Ráðgjöfin og stjórnarsamstarfið.

Hvort sem að "meint ráðgjöf" Iðnaðarráðuneytis, hafi verið veitt á vakt Katrínar Júlíusdóttur, eða Össurar Skarphéðinssonar, skiptir ekki öllu máli.  Það sem skiptir máli í þessu fyrst og fremst, eru viðbrögð og gjörðir, eða ekki gjörðir stjórnvalda í ferlinu, sem að í gang fór síðar.

 Það hefur komið fram, að þegar OR seldi sinn hlut í HS-Orku, "nauðbeygð" vegna samkeppnislaga, þá fól þingflokkur Vinstri grænna, formanni flokksins, að taka málið upp í ríkisstjórn, með lagasetningu um erlenda eignaraðild á íslenkum orkufyrirtækjum í huga.

 Bæði Lilja Mósesdóttir, þingmaður Vinstri grænna og Árni Þór Sigurðsson, þingflokksformaður Vinstri grænna, hafa staðfest að svo hafi verið.  Það má alla vega klárlega lesa, það úr ummælum þeirra tveggja sem að birtast hér að neðan.  (Ummæli Lilju, fyrri ummælin eru tekin af Facebooksíðu hennar, en ummæli Árna eru úr viðtali við fréttamann RÚV).

"Ármann Jakobsson réttlætir Magma-klúðrið með því að Icesave-skrípaleikurinn hafi tafið góð mál. Ég kannast ekki við þá töf. Þingflokkurinn ræddi málefni Magma við ráðherra sína á fundum í sumar og haust. Þingflokkurinn samþykkti að fela fjármálaráðherra að finna leið til að tryggja að hlutur Geysis Green í HS orku færi í almannaeigu. Þingflokkurinn vissi ekki betur en að sú vinna væri í gangi."

Árni Þór Sigurðsson, þingflokksformaður Vinstri Grænna, segir að Samfylkingin hafi síðastliðið haust stoppað bráðabirgðalög um söluna á HS Orku. Segir Árni að það sé lítilmótlegt af flokkssystur sinni að ráðast að formanni flokksins vegna þess að kanadíska fyrirtækið Magma Energy hafi eignast HS orku. Ráðherrar VG hafi gert allt sem í þeirra valdi stóð til að tryggja innlend yfirráð yfir orkufyrirtækinu.

  Á þessum tilvitnunum báðum sést, að málið fór vissulega fyrir ríkisstjórnina og af orðum Árna að skilja, þá höfnuðu ráðherrar Samfylkingar því að sett yrðu lög sem hindruðu frekari eignaraðild útlendinga á íslenskum orkufyrirtækjum. ( Erfitt að ímynda sér að hægt hafi verið að setja lög "hávaðalaust" um orðinn hlut, þ.e. sölu OR á sínum hlut í HS-Orku).

 Spurningar varðandi þetta mál allt, ættu þá að beinast að forystusveit Samfylkingarinnar.  Þeirrar Samfylkingar sem hefur í sinni stefnuskrá, að bundið verði í stjórnarskrá, að auðlindir þær sem landið okkar hefur uppá að bjóða, verði í eign þjóðarinnar. 

Ekki verður annað séð í fljótu bragði, en að meðvituð neitun Samfylkingarinnar, við beiðni Vinstri grænna um áðurnefnda lagasetningu, vinni gegn því stefnumáli Samfylkingarinnar.  Eins hlýtur þetta, að vekja upp spurningar, um raunverulegan áhuga Samfylkingarinnar, á því að aðrar auðlindir þjóðarinnar, verði í eign hennar, eða annarra.

 

Við þessar aðstæður hlýtur einnig að koma til alvarlegrar athugunnar Vinstri grænna, hvort að flokknum sé sætt í þessari ríkisstjórn. Hvort að endalaust sé hægt að bæta við þennan svokallaða "ásættanlegan kostnað" við stjórnarsamstarfið? Hvort að endalaust sé hægt að gefa "afslátt" á stefnumálum Vinstri grænna, svo stjórnin megi lifa?  

 Vinstri grænir verða líka að átta sig á því að þessi "fórnarkostnaður" lendir fyrst og fremst á þjóðinni, þeirri þjóð sem flokkurinn eða þingmenn hans og ráðherrar, hafa heitið hollustu, með drengskapareið þeim sem þeir skrifuðu undir, er þeir tóku fyrst sæti á þingi. 

 Nefndin sem að skar úr um lögmæti sölunnar, tók enga ákvörðun um að "hleypa" sölunni í gegn. Sú ákvörðun, mun á endanum vera á hendi Efnahags og viðskiptaráðherra, samkvæmt lögum 34/1991, sem fjalla um nefnd um erlendar fjárfestingar. 

 

Veitti Magma ekki ráðgjöf

Auðlindastefna Samfylkingar og hugsjónarkaffi Vinstri grænna.

Fram kom í sjónvarpsfréttum RÚV í kvöld, að Magma Energy hefði fengið leiðbeiningar úr Iðnaðarráðuneytinu, um stofnun dótturfélags (skúffufyrirtækis) í Svíþjóð, svo fyrirtækið gæti eignast hlut í HS-Orku. 

 Síðast þegar að var gáð, þá var það stefna Samfylkingarinnar að, auðlindir þjóðarinnar, skildu vera í þjóðareign.  Samfylkingin og ráðherrar hennar sýna hér enn og aftur að stefnuskrá flokksins er réttlægri en þjónkunn við útrásaröflin.  

 Iðnaðarráðherra, mun eflaust gera líkt og forsætisráðherra gerði, þegar upp komst um þátt  ráðuneytis hans  í kjaraviðræðum Más Guðmundssonar í undanfara ráðningar hans til Seðlabankans, og afneita allri vitneskju og þátttöku í ráðgjafastarfi eigin ráðuneytis. 

Trúverðugleiki Samfylkingarinnar og þar með ríkisstjórnarinnar, rýrnar nú með degi hverjum, enda er hvert stefnumálið úr stefnuskrá ríkisstjórnarinnar  og kosningaloforð flokkanna svikin nánast daglega, þessa daganna.  Síðasti séns ríkisstjórnarinnar, til þess að vernda trúverðugleika Skjaldborgarinnar, hvarf með tilmælum FME og SÍ og eftirfylgni sinni við þau, vegna dóms Hæstaréttar. 

 Vinstri grænir ræddu um daginn, hvort stuðningur við aðildarferlið að ESB væri ásættanlegur fórnarkostnaður við stjórnarsamstarfið.  Spurning er hvort Vinstri grænir treysti sér til þess að bæta beinni þátttöku ráðherra Samfylkingarinnar í söluferlinu á HS- Orku, við þann kostnað eða ekki?

 Hvort sem Vinstri grænir, láti þetta yfir sig ganga eins og hvert það annað sem Samfylkingin, hefur látið þá beygja sig í andstætt sinni stefnuskrá, skal ósagt látið.  En hins vegar er það alveg ljóst, að "hugsjónakaffi" Vinstri grænna er orðið lapþunnt (hafi það einhvern tíman þá verið þykkt) og alveg örugglega "Export" bætt.

Ríkisstjórnin og Magma.

Talsvert hefur verið fjallað um úrskurð nefndar þeirrar sem úrskurðaði, að sala á meirihlutaeign HS-Orku til Magma Energy, hafi staðist lög.  Varla þarf þessi úrskurður að koma á óvart, þar sem þessi sama nefnd gaf, fyrir nokkrum mánuðum, samskonar úrskurð, varðandi sölu OR á þriðjungshlut sínum í HS-Orku til Magma.

Ég ætla að leyfa mér það, að áætla að niðurstöður nefndarmanna, byggist fyrst og fremst á þeirra túlkun á lögunum og sú túlkun, sé laus við alla pólitík. (Hvernig sem að það er nú hægt)

 Sá lagabókstafur sem heimilar söluna, samkvæmt niðurstöðu nefndarinnar, er að finna í EES-samningnum, þ.e. að fyrirtækjum frá löndum evrópska efnahagssvæðisins, er heimilt meirihluta í íslenskum orkufyrirtækjum.  Við gerð EES-samningana, á sínum tíma, fengu stjórnvöld hins vegar, sett inn undanþágu, sem bannaði útlenda eignaraðild á íslenskum sjávarútvegsfyrirtækjum. Á þeim tíma er þeir samningar voru gerðir, hafa menn eflaust ekki séð fyrir sér, þá framtíð sem að síðar varð í orkumálum Íslendinga og því ekki sett, samskonar ákvæði inn varðandi orkufyrirtækin.

 Í umræðunni um orsakir efnahags og bankahrunsins, hefur verið talað um að íslensk stjórnvöld hafi unnið samkvæmt þeim tilskipunum, sem EES-samningurinn bauð upp á.  Aðrir hafa hins vegar sagt, að hægt hefði verið að taka þær tilskipanir inn með öðrum hætti og þá með einhvers konar takmörkunum.

 Í upphafi, þegar Magma Energy ákvað sínar fjárfestingar hér á landi, má áætla að þar sem fyrirtækið er í raun kanadískt og Kanada ekki aðili að EES samningum, af skiljanlegum ástæðum, að menn þar á bæ, hafi hafið vinnu við að finna leiðir framhjá þessum lögum.  Niðurstaðan mun þá hafa verið þetta "skúffufyrirtæki" í Svíþjóð.

 Þó svo að þetta ferli varðandi HS-Orku og Magma hafi staðið yfir í rúmt ár, með kaupunum á hlut OR og samningaviðræðum um meirihlutaeingnina í HS-Orku, þá hafa viðbrögð stjórnvalda, verið frekar fálmkennd og meira svona til að sýnast, frekar en hitt.  Stjórnvöld hafa beðið um frest til þess að kanna mögulega aðkomu sína að kaupunum, slag í slag, en allir frestir liðið án þess að nokkuð raunverulega gerðist hjá stjórnvöldum.

 Fyrsta törnin í umræðunni um Magma, kom svo um mánaðarmótin ágúst- september 2009, þegar OR seldi Magma þriðjungs hlut sinn í HS-Orku.   Vakti salansterk viðbrögð nokkurra stjórnarmanna, þó að viðbrögð þingmanna V, hafi verið sínu sterkari og mun nauðsyn lagabreytingar hafa verið rædd á þeim tíma í þingflokki Vg, eins og tilvitnunin hér að neðan bendir til:

"Ármann Jakobsson réttlætir Magma-klúðrið, með því að Icesave-skrípaleikurinn, hafi tafið ýmis góð mál. Ég kannast ekki við þá töf. Þingflokkurinn ræddi málefni Magma við ráðherra sína á fundum í sumar og  haust. Þingflokkurinn samþykkti að fela fjármálaráðherra að finna leið til að tryggja, að hlutur Geysis Green í HS-Orku færi í almannaeigu. Þingflokkurinn vissi ekki betur, en að sú vinna væri í gangi."

 Þetta skrifaði Lilja Mósesdóttir á Facebook-síðu sína, þegar tilkynnt hafði verið um sölu Geysis Green á hlut sínum í HS-Orku til Magma.  Ég hef ekki ástæðu til annars en að trúa orðum Lilju.  Hins vegar er "Icesave-afsökun" Ármanns Jakobssonar, bróður Katrínar Jákobsdóttur, varaformanns Vg., frekar ódýr.  Meginþungi Icesave-málsins, hvíldi og hvílir á Fjármálaráðuneytinu, en málefni Magma og annarra orkufyrirtækja á Iðnaðarráðuneytinu. 

 Má ganga út frá því vísu, hafi fjármálaráðherra, farið að samþykkt eigin þingflokks,  þá hafi hann tekið málið upp í ríkisstjórninni.  Hafi málið komist lengra, en á "umræðustig" í ríkisstjórninni, þá er líklegt að Iðnaðarráðherra, Katrínu Júlíusdóttur, hafi verið falið að kanna möguleika á lagasetningu, varðandi frekari kaup Magma á hlutum í HS- orku.  Má á þessum tímapunkti áætla, að ekki hafi verið hægt, með góðu móti, að setja lög sem afturkölluðu sölu OR á sínum hlut í HS-Orku, en svo sannarlega, hefði verið hægt að semja frumvarp og leggja fyrir þingið, sem takmarkar erlenda eignaraðild á íslenskum orkufyrirtækjum, t.d. banna stærri eignarhlut en 40%, þar sem Magma hafði þá þegar keypt þriðjung í HS-Orku. Flest bendir hins vegar til, að í Iðnaðarráðuneytinu og í flokki iðnaðarráðherra, Samfylkingunni hafi ekki verið áhugi fyrir slíkri lagasetningu.  Í það minnsta benda orð Árna Þórs Sigurðssonar, þingflokksformanns Vg til þess að svo hafi verið.

"Árni Þór Sigurðsson, þingflokksformaður Vinstri Grænna, segir að Samfylkingin hafi síðastliðið haust stoppað bráðabirgðalög um söluna á HS Orku. Segir Árni að það sé lítilmótlegt af flokkssystur sinni að ráðast að formanni flokksins vegna þess að kanadíska fyrirtækið Magma Energy hafi eignast HS orku. Ráðherrar VG hafi gert allt sem í þeirra valdi stóð til að tryggja innlend yfirráð yfir orkufyrirtækinu."

 Á orðum Árna og Lilju má því skilja, að það sem Vinstri grænir kalla "ásættanlegan fórnarkostnað", við stjórnarsamstarf sitt við Samfylkingu, snýr ekki eingöngu að málefnum tengdum aðildarviðræðum  að ESB. Það hlýtur að vekja upp spurningar um hvort að Vinstri grænir hafi óbragð í munni, yfir fleiri málum, sem þeir leyfa yfir sig að ganga í stjórnarsamstarfinu, mál sem þeir skrifa á "ásættanlegan fórnarkostnað". Þingmenn Vinstri grænna, koma samt aldrei til með að greiða þennan, "fórnarkostnað", nema hugsanlega með "töpuðu" þingsæti, næst þegar kosið verður til Alþingis.  Að öðru leyti mun þjóðin greiða þennan "fórnarkostnað" sem  Vinstri grænir telja "ásættanlegan" fyrir veru flokksins í ríkisstjórn. 

Sóun stjórnvalda á verðmæti fjárfestinga.

Eins og segir í greininni, sem blogg þetta er hengt við, standa margar byggingar, sem hannaðar hafa verið fyrir heilbrigðisþjónustu auðar.  Margar þessara byggingar standa auðar með öllum tækjum og tólum sem notuð voru, áður en kreppan skall á og skera þurfti niður.

 Allt þetta húsnæði ásamt tækjum og tólum sem þar inni eru fjárfesting, sem hugsað var á sínum tíma til þess að skila verðmætum.  Ekki endilega verðmætum í beinhörðum peningum, heldur fyrst og fremst þeim verðmætum sem búa í góðu heilbrigði þjóðarinnar. Að fólk hafi sem minnstar fjarvistir af vinnumarkaði og geti sem fyrst hafið störf að nýju, að lokinni meðferð og skilað inn sínum skerf af verðmætasköpun í landinu, í ríkiskassann.

 Núna er staðan reyndar þannig, að lítil þörf er á vinnuafli í landinu, enda ríkir hér ca 8-10 % atvinnuleysi, sem eflaust væri töluvert meira, ef að fjöldi fólks hefði ekki flutt burt frá landinu.  Það gæti slegið á rökin um þau verðmæti sem glatast, þegar annars vinnufært fólk er frá atvinnu vegna einhverra meina og ætla ég ekki að mótmæla því að svo stöddu.

 En eins og ástandið er í heilbrigðismálum þjóðarinnar, þá eru vart til fjármunir til þess að halda úti lágmarks heilbrigðisþjónustu, nema með herkjum og vona að ekkert óvænt komi uppá sem sett gæti kostnaðinn við heilbrigðiskerfið í uppnám.

 Við þær aðstæður sem nú eru uppi, er það því nánast glæpsamlegt af heilbrigðisyfirvöldum, að láta þessar fjárfestingar allar standa tómar og skila engum arði til þjóðarbúsins, þó svo að ríkið hafi ekki efni á því að reka þær sjálft.

 Það er glæpsamlegur og barnalegur þrái heilbrigðisráðherra, að láta allar þessar fjárfestingar, standa auðar, vegna þess að skoðanir ráðherrans, hníga ekki að einkavæðingu.  Leiga á þessari aðstöðu til einstaklinga, sem gætu þar hafið rekstur á heilbrigðissviði, gæti ekki eingöngu skapað ríkinu tekjur, heldur einnig orðið til þess, að læknar kæmu heim að loknu námi í mun meira mæli en nú er.  Þeim mun lengur sem læknar dvelja erlendis að loknu sérnámi, minnka líkurnar á því að þeir flytji nokkurn tíman heim, eða flytji heim í bráð, heldur ílengist erlendis og komi ekki hér til starfa þegar, upp birtir hér í þjóðfélaginu.  Mun þá einnig glatast sú fjárfesting, sem stofnað var til við það nám í læknisfræði, sem þessir læknar stunduðu hér á landi.

 Það er því lífsnauðsyn að stjórnvöld láti af þessum þráa sínum og fari að kanna möguleikan á því að leigja alla þessa ónotuðu aðstöðu út, eða hluta hennar í ákveðinn tíma, til þess að skapa tekjur og sýna smá viðleitni til þess að halda dýrmætri þekkingu heilbrigðisstétta í landinu.

Breytingar á heilbrigðiskerfinu eru nauðsynlegar til að laða heim íslenska lækna

Sammála eða ekki, skiptir ekki máli. Hæstiréttur hefur talað.

„Í fyrsta lagi lá fyrir að fjármálafyrirtækin þurftu að fá leiðbeiningu um hvernig þau ættu að ganga frá sínum hálfsárs uppgjörum. Það gat ekki komið síðar en í lok júní. Þau gátu því ekki verið ótímabær og gátu ekki komið seinna en þau birtust," segir Gylfi í Morgunblaðinu í dag. „

Þarna leyfir Gylfi sér það, að skauta yfir það sem er "mergur málsins".  Fjármálafyrirtækin, höfðu fengið tilmælin, tveimur vikum fyrr, eða þann 16. júní, með dómi Hæstaréttar. Dómur Hæstaréttar dæmdi myntkörfulánasamninganna, löglega nema að því leyti, að ekki mátti binda höfuðstól þeirra við gengi erlendra gjaldmiðla. Allt annað í samningunum stendur, eins og lánstími, fjöldi og tíðni afborganna, sem og þeir vextir sem getið er í samningnum.  Fjármálafyrirtækin, þurftu því engin "sérstök tilmæli", frá stjórnvöldum.  Samkvæmt stjórnarskrá þá hefur Hæstiréttur síðasta orðið, en ekki FME eða SÍ og heldur ekki ríkisstjórnin.  Fjármálafyrirtækin gátu því alveg hafið vinnu við sín hálfsárs uppgjör, fyrsta virka dag eftir uppkvaðningu dóms Hæstaréttar.

 Hæstiréttur er æðsta dómsvald lýðveldisins og niðurstöðu hans verður ekki breytt, nema með endurupptöku þess máls sem dæmt var í.

 Hver sem skaði Ríkissjóðs kann að verða við dóm Hæstaréttar, réttlætir heldur ekki nein tilmæli, sem vinna gegn dómsorði Hæstaréttar. Skaði Ríkissjóð, ef einhver verður, verður ekki vegna dóms Hæstaréttar.  Skaðinn skrifast þá reikning þeirra vinnubragða, sem viðhöfð voru af stjórnvöldum, þegar lánasöfn föllnu bankanna, voru færð yfir í ný-einkavæddu bankanna og á þá samninga, sem stjórnvöld gerðu við kröfuhafa föllnu bankanna.  Frá árinu 2001, hefur í efnahags og viðskiptaráðuneytinu, verið uppi efi um lögmæti mynkörfulánanna, efi sem að hverfur ekkert, þó að skipt er um ráðherra í ráðuneytinu.  Einnig var ljóst ca. hálfu ári, áður en að Steingrímur J. fjármálaráðherra, tilkynnti þjóðinni "snilldarlausn" við einkavæðingu bankanna, mun ódýrari fyrir Ríkissjóð, en áætlaðð var í upphafi, að myntkörfulánin, gætu endað fyrir dómi og dómsorðið orðið það sem það síðan varð.  Má telja það nokkuð ljóst, að miðað við "efann" í efnahags og viðskiptaráðuneytinu, um lögmæti lánanna, að stjórnvöldum ættu að hafa verið kunnar afleiðingar þess, ef dómur Hæstaréttar, yrði sá sem svo varð.  Viðbrögð kröfuhafa Glitnisbanka, eftir uppkvaðningu dómsins þ.e. að hóta Rikissjóði, skaðabótum vegna dóms Hæstaréttar, bendir hins vegar til þess, að við einkavæðingu bankanna, "hina síðari" hafi stjórnvöld látið sem vind um eyru þjóta, "efann" um lögmæti lánanna, eða gert baksamning við kröfuhafa föllnu bankanna, þess efnis að Ríkissjóður, bæti kröfuhöfunum þann skaða, sem orðið gæti, dæmi Hæstiréttur myntkörfulánin ólögleg, eins og raunin varð.  Slíkir baksamningar, fela í sér ríkisábyrgð og því ekki heimilt að gera, án þess að þeir samningar, fari í efnislega meðferð Alþingis og séu samþykktir af Alþingi.  Hafi stjórnvöld hins vegar látið undir höfuð liggja, að taka "hugsanlegt" ólögmæti myntkörfulánanna með í reikninginn, þá hafa stjórnvöld, meðvitað boðið hættunni á skaðbótamálum og greiðslu skaðabóta heim.  Ef annar þessara möguleiki er réttur, þá verður ekki betur séð, en að stjórnvöld hafi brotið gegn 91. grein Hegningarlaganna, sem hljóðar svo:

" Hver, sem kunngerir, skýrir frá eða lætur á annan hátt uppi við óviðkomandi menn leynilega samninga, ráðagerðir eða ályktanir ríkisins um málefni, sem heill þess eða réttindi gagnvart öðrum ríkjum eru undir komin, eða hafa mikilvæga fjárhagsþýðingu eða viðskipta fyrir íslensku þjóðina gagnvart útlöndum, skal sæta fangelsi allt að 16 árum."

 Staða lántakenda myntkörfulána vs. staða lántakenda, með verðtryggð lán, réttlætir heldur ekki nein tilmæli, sem vinna gegn dómsorði Hæstaréttar. Myntkörfulánin, stóðu flestum ef ekki öllum til boða, er þurftu lánsfjármagn, líkt og verðtryggðu lánin, auk þess sem bankarnir buðu, lántakendum verðtryggra lána, að skuldbreyta yfir í myntkörfulán.  Allur málflutningur um það að lántakar verðtryggra lána, séu beittir einhverjum órétti, vegna dóms Hæstaréttar, stenst því enga skoðun og er eingöngu til þess fallinn að slá ryki í augu almennings og etja saman þessum hópum lántaka.

 

Er ósammála ummælum félagsmálaráðherrans

Maki "byltingarleiðtogans".

Ég veit ekki, hvort að hægt sé að kalla þetta, fáranlega, grátbroslega eða einkennileg tilviljun, að verjandi Lýsingar í gengislánamálum fyrir dómstólum, er Sigurmar K. Albertsson.

 Sigurmar þessi, er maki Álfheiðar Ingadóttur "byltingarforingja" í Búsáhaldabyltingunni, byltingunni, gegn spillingu "auðvaldsins".  Sú Álfheiður, sem "óbreyttur" þingmaður, gaf fyrirmæli og leiðbeiningar innan úr Alþingishúsinu, með farsíma sínum, hvar varnir hússins væru verstar. Hvar best væri að ráðast á húsið og inn í það.  

Sú Álfheiður, sem sagði svo, að það hefði verið í góðu lagi, þó að fólk hefði í hópum ruðst inn í Alþingishúsið og brotið þar allt og bramlað. Það væru hvort eðer, bara "dauðir hlutir" þar inni.

 Þessi sama Álfheiður situr svo sem heilbrigðisráðherra í ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, sem tók við eftir byltinguna og hét því að loksins færu nú stjórnvöld að beita sér fyrir fólkið í landinu. Þessi ríkisstjórn sem skellti hurðinni á fólkið í landinu, þegar stólarnir voru tryggðir og stimplaði sig inn í lið fjármálafyrirtækja, auðróna og "ennþáuppistandandi" útrásarvíkinga og bankaböðla.

Bankar fara að tilmælum Samtaka fjármálafyrirtækja

"Farsæl og hagstæð" einkavæðing bankanna, eða klúður aldarinnar?

Stjórnvöld voru vissulega meðvituð um tilmæli FME og SÍ áður en þau voru sett fram.  Fyrirmælin voru gefin út kl 9 að morgni og rétt fyrir 9.30 þegar fjármála og viðskiptaráðherra, voru á leið á ríkisstjórnarfund, þá voru þeir spurðir út í tilmælin.  Þeir gáfu sig upp, sem hlynnta tilmælunum og vitnuðu í rauninni í sömu rök og lagagreinar og FME og SÍ.

 Það vakti víða þónokkrar efasemdir þegar Steingrímur J. var allt í einu, búinn að einkavæða tvo banka, fyrir ca. ári, á mjög "farsælan og hagstæðan" hátt fyrir ríkissjóð.  Þá var reyndar Steingrímur nýbúinn einnig að leggja fyrir þingið "Svavarssaminginn" í Icesavedeilunni, sem "farsæla" lausn, þannig að vissulega voru nægar innistæður fyrir þeim vafa á því að þessi einkavæðing hefði farið fram með eðlilegum hætti.

 Það er nú alls ekki svo, að þingmenn og þá sér í lagi stjórnarandstöðu þingmenn hafi ekki lagt fram fyrirspurnir, bæði munnlegar og skriflegar, við frekar dræmar undirtektir stjórnvalda og enn dræmari svör. Auk þess sem að fulltrúar stjórnvalda og stjórnendur bankanna hafa oftar en ekki verið kallaðir, fyrir nefndir þingsins, svo þingheimur mætti betur glöggva sig á þeim "gjörningi" sem þessi einkavæðing var.  En árangur þeirrar viðleitni allrar var minni en enginn.

 Fyrstu viðbrögð stjórnvalda eftir dóm Hæstaréttar voru, að þau ætluðu ekkert að aðhafast.  En það leið ekki á löngu þangað til að Gylfi viðskiptaráðherra og Steingrímur, fóru að tala um stóran bakreikning á skattgreiðendur, ef að dómurinn yrði látinn standa.

 Við þessi viðbrögð stjórnvalda vöknuðu grunsemdir, um að við einkavæðingu bankanna, hafi verið gerðir leynilegir baksamningar, vegna myntkörfulánanna.  Samningar sem hljóðuðu upp á það að ríkissjóður tæki á sig skellinn, yrðu myntkörfulánin dæmd ólögleg.  Með slíkum samningi, hafa þá stjórnvöld þverbrotið lög um fjárreiður ríkisins, þar sem meðal annars stendur að ríkisábyrgð megi eigi veita, nema að Alþingi fjalli áður um málið efnislega og samþykki ábyrgðina.  Eins jaðrar þetta við að vera brot á 91. grein Hegningarlaganna, hafi slíkir samningar verið gerðir, en 91. greinin hljómar svona:

" Hver, sem kunngerir, skýrir frá eða lætur á annan hátt uppi við óviðkomandi menn leynilega samninga, ráðagerðir eða ályktanir ríkisins um málefni, sem heill þess eða réttindi gagnvart öðrum ríkjum eru undir komin, eða hafa mikilvæga fjárhagsþýðingu eða viðskipta fyrir íslensku þjóðina gagnvart útlöndum, skal sæta fangelsi allt að 16 árum."

 Hvað sem því líður, hvaða lög hafi verið brotin eða ekki, þá er það að verða ljósara með hverjum deginum sem líður, að rannsaka þarf, einkavæðingu bankanna, "hina síðari" ekki seinna en strax.

Áfram mótmælt í fyrramálið

Tengt eða ótengt.

Ein af þeim ástæðum sem stjórnvöld gefa upp fyrir áhugaleysi þjóðarinnar á ESB, er Icesavedeilan.  Stjórnvöld passa sig svo að það komi fram að þetta séu tvö óskyld mál.

 Við skulum nú reyna að átta okkur á skyldleika þessara tveggja mála, eða óskyldleika.

Upphaf Icesavereikningana má rekja til þess, að Alþingi samþykkta tilskipun, varðandi starfssemi líkt og Icesavereikningarnir voru, samkvæmt regluverki ESB.  ESA tók lagasetningu Alþingis fyrir og gaf á hana"grænt ljós". Gráðugir, samviskulausir, bankamenn fundu á þessari  tilskipun glufur og nýttu sér þær.  Síðan vita flestir í hvaða hnút málið er í dag. 

 Það eru tvær leiðir til þess að leysa deiluna, pólitísk leið og svo lagaleg leið. 

Sé pólitíska leiðin valin, þá miðast lausnin við að pólitísk viðmið deilenda.  Núna er Icesavedeilan, eins og allir vita við tvær ESB þjóðir, Breta og Hollendinga.  Eins og allir vita einnig, eru aðildarviðræður og ESB pólitískt baráttumál stjórnvalda, í það minnsta berst  annar stjórnarflokkurinn fyrr ESBaðild.  Hins vegar þurfa Bretar og Hollendingar, vegna sinna pólitísku hagsmuna heima fyrir, og gagnvart ESB, að ná fram sem mest af sínum ýtrustu kröfum í deilunni.  Bretar og Hollendingar geta einnig, séu þeir ósáttir við stöðu Icesavedeilunnar, hindrað inngöngu Íslands í ESB, báðar þjóðirnar, eða bara önnur þjóðin.   Svona lítur"sviðið" nokkurn vegin út, sé litið til pólitískrar lausnar.

 Sé hins vegar lagalega leiðin valin, án aðkomu dómstóla, þá felst lausnin í því að lesið sé "stórgallað" regluverk ESB og deilan leyst á grundvelli þess. Gæti slík lausn komið illa út fyrir regluverk ESB og líkur á því miklar, að sú lausn, ef af henni yrði, gæti orðið fordæmisgefandi í fleiri málum og grafið þannig undan trúverðugleika ESB og þannig einnig myndað sterkan vilja innan ESB, gegn aðild Íslands í ESB.  Semsagt "lagaleg" lausn Icesavedeilunnar, gæti með öðrum orðum, gengið endanlega frá pólitísku baráttumáli Samfylkingarinnar, til margra ára, séu lögin eins og flest bendir til okkar megin í Icesavedeilunni.  

 Dómstólaleiðin er reyndar líka inn í myndinni, þó svo að ég hafi sleppt því að minnast á hana áður. Væri sú leið farin, sem í það minnsta Bretar eru andsnúnir, þá yrðu fjármálakerfi Breta og Hollendinga grandskoðuð, auk þess sem að tilurð hryðjuverkalaga Breta á okkur Íslendinga, yrði rannsökuð ofan í kjölinn og myndi eflaust skilja eftir sig skaðabótakröfu á Breta, gagnvart Íslendingum vegna þeirra.  Auk þess gæti rannsóknin, beinst að skattaparadísum Breta á Ermasundinu og í Karabíska Hafinu.  Dómsorð Íslendingum í hag í deilunni, yrði svo þungt kjaftshögg fyrir ESB og þjóðir þess og eflaust upphaf, fleiri dómsmála sem í kjölfarið myndu fylgja, með fleiri kjaftshöggum á ESB.  Slík niðurstaða myndi því grafa gríðarlega undan ESB og setja sambandið í mun meira uppnám en það er nú komið í.  

 Fólk má alveg mín vegna, halda því ennþá fram að tengslin milli mála séu engin.  En fólk verður bara að gera það upp við sig sjálft, hverju það kýs að trúa eða koma auga á.

Rannsaka þarf einkavæðingu bankanna, "hina nýrri" strax!!

Fyrir um það bil ári, bárust okkur landsmönnum fréttir af því, að lokið væri einkavæðingu tveggja banka af þremur, sem ríkið hefði tekið að sér í kjölfar bankahrunsins, hér á landi í okt 2008.  Þótti þessi einkavæðing hafa tekist með þvílíkum "bravör" , að hún hefði í rauninni kostað Ríkissjóð mun minna en áætlað var í upphafi og skipti sú upphæð mlljarðatugum.

 Samningar þessir fólu meðal annars í sér að lánasöfn föllnu bankanna, voru færð yfir í hina nýeinkuvæddu banka, með afslætti (afföllum).  Átti það við um, myntkörfulán, verðtryggð og óverðtryggð lán.  Voru myntkörfulánin, færð yfir þrátt fyrir að uppi væri mikill efi um lögmæti þeirra.  Efi sem að í raun hafði búið í Viðskiptaráðuneytinu frá árinu 2001, sé eitthvað að marka orð Valgerðar Sverrisdóttur, fyrrverandi Viðskiptaráðherra. Hvort sem að marka sé orð Valgerðar eða ekki, þá er það ljóst að sá efi sem hún lýsti, gufaði ekkert upp, þó að nokkur ráðherraskipti hafi verið í Viðskiptaráðuneytinu.  Einnig má benda á að Samtök fjármálastofnanna (lánveitendur), vildu í burt úr lögunum frá 2001, þau ákvæði, sem settu myntkörfulánin á grátt svæði, þar sem þau töldu þau ekki standast lög, þó svo að samtökin hafi þó síðar veitt þessi lán sem þau, efuðust um lögmæti á.

 Í kjölfar dóms Hæstaréttar, þar sem gengistrygging, tveggja myntkörfulánasamninga, var dæmt ólögleg, heyrðust þær raddir úr ranni stjórnvalda, að ef að það sama gilti um önnur myntkörfulán, þá gæti það kostað Ríkissjóð, allt að 200 milljarða króna.  Var einnig reynt að höfða til réttlætissjónarmiða, með því að segja, að þeir sem tekið hefðu myntkörfulánin, stæðu eftir dóminn mun betur, en þeir sem tóku verðtryggðu lánin og í því væri fólgið óréttlæti.  Hvert sem réttlætið eða óréttlætið, kann að vera, þá er það alveg ljóst, að myntkörfulánin, buðust öllum sem að þau vildu þiggja og gat fólk meira að segja tekið myntkörfulán, til uppgreiðslu eldri verðtryggðra lána.

 Í kjölfarið á öllu þessu, fóru að koma upp "kenningar" um það að stjórnvöld hefðu gert, "leynilegan" baksamning, vegna myntkörfulánana.  Samning sem í sér fól, að sama hver örlög myntkörfulánana, yrðu fyrir dómi, þá myndu íslensk stjórnvöld (ríkissjóður) taka á sig skellinn, ef einhver yrði.  Með öðrum orðum, hafa stjórnvöld með slíkum samningi, gefið óutfylltan víxil sem ríkisábyrgð vegna þessara myntkörfulána.  Samkvæmt lögum um Fjárreiður ríkisins, er óheimilt, með öllu, að veita ríkisábyrgð, án undangenginnar, efnislegrar umræðu Alþingis og samþykkis þess fyrir ábyrgðinni.  Gerð baksamninga á borð við þessa, sem getið er hér að ofan, brýtur líka í bága við 91. grein Hegningarlaga, en þar segir: " Hver, sem kunngerir, skýrir frá eða lætur á annan hátt uppi við óviðkomandi menn leynilega samninga, ráðagerðir eða ályktanir ríkisins um málefni, sem heill þess eða réttindi gagnvart öðrum ríkjum eru undir komin, eða hafa mikilvæga fjárhagsþýðingu eða viðskipta fyrir íslensku þjóðina gagnvart útlöndum, skal sæta fangelsi allt að 16 árum."

 Í ljósi þess að stjórnvöld gáfu út þá yfirlýsingu, eftir dóm Hæstaréttar að þau ætluðu ekkert að aðhafast vegna dómsins og að stjórnarflokkarnir stóðu í vegi fyrir því að frumvarp um flýtimeðferð Hæstaréttar á málum tengdum, yrði að lögum á síðasta degi þingsins, fyrir sumarleyfi, er ekki annað hægt að segja, að sú aðgerð, þegar föllnu bankarnir, voru einkavæddir að nýju, sé afar vafasöm, þó ekki sé dýpra í árina tekið.

 Á meðan stjórnvöld voru að "aðhafast ekkert", varðandi dóm Hæstaréttar og "leikritið", þar sem stjórnvöld vísuðu á fjármálafyrirtækin og svo öfugt, sátu fulltrúar stjórnvalda fundi með fulltrúum fjármálafyrirtækja.  Á þeim fundum, sé horft til tilmæla Seðlabankans og FME, vegna myntkörfulánana, var rætt um hvernig hægt væri að mæta ýtrustu kröfum fjármálafyrirtækjanna og þá um leið kröfuhöfum föllnu bankanna.

 Nýtilkomnar hótanir, kröfuhafa föllnu bankanna, um skaðabótamál gegn ríkinu (skattgreiðendum), vegna myntkörfulánana, gera ekkert annað en að ýta undir þann grun, að við einkavæðingu "hina nýrri" á föllnu bönkunum tveim, hafi stjórnvöld farið langt út fyrir lagalegt umboð sitt, til samnigsgerðar fyrir þjóðina og í raun brotið lög.  Rannsaka þarf því einkavæðingu bankanna "hina nýrri" strax!!! Meðfram þeirri rannsókn væri svo nauðsynlegt að rannsaka afdrif Icesavedeilunnar, frá okt 2008 til dagsins í dag, með tilliti til aðgerða stjórnvalda, gagnvart því máli.

Styrkir ESB til Ísland vegna aðildarumsóknar vs. Styrkir til flokka og stjórnmálamanna

Í kosningabaráttunni fyrir þingkosningarnar í apríl 2009 og við útgáfu á Skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis, spruttu upp umræður um styrki til stjórnmálaflokka og stjórnmálamanna, sem veittir voru á árunum fyrir 2007.  Um áramót 2006-2007 tóku svo gildi ný lög um styrki til stjórnmálaflokka og stjórnmálamenn.

 Það má alveg færa fyrir því rök að einhverjir þessara styrkja hafi verið óeðlilega háir, en ekki ætla ég að bæta við þá umræðu alla.  Heldur ætla ég að gera tilraun til þess að ræða styrk ESB til Ísland, sem að talað er um að verði allt að fjórir milljarðir á þessum svokallaða "aðlögunnar eða viðræðutíma".

 Þeir sem hæst höfðu um þessa styrki til stjórnmálaflokka og stjórnmálamanna, kölluðu styrki þessa "mútur", án þess þó að fyrir því hefðu menn einhverjar sannanir, heldur voru þær ásakanir byggðar á líkum.  Líkurna byggðust á þeim rökum, að varla væru þessir aðilar að fá styrki, fyrir "ekki neitt", heldur hlyti þar eitthvað að búa að baki, eins og t.d. hagstæð löggjöf í þágu þeirra er styrkina veittu.

 Núna strax í upphafi aðildarferlis hefur ESB eyrnamerkt Íslandi, allt að fjóra milljarði króna, til þess að Löggjafanum, verði það "auðveldara" að breyta þeim lögum og reglugerðum, sem breyta þarf, svo þessi sömu lög og reglugerðir, samrýmist regluverki ESB.

 Það er einnig athyglisvert að talan 4 milljarðar sé nefnd, þar sem samkvæmt áætlunum Utanríkisráðuneytisins, er aðildarferlið talið kosta okkur Íslendinga um einn milljarð.  Þeirri tölu hefur reyndar verið mótmælt og talað um kostnað á bilinu 4-7 milljarðir, án þess að Utanríkisráðuneytið eða Utanríkisráðherra, hafi fundið ástæðu til þess að mótmæla þeim tölum á einn eða annan hátt. Semsagt samþykkt þær með þögninni. 

Það hlýtur að vekja upp spurnir, hvort þessi styrkur frá ESB, eða öllu heldur loforð um hann, hafi verið inn í því reiknisdæmi Utanríkisráðuneytisins, þegar það áætlaði kostnað við aðildarferlið aðeins einn milljarð.  Það hlýtur að teljast meira en líklegt að slíkt loforð hafi legið fyrir, áður en að þingsályktunnartillagan um aðildarumsókn, var lögð fram á Alþingi. Varla er hægt að reikna með því að það ráðuneyti, sem fékk bestu einkunn um velrekna stjórnsýslu. Í skýrslu, sem nefnd skipuð af Forsætisraðherra er Gunnar Helgi Kristinsson, stjórnmálafræðingur veitti forstöðu og skilað var nokkrum vikum eftir  útkomu Skýrslunar, hafi vanreiknað kostnaðinn við aðildina, það skelfilega, að raunverulegur kostnaður, sé allt að því sjöfaldur sá kostnaður sem ráðuneytið reiknaði með.

 Að þessu öllu sögðu, hlýtur það að vera hægt að leggja þennan styrk frá ESB, að jöfnu við styrki þá, sem áður tíðkaðist að veita stjórnmálamönnum og stjórnmálaflokkum. Eða hvað?  Gildir önnur siðfræði varðandi þennan styrk ESB vs. styrki til stjórnmálamanna og stjórnmálaflokka?