Valkvæður misskilningur Skúla.- Hann hlýtur að vita betur.

Landsdómur er í eðli sínu vettvangur löggjafans til þess að geta ákært framkvæmdavaldið, leiði rannsókn Alþingis, vegna atviks er koma upp,  til þess að tilefni sé til ákæru. Alþingi verður þá ákæruvaldið.

Þá bendir Skúli á að hvorki Landsdómur sjálfur né saksóknari hafi talið ástæðu til að draga ákæruna til baka. Því sé mikilvægt að Alþingi virði þann feril sem málið er í en freisti þess ekki að stöðva framgang þess.

Landsdómi er það reyndar lífsins ómögulegt að draga málið til baka. Enda er landsdómur ekki ákærandinn í málinu. 

Saksóknarinn starfar í umboði Alþingis sem að fer með ákæruvaldið.  Saksókanrinn telur því varla ástæðu til þess að draga málið til baka, nema ákæruvaldið, Alþingi krefjist þess.

Skuli Helgason er reyndar einn þeirra er sá til þess, á sínum tíma, að réttarhaldið yrði pólitískt.

Það er því hæpið að halda því fram að þetta séu einhver pólitísk inngrip í réttarkerfið. Enda landsdómur ekki hluti hins almenna réttarkerfis.

Alvarlegt pólitískt inngrip í réttarkerfið

Er það þá óvíst hvort....

...svokallaður stjórnarmeirihluti, sem Jóhanna er í forsvari fyrir, ráði því hvort tillaga Bjarna verði hleypt úr nefnd og seinni umferð fari fram?

Fjallað verður um tillögu Bjarna Benediktssonar í stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis. Jóhanna segir, spurð hvort Alþingi eigi eftir að afgreiða tillögu Bjarna. „Tíminn einn getur svarað því,“ samkvæmt viðtali við Jóhönnu á Smugunni í kvöld.

 Þó svo að Jóhanna viti ekki,  eða þykist ekkert vita um væntanlega framvindu málsins, þá er það nú svo, að á meðan málið situr fast í nefnd, þá hljóta réttarhöldin fyrir landsdómi að frestast á meðan, Alþingi gerir upp hug sinn. Enda varla hægt að halda málarekstrinum áfram meðan ákæruvaldið er tvístígandi um málið.

Það væri vanvirðing við landsdóm, ef málinu yrði haldið áfram þar, áður en Alþingi tekur ákvörðun í málinu. Núverandi þingi lýkur í september nk.  falli stjórnin ekki í millitíðinni.  

Færi svo að málið yrði svæft í nefndinni svo það dagaði upp á þessu þingi, þá væri það stjórnarmeirihlutanum til ævarandi skammar og minnkunnar,  að neita meirihluta þingmanna um það að ræða málið efnislega í þinginu og taka beina afstöðu til þess.

 

Óvíst um áhrif á samstarfið

Tvöfelldni og hræsni þeirra er óttast efnislega niðurstöðu Alþingis.

Tvöfelldni og hræsni  ekki verða  login upp á þá einstaklinga, sem vinna að því að tillaga Bjarna Benediktssonar um afturköllun ákæru á hendur Geir H. Haarde fyrir landsdómi, verði tekin úr efnislegri meðferð í þinginu, að lokinni fyrri umræðu.

  Talar þetta fólk um óeðlileg afskipti af dómsvaldinu og telja að Alþingi eigi ekki að leggja nafn sitt við slíkt. Þau hefðu kannski eitthvað til síns máls, væri svo að Alþingi hefði ekki ákæruvaldið í málinu. 

Hins vegar var það svo, að fyrir tæpum tveimur árum að þetta fólk, lagði þetta fólk til atlögu gegn þrískiptingu valdsins, með því að ætla Alþingi að hafa afskipti af dómsmáli sem var í gangi á þeim tíma. Máli níumenninganna.

Þingsályktunnartillaga sem Björn Valur Gíslason, þingmaður Vinstrihreyfingarinnar - græns framboðs, lagði fram á Alþingi 12. maí 2010 um að skrifstofustjóra þingsins yrði falið að fara þess á leit við ríkissaksóknara að ákæra á hendur svonefndum nímenningum, fyrir að hafa rofið friðhelgi og fundafrið Alþingis í desember 2008, yrði dregin til baka.

Um haustið sama ár lögðu nokkrir þingmenn ennfremur fram þingsályktunartillögu um að Alþingi ályktaði að brot níumenninganna vörðuðu að mati þingsins ekki við 100. grein almennra hegningalaga eins og málið gegn þeim byggði á.

Síðari þingsályktunartillagan var flutt af þingmönnunum Merði Árnasyni, Álfheiði Ingadóttur, Margréti Tryggvadóttur, Birni Val Gíslasyni, Sigmundi Erni Rúnarssyni, Birgittu Jónsdóttur, Lilju Mósesdóttur, Þráni Bertelssyni og Valgerði Bjarnadóttur.

Fyrri þingsályktunartillagan gekk út á það, að Alþingi bæði saksókara um að hætta við saksókn, þó svo að Alþingi færi ekki með ákæruvaldið í málinu.

Seinni þingsályktunartillagan gekk svo út á það, að Alþingi  tæki það að sér að dæma í dómsmáli.

Því verður því ekki neitað að hræsnin og tvöfeldnin virðist vera þessu fólki í blóð borin.

 

Töldu afskipti af dómsmáli í lagi 2010

Björn Valur fer vísvitandi með rangt mál.

Björn Valur sagði ennfremur í frétt RÚV, að forsendur ákærunnar hefðu ekkert breyst!!!  Hvernig má það vera, þegar tveimur ákæruliðum af sex, sem vega meira en þeir fjórir er eftir standa, hefur verið vísað frá dómi? 

Á Björn Valur kannski við, að ekkert hafi rjátlast af hatrinu, heiftinni og þeim pólitíska loddaraskap, er skein í gegn í atkvæðagreiðslunni um ákærunar, á sínum tíma.

Björn Valur heldur svo áfram og segir að Alþingi geti ekki verið að skipta sér að ,,einhverju" dómsmáli sem farið er af stað.  Þar talar Björn líkt og um að þetta dómsmál sé Alþingi gersamlega óviðkomandi.  Málið er samt sem áður ekki meira óviðkomandi Alþingi, en Alþingi er handhafi ákæruvaldsins í málinu.  Þannig að Alþingi getur ekki talist, einhver ,,óviðkomandi" aðili.  Enda er hlutverk ákæruvaldsins ekki bara að taka ákvörðun um ákæru, heldur einnig að taka ákvörðun um það, breytast forsendur upphaflegrar ákæru, hvort rétt sé að halda dómsmáli áfram eður ei.

Það er einnig reginfirra að afturköllun ákærunnar fyrir landsdómi,komi í veg fyrir, uppgjör á þætti stjórnmálanna í hruninu. 

Til þess að landsdómsmálið, gæti nálgast slíkt uppgjör, hefðu að minnsta kosti þau fjögur er tillaga var borin upp um að ákæra, þurft að enda fyrir landsdómi. 

Uppgjör með þeim hætti að stefna aðeins einum fyrir landsdómi er eins og að aðeins einn banki hefði verið rannsakaður vegna bankahrunsins.

Að öllu ofansögðu er það súrealískt, að á Alþingi séu aðilar, sem vilja koma í veg fyrir að ákæruvaldið (Alþingi), endurskoði ákvörðun sína um ákæruna á hendur Geirs H. Haarde. 

Það er í rauninni afskræming á hefðum réttarríkisins og vanræksla ákæruvaldsins. Fari svo að tillagan um afturköllun ákærunnar á hendur Geirs H. Haarde fái ekki efnislega meðferð og afgreiðslu, hjá ákæruvaldinu í málinu.

Frávísunartillaga lögð fram

Tilræði ,,lýðræðiselskenda" við lýðræðið.

Þingsályktunnartillaga Bjarna Benediktssonar, var lögð fram skömmu fyrir jólaleyfi þingmanna.  Í ljósi þess um hvaða mál var að ræða var það kannað hvort hún væri þingtæk.  Þingsályktunartillagan var svo úrskurðuð þingtæk.

Það þarf svo sem ekki að koma neinum á óvart að einhverjir þingmenn sé  efnislega ósammála þingsályktunnartillögu  Bjarna.  Þannig er það bara með flest ef ekki öll þingmál og í rauninni ekkert við það að athuga.

Nú segir sagan að margir  stjórnarþingmenn  og þingmenn Hreyfingarinnar séu að klambra saman, rökstuddri frávísunartillögu gegn þingsályktun  Bjarna, svo hún verði tekin af dagskrá að lokinni fyrri umræðu og ekki tekin til  efnislegrar meðferðar og afgreiðslu í þinginu.

Það að beita sér fyrir slíkri tillögu, af ótta við óæskilega útkomu, að mati þeirra er fram hana leggja,  er ekkert annað en fólskuleg árás á lýðræðið.

Þeir einstaklingar sem frávísunina fram leggja og þeir sem greiða munu henni atkvæði sitt, glata með því öllum trúverðugleika lýðræðisástar sinnar.  Lýðræðisástar sem margir hverjir þeirra skreyta sig gjarnan með í umræðum í þinginu og annars staðar, sem þessir einstaklingar opna á sér munninn.  

 Hins vegar er það ljóst að þessir einstaklingar, geta ekki talist marktækir framvegis í lýðræðislegri umræðu í þinginu, sé það svo að lýðræðisást þeirra, nái bara til þeirra mála, sem sjónarmið þeirra verða ofan á.

 Þingsályktunnartillaga Bjarna var úrskurðuð þingtæk og sett á dagskrá þingsins.  Hana skal því taka til efnislegrar meðferðar og afgreiðslu í þinginu.  Annað verklag, er ekki elsta þjóðþingi veraldar bjóðandi.

„Svara strax, Ögmundur“

,,Fagleg" lögbrot og aðrar umdeildar ráðningar.

Þegar ráðnir eru yfirmenn hjá hinu opinbera, er ávallt talað um ,,faglegt" ráðningarferli.  Þrátt fyrir alla fagmennskuna, þá fer nú oft svo að þessar ,,faglegu" ráðningar eru umdeildar og í tveimur tilfellum hafa slíkar ráðningar verið dregnar til baka. 

Það var þegar Runólfur Ágústsson var ráðinn Umboðsmaður skuldara, en sagði upp á fyrsta starfsdegi, vegna þrýstings ráðherra, sem kom í kjölfar mikillar fjölmiðlaumræðu.  Hitt tilfellið var þegar Páll Magnússon var ráðinn í starf forstjóra Bankasýslu ríkisins.  Afskipti stjórnvalda af þeirri ráðningu og umræðan í þjóðfélaginu, hrakti stjórn Bankasýslu ríkisins úr starfi og urðu til þess að Páll afþakkaði starfið.

Í tveimur tilfellum hefur það gerst, að við ,,faglegar" ráðningar að jafnréttislöggjöfin var brotin.  

Í öllum þessum tilfellum hefur verið klifað á þvi, að um faglega ráðningu, hafi verið að ræða.  Umsækjendur, allir eða útvaldir, fóru í viðtal til ráðningarfyrirtækis og tóku hæfnispróf, sem lagði huglægt mat á hæfni þeirra.  Það geti því ekki annað komið til greina, rétt hafi verið staðið að ráðningunni, hverju sem jafnréttislöggjöfinni eða öðrum lögum liður.

Nú er það svo, að við ráðningu á yfirmönnum hjá hinu opinbera, ber að fara eftir þeim lögum, er gilda um slíkar ráðningar, ásamt því að auðvitað þurfa jafnréttislögin að vera í hávegum höfð, svo rétt sé að málum staðið. 

Þeir sem ábyrgð bera á þessum ráðningum, verða því fyrst og fremst að fara eftir ofangreindum skilyrðum og lögum.  Huglægt mat einhverrar ráðningarstofu út í bæ, hefur ekkert að segja í þvi ferli og getur í rauninni ekki eða ætti ekki að geta breytt röð umsækjenda, eins og hún var að loknu lögformlegu mati á hæfni þeirra.  Enda þess hvergi getið  í lögum, um að ráða skuli fólk, að loknu huglægu mati á hæfni þess.

 Það getur vel verið, að í einkageiranum, gangi það upp að huglægt mat segi til um, hver fái starfið.  Enda engin serstök lög til ráðnigarferli í einkageiranum, líkt og er hjá hinu opinbera.

Ætli hið opinbera í framtíðinni, að styðjast við ,,huglægt mat" við ráðningar og komast hjá því að brjóta lög, þarf að breyta lögum. 

Breytingin sneri þá að þvi, að ,,huglæga matið" yrði jafn rétthátt, þeim lögum sem stuðst er við eða á að styðjast við, við ráðningar.    Það gæti hins vegar kostað það, að minna menntaður og óreyndari einstaklingur, fengi starfið og þá jafnvel einstaklingur af ,,röngu" kyni. 

 Hvað sem gert verður, eða ekki, þá er það gersamlega óverjandi að þeir  aðilar sem ábyrgð bera á ráðningum hjá hinu opinbera, feli sig á bakvið ,,fagleg" ferli í hvert sinn, sem ráðning er umdeild.  Enda hefur þetta ,,faglega" ferli, ekkert lögformlegt gildi, líkt og jafnréttislöggjöfin og önnur lög sem fara skal eftir við ráðningar yfirmanna, hjá hinu opinbera.

Heilög Jóhanna laug að þingi og þjóð.

Fyrir nokkrum misserum birtist frétt í Morgunblaðinu þess efnis, að formaður bankastjórnar Seðlabankans, Lára V. Júlíusdóttir hafi flutt á fundi stjórnar bankans, tillögu frá forsætisráðherra, Jóhönnu Sigurðardóttur,  um 300 þús kr. launahækkun seðlabankastjóra, Má Guðmundssyni til handa.  Enda hafi  sú launahækkun eða launaleiðrétting þessi verið umsamin við ráðningu Más við bankann.

Auðvitað  hafnaði Johanna þvi alfarið, að samið hefði verið við Má með þessum hætti og fréttir af þessum samningi, væri bara hugarburður ritstjóra Morgunblaðsins, Davíðs Oddssonar.  Frétt blaðsins væri bara skrifuð af heift og hefndarþorsta Davíðs, sem að hún hafði, einhverjum mánuðum áður hrakið úr bankanum.

Á Alþingi var utandagskrárumræða um þessan samning.  Jóhanna hélt þar áfram ósannsögli sínu og árásum á ritstjóra Morgunblaðsins og helvítis íhaldið, sem að gerði allt það sem það gæti til þess að bregða fyrir hana fæti. 

Umræðunni í þinginu, lauk svo með því að Þórunn Sveinbjarnardóttir, núverandi siðfræðistudent við HÍ en þáverandi formaður þingflokks Samfylkingarinnar sagði, að Lára V. Júlíusdóttir, gæti ekki gert Jóhönnu og  Samfylkingunni það, að halda því til streitu að tillagan um laun Más, hafi komið frá forsætisráðherra, vegna samings sem ráðherrann gerði við Má er hann var ráðinn til bankans.

Úr því að Már fer með þetta fyrir dóm, þá ætti það að vera hverjum manni ljóst að samningurinn sem Jóhanna afneitaði og laug um að væri ekki til, er til.  Enda hæpið að Már Guðmundsson færi með malið þessa leið væri samingurinn, bara  hugarburður Davíðs Oddssonar.

Már í mál við Seðlabankann

Skipar Ögmundur rannsóknarnefnd, til þess að rannsaka sjálfan sig?

Lífeyrissjóður starfsmanna ríkissins tapaði 40,7 milljörðum á hruninu. Það þýðir að vegna tapsins þá fellur þessi upphæð á íslenska skattgreiðendur, þar sem sjóðurinn er með ríkisábyrgð.

Það er reyndar með ólíkindum að Alþingi Íslendinga hafi ekki fyrir lifandis löngu sett í gang lögformlegt ferli, þar sem starfssemi lifeyrissjóðanna og þér i sér i lagi, Lífeyrissjóð rikisstarfsmanna, þar sem fjármunir ríkissjóðs eru í húfi,  verði rannsökuð.

Enda kveður skýrt á um slíka rannsókn, i þingsályktunnartillögu þeirri, er var nokkurs konar uppgjör Alþingis við Rannsóknarskýrslu Alþingis. Þingsályktunnar tillögu sem samþykkt var í þinginu með öllum greiddum atkvæðum, eða 63 -0.

Reyndar varð Samband íslenkra lífeyrissjóða, fyrr til og stofnaði sjálft rannsóknarhóp, til þess að rannsaka starfssemi lífeyrissjóðanna, árin fyrir hrun. Sambandið sem sagt, réð menn til þess að rannsaka sjálft sig.
 
Kannski verður bara dómsmalaráðherra (innanrikis) fyrri til og stofnar rannsóknarnefnd sem hefði það hlutverk að fara yfir, störf hans sem formaður Lífeyrissjóðs starfsmanna ríkisins, síðustu árin fyrir hrun.

Tapaði 40 milljörðum í hruninu

Heimsmet í lágkúru og átroðningi á þá sem minna mega sín

 Velferðarráð Reykjavíkur og borgarstjórnarmeirihluti Samfylkingar hafa sett, Íslandsmet ef ekki heimsmet í lágkúru og átroðningi á þá sem minna mega sín.

http://www.dv.is/frettir/2012/1/10/jon-gnarr-ma-skammast-sin/

Samkvæmt frétt Dv sem linkurinn hér að ofan vísar til, kemur fram að þroskahamlaðir starfsmenn á Bjarkaráski og Lækjarási, sem að hingað hafa fengið fríar máltíðir á vinnustað, eigi nú að borga 610 kr. fyrir hverja máltíð.  Það þýðir að á þessa einstaklinga leggst  12.200 kr. gjald, á mánuði, miðað við 20 starfsdaga í mánuði.  Þessu til viðmiðunnar má geta, að borgarfulltrúar borga aðeins 8000 kr. fyrir jafnmargar máltiðir i mánuði.

Björk Vilhelmsdóttir formaður Velferðarráðs er svo fremst meðal jafningja i lágkúrunni þegar hún vitnar i samþykktir Sameinuðu þjóðanna, þessari mannvonskulegu ákvörðun Velferðarraðsins og borgarstjórnarmeirihlutans til stuðnings:

„Við erum að vinna samkvæmt samningi Sameinuðu Þjóðanna um réttindi fatlaðs fólks og að allir séu meðhöndlaðir eins. Mér finnst það bara sjálfsagt að leggja þetta gjald á.“ 
 Væri þá ekki fyrsta skrefið að greiða þessum einstaklingum lágmarkslaun í það minnsta fyrir vinnu sína, úr því að allir eigi að vera jafnir??

Á hverju skildi svo borgarstjórnarmeirihlutinn taka upp á til þess að viðhalda lágkúrustandarnum?  Lætur Bilástæðasjóður kannski fjarlægja öll bílastæði fatlaðra?  Verða allir hjólastólarampar rifnir?  Verður allur afsláttur borgarinnar til öryrkja og eldri borgara afnuminn?

Varla fer borgarstjórnarmeirihlutinn að láta þá sem minna mega sín, líða fyrir það að fá ekki að borga sama verð, eða nota aðra hluti og aðferðir til þess að komast a milli staða, en þeir sem fullfrískir eru.

 

 

Eina hreyfing Hreyfingarinnar að ,,valhoppa í kringum heitan graut"?

Hvort sem eitthvað samkomulag milli ríkisstjórnarinnar og Hreyfingarinna sé í gildi eða ekki, þá er varla hægt að túlka orð Þórs Saari í Reykjavík síðdegis, fyrir nokkrum dögum á annan hátt, en að Hreyfingin hyggðist verja stjórnina falli, bæri einhver annar en Hreyfingin upp vantrauststillögu.

Í Reykjavik síðdegis sagði Þór Saari eftirfarandi:

,,Afstaða Hreyfingarinnar er að greiða atkvæði með vantrausttillögu - ef slík tillaga er málefnaleg..."

..en komi slík tillaga frá Sjálfsæðisflokknum - hvað þá frá Framsóknarflokknum - væri augljóslega um pólitísk trikk að ræða - og með slíkum trikkum myndum við að sjálfsögðu ekki greiða atkvæði.."

 Það er semsagt þannig, að til þess að Hreyfingin greiði atkvæði með vantrausti á ríkisstjornina, þarf tillagan að koma fra henni sjálfri, Lilju Mós, Atla Gísla eða Gumma Steingríms.

Telja verður hverfandi líkur a því að einhver ofangreindra einstaklinga, flytji  vantrauststillögu á ríkisstjórnina.  Hvort Hreyfingin leggði slíka tillögu fram, skal ósagt látið.  Samt tel ég meiri líkur en minni  á því að hún láti ekki verða af því.

 Það væri í rauninni eina ,,pólitíska trikkið" að greiða ekki atkvæði með vantrauststillögu á þeim forsendum að ,,rangur" aðili beri hana upp þó svo að Hreyfingin væri efnislega sammála tillögunni.

Orð Þórs ná nánast að toppa orð núverandi forsætisráðherra, Jóhönnu Sigurðardóttur, er höfð voru eftir henni, fyrir ca. 20 árum.  En þá sagði Jóhanna þetta um ónefnt  mál:

"út af fyrir sig er ég sammála því. Hitt er svo allt annað mál - að undir vissum kringumstæðum er ekki víst að ég væri sammála því....

„Hugarburður og dylgjur“