Grasrótin verður að beygja sig, þegar Steingrímur blæs.

Alveg frá því að Steingrímur J. meldaði Vinstri grænt framboð til samstarfs í ríkisstjórn með Samfylkingunni, hafa verið ýmsar væringar innan Vinstri grænna. Sá hópur manna er hvað mest hefur sig frammi í þessum væringum, er kallaður órólega deildin.  Sagt er að órólega deildin, sé nokkurs konar samviska grasrótar flokksins. Það er því alveg fastur passi, að þegar forysta Vg., að undirlagi Samfylkingar þarf að troða einhverju í gegnum þingið, er stendur gegn stefnu Vinstri grænna, þá rís órólega deildin upp á afturlappirnar.

 Mesta og kannski eftirminnilegasta andóf órólegu deildarinnar, hefur líklegast verið vegna Icesave.  Órólega deildin, líkt og þorri landsmanna þótt það ótækt með öllu að samþykkja síðasta Icesavesamning. Enda var það í besta falli galið, að samþykkja þann samning, sem hefði án efa kallað yfir okkur þjóðargjaldþrot. Aðeins synjun forsetans forðaði þjóðinni frá gjaldþroti.  

Hins vegar kom babb í bátinn hjá órólegu deildinni, er greiða átti atkvæði um Icesave.  Ekki gátu allir þeir órlegu greitt atkvæði gegn samningnum, því þá hefði ríkisstjórnin tapað í atkvæðagreiðslunni í þinginu.  Hefði ríkisstjórnin tapað, þá hefði hún líklegast fallið einnig.En það lýsir kannski væntumþykju þeirra órólegu í Vg., gagnvart þjóð sinni, að hún mátt sko alveg verða gjaldþrota, svo lengi sem Vg. fengi að vera í stjórn.  

Tókust þá samningar í þingflokki Vg. milli órólegu deildarinnar og forystunnar, tveir órólegir máttu greiða atkvæði gegn samningnum, gegn því að þeir segðu nei við tillögu um þjóðaratkvæði, sem einnig var borin upp. Hinum tveimur órólegu voru hins vegar nauðbeygðir til að samþykkja samninginn og mátti í þakklætisskyni fyrir það, segja já í atkvæðagreiðslunni um þjóðaratkvæðið.  Það er einnig nokkuð ljóst, að hefði tillagan um þjóðaratkvæðið verið samþykkt, þá hefði stjórnin líka fallið, eða í það minnsta veikst verulega.

 Nýjustu væringarar milli forystu Vg og órólegu deildarinnar, eru svo vegna fjárlagana. Reyndar svosem skiljanlegt að þeim órólegu lítist lítt á blikuna þar, enda niðurskurðaráformin þvílík í velferðarkerfinu að líkja má þeim við hryðjuverk.  Það sem er kannski allra verst við þessi niðuráform er það, að sá sparnaður sem áætlaður er með þessu tilræði við velferðarkerfið, er bara brot af því sem áætlað var. Þar sem megnið af áætluðum sparnaði í heilbrigðiskerfinu, er ætlað var að ná með því að lama/loka heilbrigðistofnunum á landsbyggðinni fer í það að greiða fyrir sjúkraflutninga, frá þeim byggðalögum, er eftir standa með veika heilbrigðisþjónustu, til staða sem halda upp heilbrigðisþjónustu í viðunnarndi mynd. Það verður því miður aldrei svo, að fólk hætti að slasast og veikjast, við það að spítali eða heilbrigðistofun loki í byggðalaginu sem það býr í.

 Hvort sem miklar breytingar verði á fjárlagafrumvarpinu milli annarar og þriðju umræðu í þinginu og hvort sem óámægja þeirra órólegu verður megn eða ekki, þá er það morgunljóst, að frumvarpið verður samþykkt endanum.  Kannski fá einhverjir þeirra órólegu, að stunda ,,sýndarandóf" með hjásetu eða atkvæði gegn frumvarpinu, til þess að friða samvisku grasrótarinnar. 

En það er hins vegar einnig morgunljóst, að hvað sem þeir órólegu segja, þá fella þeir aldrei frumvarpið, því að þá fella þeir einnig stjórnina.  Því stjórn sem er í þeirra það mikilvæg að, tryggja verði henni völd, þó það kosti þjóðargjaldþrot vegna milliríkjasamning, lifir alveg arfaslakt fjárlagafrumvarp af.

 Einhvern tíman var ritað í bók að: ,,Grasið verður að beyja sig, þegar vindurinn blæs".  Eftir að það orðatiltæki, hefur verið fært til nútímans og staðfært, þá hljómar það svona: ,, Grasrótin verður að beygja sig, þegar Steingrímur blæs".

Mikil átök hjá VG

Leiðari Financial Times

Í frétt á visir.is segir af leiðara er birtist í Financial Times. Þar stendur meðal annars:

,,Í leiðaranum segir að engin ágreiningur sé um að tryggingarsjóður innistæðna á Íslandi er ábyrgur fyrir Icesave innlögnum í Bretlandi og Hollandi. Sjóðurinn hafi hinsvegar reynst algerlega ófær um að ráða við fall eins af stórum bönkunum á Íslandi, hvað þá þeirra allra þriggja. Deilan sé um hvort ríkissjóður Íslands eigi að borga reikninginn sem tryggingarsjóðurinn geti ekki. Westminster og Hague krefjist ríkisábyrgðar á endurgreiðslum á innistæðunum sem skoluðust niður með falli Landsbankans."

 Samkvæmt reglum ESB sem bæði ESB þjóðirnar England og Holland hafa samþykkt og ættu að þekkja, þá er ríkisábyrgð á innistæðutryggingum bönnuð, samkvæmt lögum.

Í leiðaranum er síðan fjallað um hið nýja samkomulag í Icesave deilunni sem er mun betra fyrir Íslendinga en sá samningur sem þjóðin hafnaði í mars s.l. Eftir sem áður muni Bretar og Hollendingar halda Íslendingum í gíslingu þar til skuldin er greidd.

 Að mörgu leyti er áhættan sú sama og áður vegna fyrri samkomulaga í Icesavedeilunni. Það eina sem hægt er að festa fingur á eru lægri vextir.  Heimtur úr búi Landsbankans, gætu dregist og jafnvel orðið mun minni, vegna málareksturs við þrotabúið.  Þá hækkar framlag íslenskra skattgreiðenda í Icesavehítina.  Ef gengi krónunnar fellur, þá auðvitað hækkar líka framlag íslenskra skattgreiðenda. Eina breytingin frá fyrri samningi, varðandi greiðslutímann, er sú að fari allt á versta veg með heimtur úr búinu, þá gætu íslenskir skattgreiðendur verið til ársins 2046, að borga í Icesavehítina.  En þá verður undirritaður áttræður.

Finacial Times telur þetta leitt því það ýtir undir núverandi tísku um að leggja bönkum til ótakmarkaðar ríkisábyrgðir. Í tilviki Icesave er vart hægt að færa lagaleg rök fyrir ríkisábyrgð og alls ekki á grundvelli sanngirni. Bresk og hollensk stjórnvöld myndu aldrei endurgreiða kröfur erlendra innistæðueigenda sem næmu þriðjungi af landsframleiðslu þeirra færi svo að einn af stóru bönkunum í löndunum tveimur yrði gjaldþrota.

 Hverjir aðrir en örvæntingarfullir Samfylkingarmenn og meðhlauparar þeirra í ESB-aðildarmálinu, myndu leggja slíkar byrðar á þjóð sína, til þess eins að tryggja sér aðgöngumiða í Brusselklúbbinn?

Í leiðarnum segir að kannski sé það best fyrir Íslendinga að samþykkja hinn nýja Icesave samning, í ljósi þeirra bolabragða sem þeir hafa mátt sæta, hversu ófullnægjandi sem hann er. Afstaða Íslands hefur hinsvegar leitt þrjú óheppileg atriði fram í sviðsljósið.

„Í fyrsta lagi að það er pólitískt val hver beri byrðina af bankatapi og að það val stenst ekki án samþykkis almennings," segir í leiðaranum sem síðan nefnir að í öðru lagi vilji framkvæmdastjórn ESB nú betri innistæðutryggingar og í þriðja lagi að reglugerð vantar enn til að glíma við banka sem falla þvert yfir landamæri.

 Pólitíska valið var svo fyrir valinu, vegna ESBásækni Samfylkingar. Hin tvö atriðin myndu hins vegar, væri dómstólaleiðin farin, valda það miklum usla meðal aðildarþjóða ESB, að líklegast væri hægt að ná sátt í málinu á þann hátt að Bretar og Hollendingar, létu það nægja, að fá það sem þeim stendur til boða úr þrotabúi Landsbankans, án nokkurrar ábyrgðar íslenskra skattgreiðenda.

„Þó ekki væri nema bara fyrir að benda á þessar hættur eiga Íslendingar betra skilið en þeir fengu," segir í leiðaranum"

 

Tímarammi á þing, þjóð og forseta.

Í frétt á ruv.is er sagt frá því að tímarammi sé á því að Íslendingar afgreiði, eða samþykki nýjan Icesavesamning, annars geti Bretar og Hollendingar sagt sig frá honum.  Á ruv.is segir meðal annars:

"Er miðað við áramót í því sambandi. Takist Alþingi ekki að ganga frá frumvarpinu og fá forseta Íslands til að staðfesta lögin fyrir þann tíma geta Bretar og Hollendingar því sagt sig frá samkomulaginu. Að því er heimildir fréttastofu herma óskuðu Bretar og Hollendingar eftir því að tímaramminn yrði settur inn í samkomulagið svo málið dragist ekki um of á langinn."

Telja má líklegt að Bretar og Hollendingar, sjái í gegnum fingur sér með það, málinu verði ekki lokið í þinginu fyrir áramót.  Enda vilja hvorki Bretar og Hollendingar, frekar en Samfylkingarhluti íslenskra stjórnmála, að málið fari fyrir dómstóla.  

 Líklegast hafa Steingrímur og Jóhanna skrifað Bresku og Hollensku samninganefndunum þakkarbréf, fyrir það að hafa sett þennan tímaramma inn í samkomulagið.  Tímaramminn verður þá Grýlan, sem tryggja á hraða og ,,örugga" afgreiðslu málsins í þinginu.   Heyra mátti á Jóhönnu í kvöldfréttum Sjónvarps, að það væri rúmlega æskilegt, að málið yrði keyrt hratt og ,,örugglega" gegnum þingið.  Verða þá allar beiðnir um frekari gögn og athugun á vafaatriði, litnar hornauga og sagðar auka möguleikan á uppsögn Breta og Hollendinga á samningnum. 

 Grýlunni verður svo beitt af hörku, spyrjist það út að, þrýstingur sé forsetann, að synja þessum samningi staðfestingar líkt og þeim fyrri.

Í upphafi skildi endirinn skoða.

Núna gæti allt eins farið svo að desember uppbót sú er félags og tryggingamálaráðherra fékk samþykkta í þinginu hér um daginn til handa atvinnulausum , nái ekki til þeirra er hennar eiga að njóta fyrr en eftir jól, eða í lok desember.

 Það er vissulega hvimleitt ef að svo verður, en þetta mál lýsir því kannski bara best hversu mörg mál stjórnvalda eru vanbúin og sjaldnast hugsuð til enda.  Í þessu máli t.d. er engu líkara, en að ákvörðun hafi verið tekin, án athugunnar á því, hjá Vinnumálastofnun, að þetta væri framkvæmanlegt fyrir jól. 

Í örðu máli frá sama ráðuneyti, en þá reyndar undir stjórn annars ráðherra, voru lög um greiðsluaðlöðun samþykkt, án þess að tryggja það að lögin stæðust stjórnarskrárbundinn eignarrétt.  Fór það mál svo að ábyrgðarmaður láns, er fékk greiðsluaðlöðunarmeðferð, var krafinn eftir að dómur féll í Hæstarétti, að greiða fjármálastofnun þeirri er höfðaði málið, það ,,tap" sem fjármálastofnunin varð fyrir við eftirgjöf þeirrar skuldar er ábyrgðarmaðurinn gekk í ábyrgð fyrir.

Nóg þvælast nú nauðsynleg mál til uppbyggingar fyrir stjórnarflokkunum, á milli þeirra og jafnvel innbyrðis flokkana tveggja, að vanbúin lög og reglugerðir, sem standast svo ekki skoðun þegar til framkvæmda kemur eru vart til þess að bæta ástandið.

Að hafa eða ekki vit á samningum og afleiðingum þeirra.

Þegar það kom til tals á sínum tíma að Svavars/Indriðasamningarnir færu í þjóðaratkvæði, þá létu Steingrímur, Jóhanna og meðhlauparar þeirra í Bretavinnunni hafa það eftir sér, að samningarnir væri það viðamiklir og flóknir, að það væri ekki á færi almennings að vega þá og meta og taka ákvörðun varðandi þá í framhaldinu.

 Nú hefur það hins vegar komið í ljós, að þeir samningar, sem Steingrímur, Jóhanna og meðhlauparar þeirra í Bretavinnunni, börðu með ofbeldi og hótunum í gegnum þingið, hefðu hæglega getað valdið þjóðargjaldþroti.

Það varð samt svo að forsetinn stóð vaktina, hafði vit fyrir Bretavinnugenginu og tók fram fyrir hendurnar á því, með því að synja samningunum staðfestingar.  Hafði forsetinn litlar þakkir fyrir frá Bretavinnugenginu og strax eftir að forsetinn tilkynnti um synjun sína, þá var haldinn blaðamannafundur í gamla fangelsinu við Lækjartorg.  Á þeim fundi, spáðu forsprakkar Bretavinnugengisins, Steingrímur og Jóhanna hinum verstu harðindum er dunið gætu yfir vora þjóð, algjört efnahagslegt hrun og þaðan af verra.

 Núna ellefu mánuðum síðar, er þriðji Icesavesamningurinn kominn í umræðuna og þrátt fyrir synjun hinna fyrri, þá hefur ekkert af því sem þau Steingrímur og Jóhanna spáðu ræst og það sem meira er, þá er nýjasti samningur, skömminni skárri hvað kostnað varðar, þó efnislega sé hann líklegast jafn óásættanlegur.  Eini munurinn á þessum samningi og þeim fyrri, er kannski helst að líkurnar á þjóðargjaldþroti eru mun minni en áður og kannski næstum því hverfandi, komi ekkert upp á varðandi heimtur úr þrotabúi Landsbankans.

 Þrátt fyrir allt ofangreint, hefur þó orðið mistök ekki hrokkið af vörum, þeirra Steingríms og Jóhönnu eða þeirra meðhlaupara í Bretavinnunni.  Þeirra réttlæting á þeim ósköpum er þau nærri létu dynja á þjóðinni, er að aðstæður hafa breyst.  Það má vera að aðstæður hafi eitthvað breyst.  En það réttlætir samt ekki það, að í ljósi aðstæðna er voru áður hafi það verið réttlætanlegt að keyra þjóðina í gjaldþrot með fyrri samningum.

 Hvaða einkunn skildi stjórnarandstæðingurinn Steingrímur Jóhann Sigfússon, gefa núverandi stjórnvöldum? Ætli hann öskri úr sér lungun á afsögn stjórnvalda og landsdóm?

Ögmundur á endastöð !?

Ögmundur fer á bloggi sínu yfir stöðuna í Icesave eins og hún kemur honum fyrir sjónir í dag.  Reiknar hann frekar með því að samningurinn verði samþykktur í þinginu, eins og reyndar flestir hljóta að gera, enda hefur ríkisstjórnin þingmeirihluta.  Telja verður einnig mjög líklegt, að ólíkt því sem gerðist 30 des. sl. þá muni Ögmundur samþykkja samninginn, enda fer hann varla að láta henda sér tvisvar út úr sömu ríkisstjórninni, vegna sama málsins.

 Ennfremur reiknar Ögmundur með því að forsetinn staðfesti nýja samninginn, enda býst hann ekki við sömu eða svipuðum aðstæðum og voru hér fyrir ári síðan.  Inní þá breytu sína, tekur hann hins vegar ekki nýlega yfirlýsingu forsetans, þess efnis að íslenska þjóðin eigi að fá að taka sjálf ákvörðun um það, hvort hún vilji borga erlendar skuldir einkabanka.

Þrátt fyrir nýjan og jafnvel mun betri samning, hvað upphæðir og kostnað varðar, þá er þessi samningur efnislega á sömu nótum og fyrri samningar. Það sem ekki fæst úr þrotabúi Landsbankans lendir á skattgreiðendum. Reyndar gæti farið svo að greiðslur úr þrotabúinu dragist vegna málaferla. Verði það rauninn, eða þá að einhverjir aðrir atburðir verði til þess að greiðslur úr þrotabúinu tefjist eða þá hreinlega verði ekki fyrir hendi. Eins gætu heimtur úr þrotabúinu verið ofmetnar, sem gæti allt eins gerst, þar sem ekki hefur farið hlutlaust mat fram á eignum og framtíðarheimtum þrotabúsins. Fari svo, þá fellur kostnaðurinn vegna þess á íslenskum skattgreiðendum.

Eins sneiðir Ögmundur hjá því líkt og aðrir stjórnarsinnar, að tala um fyrri samninga sem mistök, þó svo að hann, líkt og aðrir stjórnarsinnar, þakki þeim er vit höfðu fyrir stjórnvöldum og tóku fram fyrir hendurnar á þeim. 

 Að lokum klikkir svo Ögmundur út með því að þakka tveimur samflokksmönnum sínum og ,,byltingarfélögum" í órólegu deildinni, fyrir sinn þátt í því að forsetinn hafði vit fyrir óhæfri ríkisstjórn í málinu:

„En þetta gerði forsetinn ekki fyrr en um það bil þriðjungur kosningabærra manna í landinu höfðu undirritað áskorun þess efnis. Hann tók og ákvörðun sína með skírskotun til þess að innan þingsins - í stjórnarmeirihlutanum, væru einstaklingar sem réru að því öllum árum að koma málinu á annað og æðra stig - til fólksins - þaðan sem allt vald á uppruna sinn - svo vísað sé til orða Guðfríðar Lilju Grétarsdóttur, þingflokksformanns VG, sem hart gekk fram í þessu. Það gerðu einnig fleiri stjórnarþinggmenn. Var haft á orði að nokkur þúsund manns hefðu bæst á undirskrifatalista Indefence eftir að Ásmundur Einar Daðason hafði flutt sína hvatningarræðu í beinni útsendingu við atkvæðagreiðsluna 30. desember,“ skrifar Ögmundur.

 Þarna lætur Ögmundur það hins vegar ógert, að minnast þess, að þau Ásmundur og Guðfríður Lilja, höfðu það í hendi sér, að fella samningana í atkvæðagreiðslunni, en þorðu það ekki.  Eins höfðu Ögmundur og Lilja Mósesdóttir, það í hendi sér, að málinu yrði vísað til þjóðarinnar, án aðkomu forsetans, sem hefði jú verið rökrétt af þeim að gera, þar sem þau greiddu atkvæði gegn samningnum, en þeim brást einnig kjarkur til þess að greiða atkvæði, með tillögunni um þjóðaratkvæði, sem borin var upp, eftir að samningurinn hafði verið samþykktur 33-30 í þinginu.

Icesave á endastöð

Að borga tvisvar fyrir sömu framkvæmdina.

Núna berast fréttir af milklum vegaframkvæmdum, Vaðlaheiðargöngum, tvöföldun Suðurlandsvegar að Selfossi, tvöföldun Vesturandsvegar að Hvalfjarðargöngum og tvöföldun Reykjanesbrautar sunnan Straums.

  Hvort sem að ríkið eða lífeyrissjóðirnir kosti þessar framkvæmdir, þá hugsunin að borga þessar framkvæmdir til baka með vegatollum. Samkvæmt nýjustu fréttum, þá eru lífeyrissjóðirnir útúr myndinni og mun Ríkissjóður (skattgreiðendur) kosta framkvæmdirnar.  Að loknum framkvæmdum munu svo skattgreiðendur, borga til baka í Ríkissjóð, kostnaðinn í formi vegtolla. 

Tvær þessara framkvæmda, Suðurlandsvegurinn og Vaðlaheiðargöngin eru umdeildar, hvor á sinn hátt að einhverju leiti.  

Þrátt fyrir að reiknað hafi verið út af erlendum sérfræðingum, 2+1 vegur frá Rvk til Selfoss dugi vel næstu áratugina hið minnsta og kosti mun minna, en 2+2 vegur, þá ætla stjórnvöld að ráðast í gerð 2+2 vegar. Auðvitað hafa þessar framkvæmdir þann jákvæða kost að þær skapa atvinnu og er ekki vanþörf á því, eins og ástandið er í dag.  En það er hins vegar ekki sama, hvernig staðið er að slíku og ekki má kosta til þess meiru en þarft er.

 Ef áform stjórnvalda um vegtolla á leiðinni Rvk-Selfoss-Rvk, verða að veruleika, þá mun kosta 7 kr. pr km. að aka þessa leið, eða 700 kr. Verði ekki í boði afsláttarkjör, líkt og t.d. er í boði vegna Hvalfjarðarganga, þá mun það kosta einstakling sem býr á Selfossi, borga 700 kr á dag fyrir aka þessa leið daglega, eða 14.000 kr á mánuði miðað við 20 vinnudaga í mánuði. Það eru þá 154.000 kr á ári, miðað við að viðkomandi taki eins mánaðar sumarfrí, annars 168.000.   Til að koma út úr þessu á sléttu miðað hvernig þetta er í dag, þyrfti því þessi einstaklingur, að hækka í tekjum um ca. 350.000. kr, svo upphæð þessi verði tiltæk eftir skatta.

Verði þetta á endanum eitthvað nálægt þessu, þá má búast við því, að tvennt gæti gerst.  Fólk ferðast enn frekar saman í bílum, þ.e. fleiri um hvern bíl yfir heiðina, eða þá að fólk taki rútuna í mun meiri mæli en nú er.  Það mun svo þýða mun lægri tekjur af umræddum vegtolli og þá lengri borgunartíma á framkvæmdinni, sem mun þá líklegast á endanum hækka fjármagnskostnað við framkvæmdina og þá um leið frekari kvaðir á skattgreiðendur.

 Er framkvæmdum við Vaðlaheiðargöng lýkur, er gert ráð fyrir að innheimta kr. 1000. kr fyrir að aka þar í gegn.  Samkvæmt því sem að menn hafa reiknað, þá er þetta gjald, rúmlega þrefalt hærra en talið að það mætti vera svo hagkvæmara væri að keyra göngin í stað Víkurskarðs, þegar færð og veður býður upp á slíkt. Semsagt hámark 300kr. pr. ferð í göngin, svo alltaf borgaði sig að aka þar í gegn.  Heyrst hefur af áformum stjórnvalda um loka Víkurskarðinu, eftir að göngin verði komin í gagnið til þess að neyða vegfarendur í gegnum göngin og þar með borga ca. 700 kr. hærri upphæð í hvert skipti sem farið þar er um, þegar veður og færð bjóða upp á akstur um Víkurskarð.

Þó það sé óumdeilt að þessar framkvæmdir muni á endanum vera samgöngubót og að þær muni skapa atvinnu á meðan að á þeim stendur, þá er það alveg ljóst að kjarabót þeirra sem þessar leiðir fara oft, verður ansi takmörkuð og í raun ekkert nema frekari fjáraustur úr pyngju þeirra.

 

SI: Framkvæmdir skapa hundruð nýrra starfa

Gleymda klappstýran.

Aðalklappstýra Landsbankans, er þeir stofnuðu Icesave í Hollandi vorið 2008, heitir Jón Sigurðsson. Jón þessi var á þeim tíma stjórnarformaður FME, auk þess sem að Jón var og er eflaust enn, eitt af aðalgúrúum Samfylkingar í efnahagsmálum. 

Í annars fallegum kynningarbæklingi þeirra Landsbankamanna vegna nýstofnaðra Icesavereikninga, var mynd af hinum ,,trausta" stjórnarformanni FME, auk stutrar greinar Jóns um hina duglegu Landsbankamenn og allt það traust sem Hollendingum væri óhætt að leggja á Landsbankann.

En var það ekki bara besta mál, að mæla með íslenskum banka erlendis, sem að fær verðlaun úr hendi viðskiptaráðherra fyrir vel uppsettan og traustan ársreikning árið 2007?  Eða átti kannski áðurnefndur ársreikningur, frekar að fá Bókmenntaverðlaunin í flokki fagurbókmennta?

Svona studdi órólega deildin stefnu stjórnarinnar í Icesave......

... á sama tíma og hún setti upp ,,lýðræðisástar-grímuna" og vökvaði grasrótina.

Þegar Alþingi greiddi atkvæði um Icesavesamninginn þann 30. des sl. fór atkvæðagreiðslan á þennan veg:

já:

Anna Pála Sverrisdóttir, Arndís Soffía Sigurðardóttir, Álfheiður Ingadóttir, Árni Páll Árnason, Árni Þór Sigurðsson, Ásmundur Einar Daðason, Ásta R. Jóhannesdóttir, Björgvin G. Sigurðsson, Björn Valur Gíslason, Guðbjartur Hannesson, Guðfríður Lilja Grétarsdóttir, Helgi Hjörvar, Jóhanna Sigurðardóttir, Jón Bjarnason, Jónína Rós Guðmundsdóttir, Katrín Jakobsdóttir, Katrín Júlíusdóttir, Kristján L. Möller, Lilja Rafney Magnúsdóttir, Magnús Orri Schram, Oddný G. Harðardóttir, Ólína Þorvarðardóttir, Róbert Marshall, Sigmundur Ernir Rúnarsson, Sigríður Ingibjörg Ingadóttir, Steingrímur J. Sigfússon, Steinunn Valdís Óskarsdóttir, Svandís Svavarsdóttir, Valgerður Bjarnadóttir, Þórunn Sveinbjarnardóttir, Þráinn Bertelsson, Þuríður Backman, Össur Skarphéðinsson

nei:

Árni Johnsen, Ásbjörn Óttarsson, Birgir Ármannsson, Birgitta Jónsdóttir, Birkir Jón Jónsson, Bjarni Benediktsson, Einar K. Guðfinnsson, Eygló Harðardóttir, Guðlaugur Þór Þórðarson, Guðmundur Steingrímsson, Gunnar Bragi Sveinsson, Höskuldur Þórhallsson, Illugi Gunnarsson, Jón Gunnarsson, Kristján Þór Júlíusson, Lilja Mósesdóttir, Margrét Tryggvadóttir, Ólöf Nordal, Pétur H. Blöndal, Ragnheiður E. Árnadóttir, Ragnheiður Ríkharðsdóttir, Sigmundur Davíð Gunnlaugsson, Sigurður Ingi Jóhannsson, Siv Friðleifsdóttir, Tryggvi Þór Herbertsson, Unnur Brá Konráðsdóttir, Vigdís Hauksdóttir, Þorgerður K. Gunnarsdóttir, Þór Saari, Ögmundur Jónasson.

 

 Þegar þeirri atkvæðagreiðslu var lokið, var greitt atkvæði um tillögu frá stjórnarandstöðunni, um að vísa samningnum til þjóðarinnar.  Þegar sú atkvæðagreiðsla er skoðuð, þá vekur athygli, að nær allir er sögðu nei við samningnum, sögðu já við þjóðaratkvæðinu, að undanskildum þeim tveim sem eru feitletruð á lista þeirra er sögðu ,,nei". Hins vegar komu þeir feitletruðu þingmenn af þeim er samþykktu samninginn í stað Ögmundar og Lilju í hóp þeirra er samþykktu þjóðaratkvæðið.

Þau Ásmundur og Guðfríður Lilja, réttlættu atkvæði sitt með samningnum ( þó það væri gegn þeirra vilja og sannfæringu), með því að þau ætluðu að samþykkja þjóðaratkvæðið.

Hins vegar glötuðu þau Lilja Mósesdóttir og Ögmundur Jónasson, því einstaka tækifæri til þess að sýna í verki yfirlýsta lýðræðisást sína í verk, með því að samþykkja þjóðaratkvæðið.  Það er nefnilega þannig að lýðræðisást, meðlima órólegu deildar Vg. má sín lítils þegar líf óhæfrar Jóhönnustjórnar er að veði.  

 Þingflokkur Vinstri grænna, greiddi með öðrum orðum, atkvæði í þessum tveimur atkvæðagreiðslum á þann hátt, að hægt var bæði að setja upp leikþátt um uppreisn órlegu deildarinnar og að styðja óhæfa ríkisstjórn.

Hægara að tala um, en að framkvæma!

Jóhanna Sigurðardóttir, forsætisráðherra sendi Lílju Mósesdóttir, þingmanni Vg. tóninn að loknum ríkisstjórnarfundi í morgun. Jóhanna sagði að eflaust hefði mörgum stjórnarþingmönnum langað að sitja hjá í atkvæðagreiðslunni um fjárlagafrumvarpið eftir aðra umræðu. Það hafi hins vegar ekki verið í boði fyrir þingmenn stjórnarliðsins.  Þó hafi Lilja Mósesdóttir gerst svo ósvífin að gera það. Leit Jóhanna málið það alvarlegum augum, að hún taldi að Lilja þyrfti að athuga sinn gang.

Jóhanna er eflaust búin að gleyma því, eða vonar að aðrir hafi gleymt því að hún sem félagsmálaráðherra í Viðeyjarstjórninni, sagðist ekki vera bundin af fjárlagafrumvarpi, árið 1993.  Jóhanna samþykkti svo reyndar fjárlagafrumvarpið, eftir nokkur frekjuköst og hurðaskelli, sem leiddu til þerra breytinga á frumvarpinu sem hún krafðist. 

Maður er nefndur, Steingrímur J. Sigfússon, fjármálaráðherra.  Steingrímur settist í ríkisstjórn, eftir nærri 18 ára veru í stjórnarandstöðu.  Nær hvert einasta ár af þessum 18, öskraði Steingrímur úr sér lungun um að hinir og þessir sem ábyrgð bæru, ættu að axla hana, færu hlutir á annan veg, en búist var við í upphafi. 

 Steingrímur fékk svo langþráðan séns til þess að axla og bera ábyrgð, eftir 18 ára öskur í stjórnarandstöðu.  Steingrímur, líkt  og allir sem á undan honum voru og borið höfðu ábyrgð á einhverju, veðjuðu á einhvern ákveðinn kost og báru á því ábyrgð.  Þeir sem töpuðu þá, þurftu að mati Steingríms, að axla ábyrgð á því sem þeir veðjuðu á.  

Núna þegar Steingrímur stendur sjálfur í sömu sporum, er ekkert að marka, enda breyttust aðstæður!!