Samgönguþvingunaraðgerðir borgarinnar bitna á fyrirtækjarekstri í Borgartúninu.

" Hins vegar sé það stefna borgarinnar að skapa fegurri götumynd og stuðla að annars konar samgöngumáta. Færri bílastæði þar séu fylgifiskur þess. "

Í þessu sambandi er alveg jafnrétt að segja að borgin sé að "þvinga fram annars konar samgöngumáta". En  ekki  að bjóoða upp á annars konar eða fleiri samgöngumáta.

Það er ekki hlutverk borgarinnar að ákveða hvaða samgöngumáta borgarbúar kjósi sér.  Hlutverk borgarinnar, vilji hún gera fjölbreytilegum samgöngumátum hátt undir höfði, er að skapa umhverfi þar sem hvað fjölbreyttastir samgöngumátar ná að harmonera saman í sátt og samlyndi.  Að sem fæstir árekstrar verði á milli samgöngumáta.

Það skiptir engu hver sýn  borgarfulltrúa er gagnvart breyttum eða öðrum samgöngumátum.  Fjölskyldubíllinn er af ótal ástæðum enn í fyrsta sæti hvað samgöngumáta í borginni varðar. Bílastæði eru því veigamikið atriði í sköpun aðgengis að fyrirtækjum í borginni.

Fyrirtækjum við Borgartún því er skapað tjón með þessum þvíngunaraðgerðum borgarinnar. Ef að fólk hefur ekki val um það hvaða samgöngumáta það notar til þess að sinna erindum sínum í Borgartúninu þá sinnir það þeim annars staðar.  

Dropa úr hafinu breytt í hjólastíga

Endurtekin uppgjöf Össurar á dulmáli.

Það þarf hvorki langa né djúpa yfirlegu til þess að sjá það að aðildarferlið að ESB steytti á sjávarútvegsmálum.   Lá sú staðreynd í rauninni fyrir um mitt ár 2011.
 
Það er líka staðreynd að það var ESB sem í raun sleit viðræðunum, þar sem sambandið neitaði að afhenda íslensku samninganefndinni rýniskýrslu sína um sjávarútveg.

Án rýniskýrslu um efni einhvers samningskafla, er ekki hægt að opna viðkomandi kafla og aðlaga umsóknarríkið að regluverki ESB.   Það er aldrei spurning hvort að umsóknarríkið aðlagist, heldur hvenær það gerist.

Skilyrðið fyrir afhendingu rýniskýrslunar er afskaplega einfalt og skýrt.   Islensk stjórnvöld þurfa að falla frá samningsviðmiði sínu í sjávarútvegi og taka upp sameiginlega sjávarútvegstefnu í sjávarútvegi.

Það liggur fyrir að íslenska viðræðunefndin hafði ekkert umboð til þess að gangast við þessum skilyrðum.  Enda samningsviðmiðin samþykkt af alþingi og því eingöngu alþingi sem gat og getur breytt þeim.

Það mun enginn þingmaður fást til þess að leggja fram slíka tillögu er í rauninni gengi út á afsal á forræði þjóðarinnar á fiskveiðilandhelginni.  Hvað þá að nokkur þingmaður fengist til þess að samþykkja slíka tillögu.  Enda gengur slík tillaga út á klárt stjórnarskrárbrot.

Það skiptir engu þó ESB segist hafa einhverjar lausnir fyrir Ísland í sjávarútvegi.  Afsalið á forræðinu yrði  alltaf staðreynd.  Enda afsalið forsenda þess að Ísland geti tekið upp sameiginlega sjávarútvegsstefnu sambandsins.

Það má líka sjá á viðbrögðum þáverandi ríkisstjórnar að viðræðunum var í rauninni sjálfhætt, þrátt fyrir að enginn hafi þó sagt það upphátt.

  Það að rjúka í að klára vinnu við  fríverslunarsamning við Kína sem legið hafði niðri síðan aðildarferlið hófst, segir allt sem segja þarf.   Enda ekki hægt að standa í viðræðum við önnur ríki um fríverslunarsamning, á meðan virkt aðildarferli stendur yfir.

Össur Skarphéðinsson fyrrv. utanríkisráðherra, endurtók svo, á sama dulmáli og áður, þá yfirlýsingu um að aðildarferlið væri dautt.  Með því að leggja til á dögunum að hafnar yrðu viðræður við Japan um fríverslunarsamning.

Á spjalli við aðildarsinna.- Einþáttungur byggður á sönnum viðburðum.

Eitt það skemmtilegasta sem gengur á í mínu lífi þessa dagana er að þrasa/rökræða við aðildar/viðræðusinna.

Samskiptin eru eitthvað á þennan veg:

"Ég: Jæja það er bara allt stopp. ESB vill ekki afhenda rýniskýrslu um sjávarútveg svo hægt sé að opna samningskaflann um sjávarútvegg.

Aðildarsinni: Þjóðin verður að fá að ráða þessu.

Ég: Ráða hverju? Hvort skýrslan verði afhent?

Aðildarsinni: Láttu ekki svona maður. Treystirðu ekki þjóðinni?

Ég: Ha ég ? Jújú......... En á þjoðin að ákveða hvort að rýniskýrslan verði afhent?

Aðildarsinni: Nei .....Hættu þess þrasi. Þjóðin á að ráða hvort að haldið verði áfram.

Ég: Áfram með hvað? Það er allt stopp. Rýniskýrslan verður ekki afhent, nema við föllum frá foræði yfir fiskveiðilögsögunni í okkar samningsviðmiði. Án rýniskýrslunar verður samningskaflinn um sjávarútveg ekki kláraður. Ef allir samningskaflarnir verða ekki kláraðir, þá verður enginn samningur til.

Aðildarsinni: En þjóðin verður samt að ráða þessu?

Ég: Er þá staðan þannig að þjóðin ákverði í þjóðaratkvæði að hún afsali sér forræði yfir fiskveiðiauðlindinni?

Aðildarsinni: Hættu þessu þrasi drengur!!! Viltu krónu áfram?

Ég: ÉG er ekki að þrasa. "Evruplanið" er dautt á meðan ekki er vilji hjá ESB að afhenda rýniskýrsluna. Ég er búinn að marg-endurtaka það að viðræðunum/aðildarferlinu sé í raun sjálfhætt, ef annar aðilinn (ESB) neitar að ræða einn samningskaflann. Nema gengið verði að skilyrðum ESB um kaflann.

Aðildarsinni: En sko getum við ekki bara gengið að þessum skilyrðum svo við fáum samning? Sko þjóðin bara fellir samninginn ef hann er vondur.

ÉG: Ég efast um að nokkur þingmaður í stjórn eða stjórnarandstöðu vilji ljá máls á því að það verði gengið að þessum skilyrðum ESB varðandi sjávarútveginn. Þau ertu þess eðlis að þingið verður að taka jákvæða afstöðu til þeirra. .

Aðildarsinni: þá gerir þingið það bara ......... þetta lið er í vinnu hjá þjóðinni og á að gera eins og hún segir.

Ég: Gott og vel. Svo að ég sé að skilja stöðuna rétt........... Þá er það krafa þjóðarinnar, að viðræðurnar verði teknar upp að nýju og þeim lokið með samningi?

Aðildarsinni: Já........ Ertu eitthvað tregur drengur?

ÉG : Nei. Ég er bara að búinn að benda hér oftar en einu sinni á að viðræðurnar eru strand og engin von um samning út af þessari rýniskýrslu sem ekki fæst afhent. Er þjóðin þá sátt ef farið verður aftur í viðræður og þegar ljost verður aftur að rýniskýrslan fæst ekki afhent, þá verði bara viðræðum hætt?

Aðildarsinni: Nei þjóðin vil fá að sjá samning!!..............."

Svona getur þetta gengið endalaust...............

En nú er það ljóst að það eru Frakkar, Spánverjar og Portúgalir sem að koma í veg fyrir afhendingu skýrslunar.

Ætli hinn íslenski þjóaðrvilji megni að brjóta á bak andstöðu Frakka, Spánverlja og Portúgala?

Hið ranga tré Össurar & co.

Eftir að hafa siglt ESBumsókninni í strand árið 2011 hófu Össur & co. aftur viðræður við Kína um fríverslunarsamning. En viðræðunum við Kína hafði áður verið sjálfhætt vegna þess að Ísland hóf aðildarferli að ESB.

Össur & co. vita líkt og velflestir aðrir að viðræður um fríverslunarsamning við Japan eru ómögulegar samhliða aðildarviðræðum við ESB. Þeim verði því hætt hefjist aðildarviðræður að nýju.

Engu að síður er það krafa Össurar & co. að aðildarviðræðunum sé haldið áfram.
Tillaga til þingsályktunar um eitthvað sem ekki er hægt samhliða aðildarviðræðum, er því í besta falli skrípaleikur.

Eða er kannski skrípaleikurinn fólginn í kröfunni um áframhaldandi aðildarviðræður, vegna þess að draumurinn um farsæl  lok þeirra viðræðna varð að martröð í mars 2011 þegar að í ljós kom að himinn og haf var á milli Íslands og ESB í sjávarútvegsmálum.

Er krafa Össurar & co. um áframhaldandi aðildarferli kannski byggð á því að betra sé að veifa röngu tré en öngvu?

Eða eru Össur & co. að leggja til að aðildarviðræðum verði endanlega hætt og í garð gangi  tímabil þar sem íslensk stjórnvöld, annað hvort á eigin vegum eða í samstarfi við EFTA leitist við að ná sem flestum fríverslunarsamningum við önnur ríki?

Fríverslun við Japan „steinliggur“

Af spjalli við lögmann.

Ég hef í ófá skipti átt í orðaskaki um ESB mál, í eins víðum skilningi og hægt er við aðildarsinna, við lögmann hér í borg sem hefur sama fangamark og flugflélag.

Eins  og alkunna er þá hefur lögmaðurinn verið sjálfstæðismaður til margra ára eða áratuga.  Í það minnsta lengi skráður í flokkinn. 

 Hann hefur sagt mér það oftar en einu sinni að hann hafi ekki kosið flokkinn síðast vegna stefnu hans gagnvart ESB.   Að hans mati vorið 2013 var það  hvellskýrt að flokkurinn léði ekki máls á því að taka upp að nýju,  aðildarviðræður við ESB af þeim strandstað sem fyrrv. ríkistjórn sigldi þeim á.

Það var líka hvellskýrt í mínum huga og þess vegna treysti ég mér til þess að kjósa flokkinn.  Vegna þess að ég treysti því að hann léði ekki máls á því að hefja viðræður að nýju.

Engu að síður, sjálfsagt vegna þess að það hentar núna, telur lögmaðurinn  að flokkurinn hafi beinínis lofað að ljá máls á því aðildarviðræðurnar yrðu teknar upp að nýju.  Hann hafi  lofað því að eftir þinglega meðferð tillögu er flokkurinn leggði fram um áframhaldandi viðræður, þá muni afstaða þingsins, líklegast jákvæð, að vera borin undir þjóðina.

Varla hefur löglærður maðurinn reiknað með því að málið yrði kosið inn á eða útaf dagskrá þingsins í þjóðaratkvæði.

Lögmaðurinn þvertekur fyrir það að hugsanlega gæti nú bara einfaldlega verið svo að loforðið hafi verið sett fram, til þess að auka samstarfsmöguleika flokksins í við stjórnarmyndun að loknum kosningum. 

Öðru nær þá telur lögmaðurinn það hafa verið hvellskýrt í sínum huga og margra annarra, hversu margra veit enginn, að flokkurinn hafi lofað því, undir hvaða kringumstæðum sem er að leggja til að viðræðum yrði haldið áfram, að loknu þjóðaratkvæði er heimilaði slíkt.

Lögmaðurinn telur semsagt að sú ESB-stefna flokksins sem að varð til þess að hann gat ekki kosið flokkinn sé sú stefna sem að hann vilji fara gagnvart ESB.  Hugsanlega skilji þó eitt stykki þjóðaratkvæðagreiðsla þar á milli. 

Lögmaðurinn og reyndar fleiri aðildarsinnar telja þó þetta þjóðaratkvæði nánast bara formsatriði.  Því auðvitað vilji meirihluti þjóðarinnar ljúka viðræðunum. 

Lögmaðurinn er sá fyrsti sem ég veit um sem að ekki kýs einhvern flokk, vegna stefnu sem að hann að hann er sammála.   Eða er kannski málflutningur lögmannsins allur gegn betri vitund?

Dýrar málamiðlanir við frekjupunga í minnihluta.

http://m.visir.is/forsida/Frett?ArticleID=2013703029999

 

Mig langan að minna á annars ágæta grein Þorsteins Pálssonar, þar sem beinlínis er kallað eftir því að Sjálfstæðisflokkurinn opni málefnastöðu sína  fái flokkurinn umboð stjórnarmyndunar.

Sér í lagi eftirfarandi texta úr greininni:

„Fyrir landsfundina um síðustu helgi benti flest til þess að þrír flokkar; Sjálfstæðisflokkurinn, Framsóknarflokkurinn og VG, myndu ganga til kosninga með samræmda stefnu um að hætta aðildarviðræðunum. Þeir eru líklegir til að fá ríflegan meirihluta. Aðeins tveir flokkar hefðu þá viljað ljúka viðræðunum: Samfylking og Björt framtíð. Eins og horfir verða þeir í afgerandi minnihluta.

Hefði VG samþykkt að slíta viðræðunum var áframhaldandi samstarf við Samfylkinguna úr sögunni. Nú er sá kostur opinn með Bjartri framtíð. Sjálfstæðisflokkurinn er ekki einangraður en hann hefur málefnalega takmarkað stjórnarmyndunarmöguleika sína við Framsóknarflokkinn. Margt bendir því til að kosningarnar muni snúast um þessar tvær fylkingar.“

 Með umboð til stjórnarmyndunar hefði flokkurinn ekki verið dæmdur til þess að eiga aðeins samleið með Framsókn.   Hefði ekki til þessarar opnunar komið.

Í fullkomnum heimi hefði Þorsteinn væntanlega viljað að flokkurinn sneri alfarið baki landsfundarsamþykkt sinni og talaði hreint út um áframhald viðræðna,  án skilyrða.  Forysta flokksins braut þó engu að síður verulega odd af oflæti sínu og teygði sig verulega langt frá landsfundarsamþykkt flokksins  með þessu skiyrðisbunda loforði sínu um þjóðaratkvæði. 

Margir sjálfstæðismenn höfðu það á orði við mig fyrir kosningar að full langt væri seilst til málamiðlunar við tiltölulega lítinn en afar háværan hóp innan Sjálfstæðisflokksins, Sjálfstæða Evrópumenn.  Enda hafi samþykkt landsfundar verið skýr.

Lærdómurinn sem forysta Sjálfstæðisflokksins getur þó tekið út úr þessu öllu er sá að Sjálfstæðir Evrópumenn eru engir menn málamiðlana.  Heldur má segja að Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir hafi lýst þeim hópi ágætlega með eigin orðum þegar hún talaði um frekjupungapólitík.

Við lærdóminn af þessu máli getur svo forysta flokksins bætt við reynsluna af því að hafa að atlagi Sjálfstæðra Evrópumanna, kvikað frá landsfundarsamþykkt flokksins vegna löglausra krafna í Icesavemálinu. 

Enda má segja að kosningabaráttan hafi verið brattabrekka allt frá því að lyktir Icesavemálsins urðu ljósar með dómi EFTA-dómstólsins.

Er Þorsteinn Pálsson Guðfaðir "loforðsins"?

Ég rakst á soldið athyglisverðan vinkil á "loforðinu" í dag.

Skömmu eftir landsfundinn sagði Þorsteinn Pálsson það  nauðsynlegt að Sjálfstæðisflokkurinn skildi eftir smá glufu í ESB málum til þess að auka möguleika sína við stjórnarmyndun.

Enda taldi Þorsteinn líkt og margir aðrir að annað hvort Sjálfstæðisflokkur eða Framsókn fengi umboð til stjórnarmyndunar.

Glufan átti því nýtast í því að vera ekki eingöngu bundinn við Framsóknarflokkinn ef að Sjálfstæðisflokkurinn fengi umboðið. Heldur gæfi glufan möguelika á því að ræða einnig við og ná saman með Samfylkingu og BF.

Glufan var svo margumtalað loforð um þjóðaratkvæði, sem átti að vera beitan fyrir Samfó og BF.

Þorsteini og ýmsum öðrum varð hins vegar ekki að ósk sinni um draumastjórnina og því kannski eðlilegt að þeim  finnist þau svikin.

Launamál seðlabankastjóra. Sagan öll?

Skömmu áður en Már tók til starfa í Seðlabankanum, hafandi samið um ákveðin laun, ákvað forsætisráðherra að setja lög eða leggja fram frumvarp þess efnis að enginn ríkisforstjóri hefði hærri dagvinnulaun en forsætisráðherra.

Komið hefur fram Már hafi verið í tölvupóstsamskiptum við Forsætisráðuneytið vegna málsins og þá væntanlega spurt að því hvort að fyrirhuguð lög þýddu það að hans umsömdu laun myndu lækka.

Það hefur svosem hvergi komið fram, með hvaða hætti Má var svarað.  En ýmsar vísbendingar hljóta þó að felast í því að skömmu eftir að Már hóf störf hjá bankanum var lögð fram tillaga í stjórn bankans um að laun hans yrðu aftur hækkuð upp í þau laun er hann hafði samið um.

Þáverandi formaður stjórnar bankans, fulltrúi Samfylkingar Lára V. Júlíusdóttir lagði tillöguna fram á stjórnarfundi bankans og sagði hana vera að tillögu Forsætisráðuneytisins.  

Fréttir bárust af tillögunni út fyrir bankann og eftir töluverðar deilur í samfélaginu og í raun skammir frá þingflokki Samflkingar tók Lára tillöguna til baka.  Auk þess sem að hún tók til baka þau ummæli sín um hvaðan tillagan væri komin.

Lögboðin lækkun ríkisforstjóra tók semsagt til launa Más. 

Upp úr því ákvað Már að leita réttar síns og tryggja með dómsúrskurði umsamin laun.  Már tapaði því máli á báðum dómsstigum og bankinn og Már voru dæmdir til þess af Hæstarétti að greiða sinn hluta málskostnaðar.

Þá skyldi maður ætla að málið væri úr sögunni. Menn hefðu sæst á dómsörðið og lífið héldi bara áfram. Eins og sagt er.

Það var þó ekki alveg svo.  Því af einhverjum ástæðum, ákvað Lára V. með ímynduðu samþykki stjórnar bankans að bankinn greiddi málskostnað Más.  Jafnvel þó að bankinn hafi krafist þess fyrir dómi að Már greiddi allan málskostnað.  

Afhverju í ósköpunum datt Láru það í hug  að eigin frumkvæði eins og hún sjálf segir, að greiða málskostnaðinn fyriri Má?   Er uppgefin ástæða hennarfyrir því  trúverðug?  Eða fór einhver þess á leit Láru að hún léti bankann greiða málskostnað Más?  Afhverju var stjórn bankans ekki spurð?  Var eitthvað að fela?

„Mér finnst þetta ekki rétt“

Gæska samfylkingarkonu....

Áður en að til dómsmálsins,sem að hér frá greinir í viðhengdri grein, kom, lagði þessi sama Lára þá sem formaður stjórnar Seðlabankans í umboði Samflkingarinnar fram  tillögu  í stjórn bankans  um að bankinn hækkaði laun Más, þvert ofan í úrskurð kjararáðs, um 400. 000 kr.. Lára var gerð afturreka með þá ákvörðun og í kjölfarið ákvað Már að leita réttar síns.

Már fór í mál og tapaði á báðum dómsstigum. En auðvitað gat hann treyst á Láru. Enda hún samfylkingarkona og þannig konur mega vart neitt aumt sjá.....

Eins og alkunna er....

„Ég tók þessa ákvörðun“

Hin óyfirstíganlegu átta skref inngöngu í ESB.

Núna segja margir aðspurðir að þeir séu ekkert frekar hlynntir aðild að ESB, að þeir séu jafnvel bara frekar andvígir henni.  En þeir vilji bara sjá þennan samning svo þeir geti hafnað honum í þjóðaratkvæði. 

Gott og vel.  Það er alveg sjónarmið útaf fyrir sig.

En hvert skildi sjónarmið þessa fólks verða væri það spurt, hvort að það væri fylgjandi því að stjórnsýslunni væri drekkt í vinnu, bara svo að hægt væri að ná í samning til þess að hafna?  Vinnu sem að jafnvel væri að einhverjum hluta einskis verð, eftir að samningi hafi verið hafnað.  Einnig yrði spurt hvort að það vildi að fjölda laga yrði breytt og jafnvel fjöldi nýrra laga yrði að veruleika.  Bara svo að hægt væri að sjá samning til að hafna? 

Lög sem að jafnvel mörg hefði ekkert gagn eða gildi eftir að búið væri að hafna þessum samningi.

Er það sanngjörn krafa að stjórnvöld sem ekki bara telja hagsmunum Íslands betur borgið utan ESB, leggi af stað í slíka vegferð á meðan meirihluti þjóðarinnar vill ekki ganga í ESB?