Eru tvær launatöflur hjá ríkinu???

 Í fréttum sjónvarps þann 9. mars var í frétt um ,, stríðsskattahótun" stjórnarþingmanna Hinnar Norrænu velferðarstjórnar, greint frá því að Már Guðmundsson hefði ca. 1.300.000 kr. í mánaðarlaun og þar væru inní allar greiðslur, eins og lífeyrisgreiðslur og fleiri samningsbundnar greiðslur.

 Einhverjir muna sjálfsagt eftir því, þegar Lára V. Júlíusdóttir formaður stjórnar Seðlabankans, flutti tillögu í stjórn bankans um að hækka laun seðlabankastjóra um 400.000 kr. 

 Í allri umræðunni sem um það mál spannst, þá mætti Már seðlabankastjóri í viðtal í Kastljósinu og tafsaði eitthvað ofan í bringuna á sér að þetta væri ekki beint hækkun heldur nokkurs konar leiðrétting á kjörum sínum.  Aðspurður kvaðst Már hafa ca. 1.570.000 kr. í laun með öllum samningsbundnum greiðslum og því væri það fjarri lagi að þessi ,,ekki" hækkun, væri um 400.000 kr.

 Í ljósi þeirrar hörðu umræðu sem að varð um launakjör seðlabankastjóra og krafna um að tillaga Láru V. yrði dregin tilbaka, má ætla að hafi slíkt verið gert, þá hafi verið flutt af því fréttir.  Síðurritari minnist þess þó ekki að hafa, lesið eða heyrt slíka frétt.  

Af því má draga þá ályktun, að þrennt komi til greina.  Að tillagan hafi ekki verið afgreidd enn og seðlabankastjóri því ennþá á þeim kjörum sem hann sjálfur segist njóta. Tillagan verið felld og kjör seðlabankastjóra óbreytt frá því sem hann sjálfur greindi frá. Eða þá að tillagan hafi verið samþykkt og laun seðlabankastjóra því ca. 1.700.000. kr. með öllum samningsbundnum greiðslum.

 Ætla má að fréttastofa sjónvarps hafi fengið upplýsingar um laun seðlabankastjóra, með því að leita þeirra í stjórnsýslunni.  Annað hvort með fyrirspurn til þess aðila innan hennar er hefur með launamál seðlabankastjóra að gera, eða þá bara að fréttastofan hafi fundið þessar upplýsingar á netinu.

 Það er því engu líkara að öllu ofansögðu að tvær eða fleiri launatöflur séu í gangi hjá ríkinu.  Ein launatafla sem sýnir þau laun, sem stjórnvöld vilja að fólk trúi að séu í gangi og svo önnur launatafla, sveipuð dulúð, sem sýnir hin raunverulegu laun sem í gangi eru.

Laun á bilinu 2-4 milljónir

Skrítið fólk, þessir Íslendingar.

Íslendingar eru skrítið fólk. Fréttir berast af því að helming hagnaðar bankanna megi rekja til þess að bankanir beinlínis lugu til um afskriftarrými sitt, sem bitnar svo á heimilunum þessara sömu Íslendinga. Hins vegar gleymist það skjótt, þegar næsta ,,beini" er hent fyrir lýðinn, laun tveggja bankastjóra, þá fer allt hér á annan endann.  Skrumdrottningar stjórnarflokkanna kveða upp þann úrskurð að nú verði að taka á þessum siðlausu peningamönnum og leggja til nýjan tekjuskatt, allt að 80%  á laun yfir frá einni milljón til tólfhundruð þúsund, til þess að sporna við áðurnefndu siðleysi peningamannanna. 

Þess ber þó að geta að þónokkrir læknar, forstjórar ríkisfyrirtækja, sjómenn og sjálfur seðlabankastjóri, sem dekstra þurfti með töluverðu leynimakki í Forsætisráðuneytinu, til starfa hér á landi, hafa hærri laun, en þau sem siðferðisstuðull skrumdrottningana miðast við.

 Fjármálaráðherra og forsætisráðherra taka svo undir sönginn um laun bankastjóranna, en láta svo líkt að þau hafi ekki séð fréttirnar af því hvernig hagnaður bankanna varð til og hamra járnið í umræðunni um laun bankastjórana, á meðan það er heitt. 

Sjálfsagt hafa þau gleymt loforðunum frómu um skjaldborgina um heimilin í landinu, þar sem áðurnefnt afskriftarými bankanna hefði svo sannarlega verið hægt að nýta. Enda nú um stundir tvö ár síðan þau loforð voru gefin og lítill sem engin alvara að baki þeim loforðum, sé litið til aðgerða, eða öllu heldur fálmkennt sprikl stjórnvalda til lausnar skuldavanda heimila og fyrirtækja í landinu.

Það skyldi þó ekki vera að þöggunin um lygina vegna fullnýtts afskriftarýmis bankanna megi rekja til þess að staða Landsbankans, er fjarri því eins góð og af er látið og þar á bæ óttast menn að geta staðið í skilum, að fullu, með skuldabréf það sem greiða á nærri helming Icesavekröfunnar úr þrotabúi gamla bankans.  Það færi því þannig, að það sem útaf standi þá af Icesavekröfunum lendi íslenskum skatttgreiðendum, kjósi þessir sömu skattgreiðendur að segja já við Icesave.  Það verður því ljósara með degi hverjum sem líður, að hátt og snjallt nei, er það eina sem þokkalega skynsamt fólk og þaðan skynsamara fólk, getur sagt þann 9. apríl nk.

Sat hjá í bankaráði Íslandsbanka

Samfylkingarfólk í RVK hefur trúboðsstarf vegna Icesave III !!!!

Samfylkingarfélagið í Reykjavík býður félagsmönnum á námskeið – fræðslufund um Icesave og þjóðaratkvæðagreiðsluna á miðvikudaginn næstkomandi, 9. mars kl. 20.30 að Hallveigarstíg 1.

 

,,Samfylkingin leggur áherslu á að lögin, sem forsetinn neitaði að skrifa undir, fái staðfestingu þjóðarinnar í atkvæðagreiðslunni sem fram mun fara 9. apríl næstkomandi."

Samfylkingin lagði þunga áherslu á það að, sá samningur sem að sparkaði Versalasamningunum úr efsta sæti yfir verstu samninga allra tíma, Icesave I, fengi hraða og helst  hljóða afgreiðslu á Alþingi.   Aðeins nokkrir þingmenn VG. og stjórnarandstaðan, komu í veg fyrir slíkt og farið var í vinnuna, sem ól af sér alla fyrirvarana við Svavarssamninginn, sem Bretar og Hollendingar, höfnuðu síðan.
Samfylkingin lagði líka ríka áherslu á að samningarnir sem að spörkuðu Vesalasamningunum í þriðja sætið yfir verstu samninga allra tíma, Icesave II, fengi svipaða meðferð í þinginu og ætlast var til með Icesave I.  Í  þeirri baráttu var öllu til tjaldað, Ögmundur látinn segja af sér ráðherradómi og nokkrir fræðimenn ofan úr háskóla stunduðu ,,pólitískt hórerí" með sína fræðimennsku, allt í nafni málstaðarins, svo eitthvað sé nefnt.  Forsetinn synjaði svo lögum nr. 1/2010 og fyrsta þjóðaratkvæðagreiðsla lýðveldissögunnar fór fram vegna Icesave II.
Þrátt fyrir orð margra mætra manna, bæði erlendra innlendra, um að sterk viðbrögð þjóðarinnar gegn Icesavesamningnum, myndu stórbæta samningsstöðu Íslendinga í deilunni, ruddist formaður Samfylkingarinnar, Jóhanna Sigurðardóttir, forsætisráðherra fram í umræðuna og talaði um þjóðaratkvæðið sem ,,marklausan skrípaleik" og hvatti fólk til þess að sitja heima á kjördag.  Enda lægi betri samningur á borðinu.  Samningur sem reyndar tók heila 9 mánuði að gera!!
Allir vita hver örlög Icesave II urðu í þjóðaratkvæðagreiðslunni, 6. mars 2010. 
Flestir gera sér vonandi grein fyrir þvi einnig að þrátt fyrir heimsetukvaðningu forsætisráðherra, þá skánaði samningsstaða Íslendinga í deilunni til mikilla muna og nýr samningur var gerður, sem talinn er íslensku þjóðinni rúmlega 400 milljörðum hagstæðari en fyrri samningar, sem urðu þó að mati Samfylkingarinnar, að samþykkjast ,,helst í gær, fyrir hádegi", til þess að forða þjóðinni frá mestu harðindatímum þjóðarinnar frá Móðuharðindunum, því að verða ,,Kúba norðursins" eða eitthvað þaðan af verra.

 

,,Margar staðreyndir og fullyrðingar eru á lofti um áhrif þess að samþykkja lögin eða hafna þeim, og kann mörgum að finnast flókið að átta sig á hvað skiptir máli og hvað ekki í þessari langvinnu Icesave-deilu."

 Líklega nægir flestum að lesa feitletraða textann, hér að ofan, til að átta sig á því að, þarna verður varla rætt eitthvað sem skiptir þjóðina, virkilega máli, þó svo að það verði án efa eitthvað sem skiptir Samfylkinguna meira máli en lífið sjálft.

 

,,Það liggur mikið við  fyrir íslenskt samfélag að lögin verði samþykkt. Því vill Samfylkingarfélagið undirbúa félaga sína eins vel sem verða má fyrir umræður við félaga, vini, fjölskyldu og alla þar sem rök eru færð með og á móti því að samþykkja lögin."

Íslensku samfélagi mætti með sönnu hafa farnast betur, en það hefur gert undanfarin misseri.  En staða þess er þó margfalt betri en, heimsendaspár ráðherra ríkisstjórnarinnar, stjórnarþingmanna flestra og hið ,,pólitíska hórerí" fræðimennskunnar boðuðu.  Hins vegar er ríkisstjórn með uppbyggileg og raunhæf markmið, auk styrkrar pólitískrar forystu , forsenda þess að hér verði á ný blómlegt atvinnulíf og hagsæld, óháð Icesave.

 

Vilhjálmur Þorsteinsson og Arnar Guðmundsson munu halda inngangserindi og svara síðan spurningum flokksfélaga. Félagið mun í framhaldinu gefa út nokkurs konar leiðbeiningarblað með spurningum og svörum og senda félagsmönnum.

 Um frummælendur trúboðsins vil ég sem minnst segja, enda hafa fæst orð minnsta ábyrgð. En ég  hvet fólk til þess að nálgast blogg þessarra manna og blaðagreinar á netinu og meta út frá því, trúverðugleika þeirra.

 

Ótrúlegar batafréttir af lánasafni Íslandsbanka........ og kannski fleiri banka?

Eftir að rúmlega 8.000 manna mótmæli á Austurvelli í októberbyrjun síðastliðið haust, vakti velferðarstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur af værum blundi, hófust hér miklar leik og flugeldasýningar, sem flestar ef ekki allar höfðu yfirskriftina:,,Víðtækt samráð við lausn á skuldavanda heimilana".   Var boðað til hvers fundarins á fætur öðrum með, bönkum, lífeyrissjóðum, Hagsmunasamtökum heimilana, stjórnarandstöðunni og fleirum.  Einnig var teymi reiknimeistara ríkisstjórnarinnar komið á laggirnar og sat það teymi við útreikninga, vel á annan mánuð, ef rétt er munað.

 Að þessum uppákomum öllum loknum var svo boðað til lokasýningar í nóvemberlok eða desemberbyrjun, þar sem ný úrræði ríkisstjórnar og fjármálastofnana til lausnar skuldavanda heimilana voru kynnt.  

 Þar tóku bankarnir allir, þar með talinn Íslandsbanki, skýrt fram að allt rými til afskrifta væri fullnýtt og lítið væri frekar að sækja til bankanna.

 Í ljósi þess að nú berast þær fréttir af því að helming hagnaðar Íslandsbanka, megi rekja til endurmats á afslætti þeim er bankinn fékk við endurreisn bankanna, sumarið 2009, hljóta tvær spurningar, hið minnsta að vakna: ,, Hvað var til þess að lánasafn Íslandsbanka batnaði svona gríðarlega á ekki lengri tíma en á þremur til fjórum mánuðum?  Er við því að búast að lánasöfn hinna bankanna tveggja, hafi hlotið jafnskjótan ofurbata og lánasafn Íslandsbanka?"

Ótrúlegar fréttir af launum

Hvernig greiddu fulltrúar ríkisins í bankaráðunum atkvæði þegar laun bankastjóra voru ákveðin?

 Þó svo að bæði Arionbanki og Íslandsbanki séu í meirihlutaeigu erlendra kröfuhafa, sem enginn reyndar virðist vita hverjir eru, þá er það nú svo að íslenska ríkið á yfir 10% hlut í báðum bönkunum.  Hlutur ríkisins í bönkunum tveimur, tryggir ríkinu fulltrúa í bankaráðum bankanna.

 Það er í sjálfu sér engin frétt að Jóhönnu, líkt og meirihluta þjóðarinnar,  bjóði við launastefnu bankanna. Stóra fréttin hlýtur að vera sú, að stjórnvöld virðast ekkert ætla að gera til þess að komast að því, hver afstaða fulltrúa ríkisins í bankaráðunum er, til launamála bankastjórana og eflaust fleiri stjórnenda bankanna.   Fylgja fulltrúar ríkisins stefnu stjórnvalda í þessum málum?  Greiddu þeir atkvæði gegn þessum hækkunum?  Sé svarið við þessum tveimur spurningum ,,nei", til hvaða aðgerða ætla þá stjórnvöld að grípa?

 Í umræðunni eftir hrun, er oftar en einu sinni talað um að ,,læra af sögunn".  Hvað segir sagan okkur um launastefnu bankanna, árin fyrir hrun?  Einn kafli þeirrar sögu, segir okkur frá því, að á árunum fyrir hrun varð launaskrið í bönkunum, líkt og virðist vera í gangi nú.  Það launaskrið, leiddi svo m.a. það af sér, að bankarnir nörruðu til sín hæfasta fólkið úr þeim stofnunum er gæta áttu þess að bankarnir héldu sér innan raunhæfra og löglegra marka.   

 Afleiðing þeirrar þróunnar, ásamt öðrum þáttum sem að lesa má um Rannsóknarskýrslu Alþingis, leiddi svo til þess hruns bankanna og efnahags þjóðarinnar,  haustið 2008.

Engin réttlæting fyrir ofurlaunum

Ráherra talar líkt og ónefndur kaupfélagsstjóri hér áður fyrr!!!

Ummæli ráðherrans um ekki dugi að hækka bæturnar, þó þess þurfi vissulega, því ennþá muni það gerast að fólk verði fyrir óvæntum útgjöldum, eru í besta falli kjánaleg.   Þessi ummæli eru nánast á pari við það, að halda því fram að vegabætur, sem auka umferðaröryggi séu ekki nægar, því þær kæmu aldrei í veg fyrir öll umferðarslys.  Ummælunum má einnig líkja við ummæli ónefnds kaupfélagsstjóra, einhvers staðar á landsbyggðinni, sem að sagði að það þýddi ekkert að vera alltaf að panta þessa fjandans vöru því hún seldist alltaf upp.

 Það er kannski óhófleg bjartsýni, en ég ætla rétt að vona að ráðherrann geri sér grein fyrir því að hækkun bóta, bætir lífskjör þeirra sem þeirra ,,njóta", í það minnsta milli þess sem óvænt útgjöld verða.  Einnig mætti þá ætla að líkurnar á óvæntum útgjöldum, vegna sjúkdóma myndi fækka, enda er það staðreynd að stór hluti öryrkja þarf að neita sér um þau lífsgæði, sem flestum þykir sjálfsögð, eins og um mat og í sumum tilfellum um þau lyf, sem þeir þurfa að taka til þess að halda sínum veikindum niðri. 

Einnig gerðu hærri bætur öryrkjum og öðrum bótaþegum, kleift að njóta ennfrekar samneytis við fólk, þar sem margir þeirra gætu án efa leyft sér að sækja fleiri menningarviðburði, eða þá bara skella sér í bíó, sem eru jú kannski ekki stór atriði, þannig séð, en gera öyrkjum og öðrum bótaþegum, eflaust mun meira gott, en fólki sem lítur á bíóferð eða ferð á menningarviðburði sem sjálfsagðan hlut.

 Það vita það allir sem það vilja vita að hækkun bóta er engin allsherjarlausn.  En slík aðgerð er engu að síður aðgerð sem bætir hag flestra bótaþega og lyftir þeirra lífsgæðum upp.  Í kjölfar ákvörðunar um hækkun bóta, þyrfti því að hefja vinnu við að finna út leiðir til að gera því fólki sem verður fyrir óvæntum útgjöldum, lífið bærilegra, sé þess nokkur kostur. 

Ekki nóg að hækka bæturnar

Ráðuneytisstjórinn illa upplýstur???

Það var óhuggnalegt að hlusta á ráðneytisstjóra Fjármálaráðuneytis og samninganefndarmann lýsa Icesavesamningunum í sjónvarpsfréttum RÚV, sem samningum um vexti, vegna þess fjárhagslega tjóns sem Bretar og Hollendingar urðu fyrir þegar þeir ákváðu upp á sitt einsdæmi, að greiða þessar Icesaveinnistæður út, til þess að forða eigin bönkum og eflaust líka evrópskum frá áhlaupi.  Þrotabúið stæði líklega undir kröfunum og því væri þetta bara samningur um vexti.  

Annað hvort var maðurinn vísvitandi að ljúga, eða þá að hann hefur ekki verið meðvitaður um hvað var að gerast á þessum samningafundum.  Aðalatriði samningana hlýtur að vera það að það er islensk ríkisábyrgð á kröfunum úr þrotabúinu.  Standi þrotabúið ekki undir kröfunum, annað hvort vegna þess að heimtur verði minni, eða þá að neyðarlögunum verði hnekkt fyrir dómi, þá lendir sá kostnaður íslenskum skattgreiðendum.   Sá kostnaður getur orðið allt að 1200 milljarðar, eftir því hvað gerist, hvort heimturnar verði ónógar eða þá að neyðarlögunum verði hnekkt.   

 Bretar og Hollendingar höfnuðu því að fá vextina greidda eða nærri þá upphæð, fyrirfram ásamt heimtum úr búinu, eins og reyndar hefur verið gert ráðfyrir frá setningu neyðarlaganna, gegn því að falla frá íslenskri ríkisábyrgð á kröfurnar úr þrotabúinu.   Sú staðreynd, ein og sér, nægir til þess að skilja það að ríkisábyrgðin er það sem skiptir máli í þessum samningi og tilvist hennar ætti að nægja öllu sæmilega þenkjandi og betur þenkjandi fólki, til þess að mæta á kjörstað þann 9. apríl nk. og segja hátt og snjallt nei við Icesave.

Íslenskir dómstólar hafa lokaorð

Hvað veldur töfinni???

Áður en að Hæstiréttur ógilti stjórnlagaþingskosningarnar, var ekki annað vitað, en að vinna stjórnlaganefndar væri á áætlun.  Sú áætlun hljóðaði upp á skýrsluskil fyrir 15. feb.  Úrskurður Hæstaréttar á ekkert að hafa breytt neinu varðandi skiladaginn, nema auðvitað að nefndin hafi farið fram á frest vegna úrskurðarins.  Engar fréttir hafa borist af slíkri beiðni og því síður af heimild til frestunar vegna ófyrirséðra aðstæðna.

  Hins vegar er það svo að eftir úrskurð Hæstaréttar og sér í lagi eftir að forsetinn synjaði Icesave III staðfestingar, hafa raddir stjórnarþingmanna um tilteknar breytingar á stjórnarskrá verið háværari. 

 Stjórnlagaráðinu er ætlað sama hlutverk og stjórnlagaþinginu var ætlað. Það segir sig því sjálft að hvorki úrskurður Hæstaréttar né synjun forsetans ætti að hafa nokkuð að gera með skýrslugerðina, sem að forseti Alþingis lýsir yfir að sé enn í gangi.

 Hvað veldur þá því að vinna stjórnlaganefndar er þremur vikum á eftir áætlun? Hvaða mál bættust við á lokasprettinum?  Er starfi stjórnlaganefndar stjórnað úr Forsætisráðuneytinu?  Ræður Forsætisráðuneytið umræðudagskrá nefndarinnar? 

Skýrslan enn í vinnslu

Fræðimennska og pólitík.

Frá því að Icesavesamninganefndin kom heim með þann samning er í daglegu tali kallast Icesave III, hafa þeir aðilar sem samþykkja vilja samninginn vitnað helst í  lögfræðingana Lárusar Blöndal og Lee Buccheit og ummæli þeirra vegna þess samnings er þeir sjálfir komu að. 

 Er látið svo líta út að  ummæli þeirra séu  nýtt lögfræðilegt mat þeirra á deilu, sem var í eðli sínu fremur  lögfræðileg en pólitísk í upphafi.  En eins og flestir muna eflaust þá hafa bæði Lee og Lárus, verið þeirrar skoðunnar, eða það verið þeirra lögfræðilega mat, að íslendingum bæri ekki að ábyrgjast Icesavekröfur Breta og Hollendinga. 

  Þegar aðili ræður lögmann eða annan fræðimann til lausnar deilu þá vinnur sá inn sami að lausn deilunnar innan þeirra marka er sá sem ræður hann til starfsins ætlast til.  Stjórnvöld réðu þá Lee og Lárus til þess að ná betri samning en Icesave I og II voru, ekki til þess að deila um lagalega túlkun málsins.

 Þó svo að Lárus hafi verið ráðinn að tillögu stjórnarandstöðu og það verið sameiginleg ákvörðun stjórnar og stjórnarandstöðu að ráða Lee, þá var og er málið á forræði fjármálaráðherra og umboð þeirra til samninga í deilunni byggt á því sem ráðherrann, fyrir hönd stjórnvalda ætlast til.

Icesavedeilan sem slík, snýst í rauninni um lagalegan ágreining um það, á hvaða hátt skuli gert upp við bresk og hollensk stjórnvöld, sem tóku að sér hlutverk innistæðueigendana með því að greiða þeim út innistæður þeirra á Icesavereikningunum, í þeim helsta tilgangi að forða bankakerfi landa sinna og eflaust því evrópska frá bankaáhlaupi.

Íslensk stjórnvöld stóðu í þeirri trú að þau hefðu á sínum tíma tekið upp tilskipanir vegna innstæðutrygginga á réttan og löglegan hátt.  Eins er það víst að sé ESA hlutverki sínu vaxið, þá sé stofnunin sömu skoðunnar, í það minnsta hvað lagalegt form áhrærir óháð því pólitíksa mati sem að stofnunin kunni að hafa á málinu, eftir að Icesavedeilan varð til og varð pólitísk í stað þess að vera á lagalegum grunni.

Í ljósi þess að íslensk stjórnvöld töldu sig hafa tekið upp með réttum hætti tilskipunina um innstæðutryggingar og vilja þeirra til þess að fara eftir henni, af fremsta megni, þá er samkvæmt neyðarlögunum er sett voru í okt. 2008 gert ráð fyrir forgangi Tryggingarsjóðs innistæðueigenda og fjárfesta (TIF) í kröfur þrotabús gamla Landsbankans.   Í framhaldinu eftir því heimtum úr þrotabúinu myndi framvinda, var TIF ætlað að greiða bresku og hollensku innistæðueigendunum innistæður sínar til baka, eða allt að því hámarki sem tilskipunin kveður á um  (20.887 evrur, ef ég man rétt).

 Þeirri áætlun stjórnvalda var hins vegar hrundið þegar að bresk og hollensk stjórnvöld ákváðu, til bjargar eigin og eflaust evrópsku fjármálakerfi að borga innistæðueigendunum út innistæðurnar  og krefja í framhaldinu íslensk stjórnvöld um endurgreiðslu þeirrar upphæðar og/eða þess að íslensk stjórnvöld ábyrgðust greiðslur úr þrotabúi Landsbankans til TIF,  sem gæti svo greitt breskum og hollenskum stjórnvöldum, það sem þau greiddu Icesaveinnistæðueigendum óumbeðin.  Í kjölfar þeirra atburða  breyttist Icesavedeilan úr því að vera lögfræðilegt úrlausnarefni í það að vera pólitískt úrlausnarefni.

Ýmsir fræðimenn hafa svo verið kallaðir til sögunnar til þess að lýsa yfir ágæti fyrri samninga og þeirra samninga sem áður hafa verið í umræðunni.    Að halda því fram að hinar  ýmsu  yfirlýsingar fræðimanna, eins og  að Íslands myndi breytast í Kúbu norðursins,  Ísland yrði á pari við Norður-kóreu í lífsgæðum almennings og allar aðrar hrakspár um hér færi allt fjandans til ef fyrri samningar yrðu ekki samþykktir, hafi verið á fræðilegum grunni, en ekki pólitískum, hvort sem því sé haldið fram af fræðimönnunum sjálfum eða öðrum, er í besta falli gengisfelling á fræðum þeirra fræðimanna er selt hafa fræðimennsku sína pólitískum hagsmunum.

Er bókhaldið í Fjármálaráðuneytinu ekki í lagi????

  Það hlýtur að teljast í besta falli óeðlilegt að sá tími sem það tekur að taka saman kostnað vegna samninganefndarinnar í Icesavedeilunni, hlaupi á einhverjum dögum eða vikum.  Allar launagreiðslur og greiðslur vegna þess kostnaðar sem nefndarmennirnir sjálfir hafa lagt út fyrir, hljóta að hafa verið greiddar út á bankareikninga þeirra og af þeim sökum að á að vera nóg að slá inn bókhaldslykilinn fyrir slíkar greiðslur. 

Hvað annan kostnað varðar eins og t.d. hótelkostnað og annan kostnað vegna dvalar nefndarinnar erlendis, þá þarf ekki að efast um það að reikningar fyrir þeim kostnaði hafi borist í ráðuneytið og þeir væntanlega greiddir og færðir í bókhald ráðuneytisins.  Þá upphæð sem liggur þar að baki er einnig hægt að nálgast með því að slá inn bókhaldslykil.

Óeðlilegar tafir á birtingu kostnaðar geta því vart haft aðrar útskýringar, en að menn í Fjármálaráðuneytinu, ráðuneytinu sem heldur utan um fjárreiður ríkisins kunni ekki á það bókhaldskefi sem ráðuneytið notar, allir reikningar ekki borist, en hægðarleikur er að greina frá slíku, við birtingu kostnaðarins, með þeim skilaboðum þegar sá kostnaður liggur fyrir þá verði það upplýst hver hann er og þeirri upphæð bætt við áður birtartölur. 

En kannski er ástæðan bara sú að, svo málið uppfylli öll skilyrði þeirra vinnubragða, sem ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur hefur tamið sér, þá sé það beinlínis nauðsynlegt að yfir þessu máli sé leyndarhjúpur, eins og í flestum þeim málum sem þessi stjórn hefur fengist við, hingað til.

Enn reiknað í ráðuneytinu