógilt kjörbréfin.  Það er því engin kjörstjórn starfandi í landinu og verður vart, fyrr en einhverjum dögum eftir að Alþingi kemur saman eftir helgi, að lokinni kjördæmaviku.

 Reyndar er það nú svo að eitt þessara kjörbréfa hefði aldrei átt að vera gefið út, eða þá að handhafi þess átti ekki að fá að vera í framboði.  Þar á ég við Andrés Magnússon, geðlækni sem hlaut kosningu á þingið. Andrés er í 5. sæti á lista Vinstri grænna í Suðvestur-kjördæmi.  Vinstri grænir fengu tvo þingmenn í kjördæminu í síðustu kosningum.  Þegar báðir aðalmennirnir eru á þingi, þá eru þeir sem voru í 3. og 4. sæti varaþingmenn flokksins í kjördæminu.  Fari annar aðalmaðurinn í leyfi, líkt og Guðfríður Lilja fór í 1. okt sl. og verður fram í mars, hið minnsta, þá fer 3. maður á lista inn á þing og 4. og 5. verða þá varaþingmenn flokksins í kjördæminu.  

 Það er því ljóst að landskjörstjórn gerði alvarleg mistök með því að samþykkja Andrés, sem frambjóðanda og engu minni mistök er hún gaf út kjörbréf stílað á hann.   Samkvæmt lögum um stjórnlagaþing, hafa allir kjörgengi sem jafnan hafa það í almennum kosningum, að undanskildum Aþingis og sveitastjórnarmönnum og varamönnum þeirra.

Jón Steinar víki sökum vanhæfis

Kröfur Breta og Hollendinga ennþá jafn löglausar!!

 Þrátt fyrir að samningurinn heiti eitthvað annað en lánssamningur, vextirnir séu lægri og verðmæti þrotabús Landsbankans, er kannski eitthvað meira en búist var við, þá byggist niðurstaða samningsins á löglausum kröfum, Breta og Hollendinga.

 Krafan er enn að íslenskir skattgreiðendur, gangist í ábyrgð fyrir því að heimtur þrotabúsins verði nægar. Nægi eignir búsins ekki, þá borga skattgreiðendur,  íslenskir það sem upp á vantar. Einnig er enn er ætlast til þess að íslenskir skattgreiðendur, borgi vexti af upphæðinni, þangað til að útgreiðslur úr þrotabúinu hefjast, í það minnsta.

 Breytingar á samningnum eru því tæpast efnislegar, heldur felast þær í stærstum dráttum í lægri vaxtaprósentu og auknum væntingum um heimtur úr þrotabúi Landsbankans gamla.
Höfnun þjóðarinnar á Icesave II var vegna efnislegra þátta samningsins, ekki vegna vaxta eða minni væntinga um heimtur úr þrotabúi bankans.

 

 Íslenskir skattgreiðendur eiga ekki, að þeim forspurðum, að ábyrgjast erlendar skuldir einkabanka, né að kosta björgun Breta og Hollendinga á eigin bönkum.

Ekki gegn ályktun landsfundar

Þjóðaratkvæði það eina rétta.

Þegar ég horfði á Alþingi samþykkja Icesave II, með þeirri atkvæðahönnun er órólega deild Vg viðhafði, ríkisstjórninni til varnar, þá varð ég enn sannfærðari en áður, um að málið skildi fara fyrir þjóðaratkvæði.  Breytir þar engu um hver skoðun Björns Bjarnasonar eða annarra um það mál er.

Ákvörðun forsetans þann 5. janúar 2010, um að vísa ákvörðun um samþykkt eða synjun þáverandi samnings til þjóðarinnar, tók í rauninni endanlegan ákvörðunarrétt af þinginu, til þess að eiga lokaorð í málinu og færði hann yfir til þjóðarinnar.  Eina sem hefði breytt því, hefði verið það, að Alþingi hefði tekið Icesave II til baka og stjórnvöld samið að nýju og komið með samning, sem þjóð, þing og forseti gætu fallist á.

 Ákvörðun forsetans breytti því hins vegar ekki að framkvæmdavaldið, geri í umboði forsetans samninga við erlend ríki, samkvæmt því sem stendur í stjórnarskránni.  

 Það breytir því líka ekki að samningarnir eða samningaviðræður þær sem skiluðu þessum samningi, voru á ábyrgð ríkisstjórnarinnar, þó svo að stjórnarandstaðan hafi átt þátt í skipun síðustu samninganefndar og eflaust líka gerð samningsmarkmiða er lagt var af stað með.

 Það skiptir því í mínum huga, engu máli á hvaða hátt Alþingi greiði atkvæði um málið á endanum, enda er lokaákvörðunarrétturinn þjóðarinnar og upp á forsetann að synja þeim lögum staðfestingar, er á hans borð koma, er Alþingi hefur lokið efnislegri meðferð málsins.

 Það verður svo verkefni fylgjenda og andstæðinga samningsins, að sannfæra þjóðina um það rétta varðandi samninginn og þjóðin kýs svo samkvæmt því.

Björn vill þjóðaratkvæði um Icesave

Það er fiskveiðiauðlindin sem er í eigu þjóðarinnar, en ekki ,,kvótinn".

Sé litið til þess hvernig atvinnuuppbyggingu er háttað, víðast hvar á landsbyggðinni, má taka undir kröfu SA þess efnis, að varanleg lausn verði fengin í fiskveiðistjórnunarmál, ætli menn að semja til lengri tíma, eða bara semja yfirhöfuð. 

Óskiljanlegri er í rauninni stöðutaka ASÍ með stjórnvöldum varðandi málið.  Þó að eflaust sé ekki hátt hlutfall skjólstæðinga ASÍ sem starfar við fiskveiðar og/eða fiskvinnslu, þá er það hins vegar ljóst að stór hlut skjólstæðinga ASÍ á landsbyggðinni, á afkomu sína undir því að í því sveitarfélagi sem þeir búa í er starfrækt útgerð og fiskvinnsla.  

ASÍ væri í rauninni nær að ýta fastar eftir sínu umkvörtunarefni sem er drátturinn á útgáfu neysluviðmiða, sem stjórnvöld lofuðu að kæmu fyrir nærri tveimur mánuðum.  Best af öllu væri þó að ASÍ tæki sig til, eða létu eitthvað af þessu viðskiptamenntaða fólki sem vinnur hjá sambandinu, vinna þessi neysluviðmið fyrir sig.  Það væri mun eðlilegri vinnubrögð, enda á ASÍ að ganga til kjaraviðræðna út frá sínum eigin viðmiðum, en ekki þeim viðmiðum, er stjórnvöld skammta þeim.

 En svo að maður komi sér að efni fyrirsagnarinnar, þá skiptir í rauninni engu máli hvort það sé haft eftir, hinum almenna Íslendingi, þingmanni stjórnarliðsins eða ráðherra, þá virðist röng orða og/eða hugtakanotkun vera óspart notuð, málstað stjórnvalda og þá sér í lagi Samfylkingunni til framdráttar. Þar á ég við frasan: ,,Kvótann í eigu þjóðarinnar". 

 Kvótinn sem slíkur er ekki, var aldrei og verður aldrei í eigu þjóðarinnar (ríkisins).  Hins vegar mun svo lengi sem Ísland er fullvalda ríki, að sá fiskur sem heldur sig til staðbundið, innan fiskveiðilögsögunnar, er sameign þjóðarinnar.  Það er svo verkefni stjórnvalda á hverjum tíma, að setja lög um afnotarétt á fiskveiðiauðlindinni, lög um stjórn fiskveiða,  innheimta  veiðigjald, hækka það og/eða lækka, eftir atvikum.

SA á fundi með Samfylkingu

Þeir sem garga hvað hæst nú, þögðu þá...

Tveimur til þremur vikum áður en Hæstiréttur kvað upp sinn úrskurð vegna stjórnlagaþingskosningana, sendi rétturinn út bréf til allra þeirra er málið varða.  Á lista viðtakanda voru þeir 25 sem náðu kjöri í þeirri kosningu sem var svo úrskurðuð ógild.  Einnig má fastlega búast við því að stjórnvöldum, Innanríkisráðuneytinu í það minnsta og þeim sem kærðu kosningarnar hafi fengið þetta bréf.

 Í bréfi þessu stóð, hverjir myndu úrskurða í málinu og var öllum hlutaðeigandi boðið að gera athugasemdir, töldu þeir einhvern vafa leika á hæfi þeirra dómara, er úrskurða skildu í málinu. Engin athugasemd barst. Sem sagt, að mati allra þeirra er málið varðaði, þá voru allir þeir sex er úrskurðuðu í málinu, hæfir allir sem einn í janúarbyrjun.

 Hins vegar ber svo við, nú viku eftir úrskurð Hæstaréttar, að varla eru þögnuð þau hróp sumra þeirra er kosningu hlutu á stjórnlagaþingið, eða þeirra fulltrúa stjórnvalda er tjáð sig hafa um málið, um vanhæfi dómarana.

 Af því tilefni, hlýtur að mega spyrja: ,,Hvað gerðist þessar tvær til þrjár vikur sem olli meintu óhæfi þessara dómenda?"
  Varð einn þeirra ættleiddur og varð með því bróðir Guðbjargar Matthíasdóttur?
Varð einn þeirra á þessum tíma vinur Davíðs Oddssonar?
 Varð einn þeirra á þessum tíma ráðuneytistjori í Sjávarútvegs og landbúnaðarráðuneytinu?

 Auðvitað er sama svarið við öllum þessum spurningum, það sama.  ,,NEI".

 En það hlýtur samt að vekja upp þá sanngjörnu spurningu, hvort þeir sem gagnrýnt hafa skipun Hæstaréttar, þrátt fyrir að hafa fyrirfram getað gert athugasemdir við hana, valdi nokkuð því verkefni að skrifa nýja stjórnarskrá og/eða að leggja línurnar um það, hvernig það verkefni skuli fara fram?

Enginn veit um áhrif ágalla

Þegar öllu er á botninn hvolft......

  Þá tryggir sú staðreynd, að Ísland er fullvalda þjóð, eign þjóðarinnar á fiskveiðiauðlindinni.  Það er svo hlutverk stjórnvalda á hverjum tíma, að setja þau lög er gilda um afnotarétt auðlindinni. 

 Í kjölfar svartrar skýrslu um yfirvofandi hrun fiskistofnana, var í tíð ríkisstjórnar Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks, undir forsæti Steingríms Hermannssonar, sett lög um stjórn fiskveiða (kvótakerfið).  Á örfáum árum, þrátt fyrir kvótakerfið og verndarstefnu Hafró, þá drógust aflaheimildir það mikið saman, að allar þær útgerðir, er kvóta fengu úthlutað í upphafi, gátu ekki lengur rekið sig með minnkandi aflaheimildum, ár eftir ár.

 Þegar hér var komið við sögu, þá var hér við völd ríkisstjórn, Framsóknar, Alþýðuflokks, Alþýðubandalags og Borgaraflokks.  Lagði sú stjórn fram frumvarp er varð að lögum árið 1990, um framsal aflaheimilda milli útgerða, svo þær útgerðir sem engan grundvöll höfðu lengur vegna aflasamdráttar, gætu ,,selt" sig út úr greininni.  Einnig gátu þá þær útgerðir er enn höfðu rekstrargrundvöll, losað sig við aflaheimildir í þeim tegundum, sem verr félliu að rekstri sínum, í skiptum fyrir þær tegundir sem hentuðu rekstrinum betur.

 Kannski eru núverandi stjórnvöld, Mistakastjórnin, í þeim sporum að þurfa að breyta lögum um stjórn fiskveiða.  Hins vegar benda orð Björns Vals ekki til þess, að það takist, svo sátt verði um í landinu, frekar en flest annað sem að þessi stjórn hefur reynt að hrinda í framkvæmd, vegna þeirra elda er loga á milli og innan stjórnarflokkana. 

 Þó svo að LÍÚ sé kannski lítill hluti af SA og sjómannafélögin eflaust lítill hluti af ASÍ, þá er afkoma félagsmanna, bæði ASÍ og SA víðsvegar um landið háð því, að sjávarútvegurinn gangi sem best hringinn í kringum landið.  Það er því með ólíkindum að að ASÍ skuli standa í ,,garginu með Samfó, um gíslatöku SA á kjaraviðræðum.

Leiðir til gjaldþrota í sjávarútvegi