Varanlega til bráðabrigða er engin lausn.

Vandamálið sem auknar vaxtabætur leysa ekki, er að skuldirnar lækka ekki. Þrátt fyrir viðaukann við bæturnar. Öðru nær þá hækkaði viðaukinn eins og hann var fjármagnaður af fyrri ríkisstjórn lánin. Enda voru auknir og nýir neysluskattar hryggjarstykkið í þeirri fjármögnun.

Vöruverð hækkar alltaf í réttu hlutfalli við ásókn ríkisins í vasa neytenda. Hærra vöruverð er verðbólguvaldur og hækkar lánin. Sú þróun heldur einnig vöxtum óverðtryggðra lána háum.

Langvarandi vaxtabótaauki er líka líklegur til þess að stækka hópinn sem slíkt úrræði þarf. Þar sem að aukinn kostnaður ríkissjóðs við að halda úti úrræðinu umfram kostnaðinn við standard vaxtabótakerfið, veldur því að vísitala lánanna heldur áfram að hækka meira en eðlilegt þykir.

 Það gæti  valdið því að lán þeirra sem enn ráða við sín lán hækki svo mikið að hækkandi greiðslubyrði þeirra setji þá í sérstaka vaxtabótar flokkinn.

Sér tækur vaxtabótaauki til bráðabrigða er eðli máls samkvæmt, aðgerð til tiltölulega stutts tíma.  Svona rétt á meðan  verið er að vinna að lausn á þeim vanda sem að steðjar.

  Fjögur ár dugðu ekki síðustu stjórn til þess að finna varanlega lausn á vandanum.   Reyndar má segja að vandinn hafi sums staðar vaxið og þá helst hjá þeim sem síst skyldi.   Þeim sem minnst hafa milli handanna og þola síst einhvers konar áföll eða frávik.

Reyndar var það svo að fyrri stjórn, hin norræna velferðarstjórn, var löngu áður en hún rann sitt skeið búin að gefast upp á því reyna að leysa vandann.   Stjórnin var  í raun og veru fyrir löngu búin að loka augunum fyrir vandanum. 

Af þeim sökum hvarflaði auðvitað ekki að hinni norrænu velferðarstjórn að framlengja bráðabrigaákvæðinu um síðustu áramót.

Vandlæting  forystumanna stærstu launþegasamtakanna  vegna afnáms bráðabrigðaákvæðisins ætti því að beinast gegn hinni norrænu velferðarstjórn.  Jafnvel þó að forystumennirnir þyrftu að hníta í samherja sína í pólitík.

Til lengri tíma litið eru því aðgerðir sem stuðla að lækkun höfuðstóls lána, alltaf mun hagstæðari leið. Bæði fyrir ríkissjóð og lántakandann.

Reyndar má segja að það enn frekar hag lántakandans, þar sem að hann er einnig skattgreiðandi og ætti því að hafa aukinn hag af því að jafnframt því lánin hans lækki þá lækki skattbyrði hans vegna lægri útgjalda ríkissjóðs.

Lægri niðurgreiðslur á landbúnaðarafurðum?

. Niðurgreiðslur á landbúnaðarafurðum komu til á sínum tíma, sem útspil stjórnvalda í tengslum við gerð kjarasamninga fyrir nokkrum áratugum. Var tilgagnurinn með niðurgreiðslunum tvíþættur, þ.e. að halda verði á landbúnaðarafurðum eins lágu og unnt væri ásamt því að tryggja afkomu þeirra sem framleiddu afurðirnar.

Af og til sprettu upp háværar raddir um að þessum styrkjum verði að linna. Það sé með öllu ótækt að bændastéttinni sé beinlínis haldið uppi með skattfé almennings. Oftar en ekki koma þessar raddir úr börkum þeirra er tala fyrir aðild að ESB. Við gætum bara hætt þessu styrkjabulli og flutt inn landbúnaðarafurðir fyrir mun lægra verð og sparað okkur styrkinn til bændanna.

Ein ástæða þess að afurðirnar að utan væru eða séu ódýrari en þær íslensku, er sú að þær afurðir eru einnig niðurgreiddar þar sem þær eru framleiddar í velfestum tilfellum. Og ef við gengjum í ESB, þá myndi skattfé okkar Íslendinga að hluta til fara í niðurgreiðslu á erlendri framleiðslu landbúnaðarafurða. Enda er staðan sú að við myndum alltaf borga meira til ESB en við fengjum þaðan.

Ef við færum ekki í ESB, sem að reyndar ekki á dagskrá í nánustu framtíð, en myndum samt sem áður hætta að greiða niður innlendar landbúnaðarafurðir, þá yrði það alltaf svo að innflutningurinn gæti ekki sinnt markaðnum að fullu. Bæði vegna þess að einhverjir myndu einfaldlega bara vilja annað en íslenskt, auk þess að afurðir eins og margar mjólkurafurðir yrðu eftir sem áður framleiddar hér en ekki fluttar inn.

Það hefði þær skelfilegu afleiðingar að verð á þeim afurðum sem framleiddar eru hér myndu hækka upp úr öllu valdi. Enda væri framleiðslukostnaðurinn enn sá sami. Hann leggðist bara ofan á afurðaverðið í stað þess að vera að stórum hluta greiddur niður af ríkissjóði. Það þarf ekkert að hafa mörg orð um það, hvað stórfelldar vöruhækkanir gera fyrir verðbólguna, launin okkar og lánin.

Innflutningurinn sem án efa myndi kosta milljarða tugi af gjaldeyri ár hvert, myndi svo halda krónunni lágri og ýta undir verðbólgu, raunlækkun launa og hækkun lána.

Á endanum þyrftum við eflaust að greiða niður erlendar landbúnaðarafurðir til þess að halda verði á þeim til neytenda niðri.

Til þess að draga úr niðurgreiðslum þarf að ná niður framleiðslukostnaði. Skref í þá átt gæti verið lækkun tolla og vörugjalda á aðföngum til landbúnaðar. Allt frá áburði til landbúnaðarvéla.

Ásamt því að allra leiða yrði leitað til þess að auka hagkvæmni greinarinnar, þannig framboð afurða „beint frá býli“ yrði stóraukið. Þannig að viðskiptamódelið „beint frá býli“, myndi dekka innanlandsmarkaðinn í enn ríkari mæli. Enda bendir margt til þess að að framleiðslukostnaður í því módeli sé lægri en því módeli sem ríkt hefur hér um áraraðir.

Slíkt gæti einnig orðið grunnur að eðlilegri samkeppni í landbúnaði sem stuðlað gæti að því að menn héldu aftur af sér með verðhækkanir.

Þessi þróun myndi án efa fækka störfum í afurðastöðvum sem að nú gera mat úr afurðunum. Þó svo að þær myndu líklegast ekki líða undir lok að fullu. Fækkunin gæti þó orðið minni, ef að framleiðsluaukning yfði þessu samhliða og hagstæðir samningar um útflutning afurða tækjust.

Á móti kæmi þó að á þeim býlum sem færu út í „beint frá býli“ myndi störfum fjölga eitthvað. Auk þess sem að Íslendingar hafa nægt frjótt ímyndunarafl til þess að hefja framleiðslu á einhverju öðru sem skapað gæti störf, aukið fjölbreyttni í atvinnulífi á landsbyggðinni og aukið tekjur þjóðarinnar.

Bara af því að það er hægt?

Fyrir nokkrum áratugum var það svo að lyklar að Skodabifreiðum gengu að fleiri Skodum en þeim sem þeir voru ætlaðir fyrir.

Sagan segir að á þeim tíma hafi einstaklingur sem átti Skodalykil, setið um bílastæðið Laugarárbíós og tekið þaðan Skodabíla og fengið sér bíltúr á meðan að sýning myndarinnar stóð yfir.

Gekk þetta í einhver skipti eða þangað til að Skodaeigandi gekk út í hléi vegna þess að honum leiddist myndin sem hann fór á. Skodinn var ekki á sínum stað og eigandinn tilkynnti til lögreglu þjófnað á bílnum.

Biðu svo lögreglan og eigandi bílsins eftir því að hann skilaði sér um það leyti sem myndin kláraðist og var bílþjófurinn þá handsamaður.

Hefði það kannski bara verið allt í lagi ef að eiganda Skodans hefði ekki leiðst myndin og gegnið út í hléinu? Bílinn hefði þá, hvort sem er skilað sér áður en hann þurfti á honum að halda til að koma sér heim á leið eða eitthvað annað.

Er allt í lagi að taka og nýta eigur fólks, ef það bara verður ekki vart við það? Bara af því að það er hægt?

Er þá allt í lagi að hlaða niður höfundarréttarvörðu efni af netinu, bara af því að það hægt og eigandi efnisins verður ekki var við það?

Er það kannski bara allt í lagi, því að einhverjir aðrir hafa greitt höfundi fyrir sama efni?

Valkvæðir siðferðisstuðlar "góða fólksins".

Ak-72 fer mikinn á bloggsvæði sínu á DV.is og gerir hluthöfum Vinnslustöðarinnar í Vestmannaeyjum upp mikið siðleysi eins og sjá í meðfylgjandi tengli:

 

http://www.dv.is/blogg/ak-72/2013/7/29/sidleysi-vinnslustodvareigenda/?fb_comment_id=fbc_283533305121702_1210958_283730741768625#f10605a5e287588

 

 

Viðast hvar er það nú eðlilegasti hlutur í heimi að hlutafélög greiði hluthöfum arð. Sé félagið rekið með hagnaði. Hvort að 13% af eigin fé sé heppileg tala eða ekki, skiptir litlu í prinsippinu.

Víðast hvar viðgengst það, að fyrirtæki segja upp starfsfólki sem það hefur ekki verkefni fyrir. Hvergi tíðkast, nema kannski hjá hinu opinbera, að verkefnalausir starfsmenn séu hafðir á launaskrá.

Jafnvel þó það líti kannski betur út samkvæmt einhverjum valkvæðum siðferðisstuðlum og jafnvel þó fyrirtækið skili hagnaði. Hvaða rétt hefðu þá hluthafarnir, þegar að þeirra fjárfestingu væri sóað í laun manna sem engin verkefni eða starfsskyldur hefðu hjá fyrirtækinu? Væri það siðferðislega rétt að sóa fjármunum hluthafanna í slíkt? Eða eiga hluthafar engan siðferðislegan rétt, því að þeir eru partur af "vonda fólkinu"?

Á fyrirtækið kannski að draga úr vinnu annarra starfsmanna og þar með úr tekjum þeirra með því láta hina verkefnislausu ganga í störf þeirra? Væri það siðferðislega rétt gagnvart þeim?

Vinnslustöðin og nokkur önnur sjávarútvegsfyrirtæki gera vel við sitt starfsfólk og vildu jafnvel gera betur við það í launum. Starfsfólkið getur hins vegar þakkað ASÍ með Gylfa Arnbjörnsson í fararbroddi fyrir baráttu ASÍ og Gylfa gegn því að laun starfsfólks í fiskvinnslu og öðrum útflutningsgreinum hækki meira en laun starfsfólks í minna aðbærum greinum.

Vinnslustöðin og nokkur önnur sjávarútvegsfyrirtæki bæta sínu starfsfólki þó upp skaðann af baráttu Gylfa og ASÍ með greiðslu ríflegar desemberuppbótar, umfram það sem kveðið er á um kjarasamningum, ár hvert.

Það er eðli fyrirtækja sem skila hagnaði að fjárfesta til þess að geta bætt afkomu sína enn frekar og gert betur við starfsfólk sitt og hluthafa.

Enda er bætt afkoma og vöxtur fyrirtækja fyrst og fremst það sem getur unnið okkur út úr kreppunni. En ekki auknar álögur hins opinbera, sem oftast nær gera fátt annað en að skerða afkomu og vöxt fyrirtækja.  Sem að á endanum verður til þess að tekjur ríkissjóðs standi í stað eða þær dragist saman.

 

Af friði og árangri í kjaramálum.

Á heimasíðu sinni skrifar Björn Valur Gíslason varaformaður Vinstri grænna meðal annars:

„Kjörtímabil ríkisstjórnar Vinstri grænna og Samfylkingar er eitt af örfáum kjörtímabilum sem friður ríkti á vinnumarkaðinum. Á kjörtímabilinu voru gerðir kjarasamningar (sumarið 2011) sem nauðsynlegt var að gera þó svo að það hafi kostað töf á efnahagsáætlun stjórnvalda.“

 

Björn Valur telur það eflaust ekki skipta máli að geta stöðugleikasamningnum sem gerður var við aðila vinnumarkaðsins í upphafi síðasta kjörtímabils.  Enda reyndist hann,  eins og flest annað, sem fyrri ríkisstjórn gerði  í þágu fólksins í landinu, marklaust plagg og pappírstætaramatur.

 

Eins telur Björn Valur eflaust ekki taka því að láta fram koma loforðalista hinnar norrænu velferðarstjórnar í tengslum við kjarasamninganna sumarið 2011.  Enda hann jafn marklaus og stöðugleikasamningurinn sem gerður var tveimur árum áður.  En á þeim lista var:

 

• Hækkun atvinnuleysisbóta til jafns við hækkun lægstu launa – ekki efnt
• Hækkun bóta almannatrygginga til jafns við hækkun lægstu launa – ekki efnt
• Fyrstu skref stigin í jöfnun lífeyrisréttinda fólks á almennum markaði til jafns við   opinbera starfsmenn – ekki efnt
• Afnám laga um skattlagningu á lífeyrisréttindi fólks á almennum markaði – ekki efnt
• Gengi krónunnar styrkt – ekki efnt
• Verðbólga í takt við verðbólgumarkmið Seðlabankans (2,5%) – ekki efnt
• Rammaáætlun afgreidd í samræmi við tillögu sérfræðinganefndar – ekki efnt
• Róttækar aðgerðir í atvinnumálum og auknar fjárfestingar – ekki efnt.

 

Vandinn  við loforðalistanna tvo er hins vegar sá að þeir aðilar sem lofað er aðgerðum hafa  lítil sem engin úrræði til þess að innheimta loforðin.

  Vera má að í ljósi þess hafi fyrri stjórnvöldum verið það ljóst að það í rauninni skipti engu máli hvort loforðin yrðu efnd eða ekki.  Bara að það skapaðist „tímabundinn“ friður á vinnumarkaði.   Það yrði svo næstu ríkisstjórnar að taka afleiðingum vanefndanna.  Yrðu þær einhverjar.

 

Ekki er Birni Vali heldur ofarlega í huga sá ófriður sem var megnið af síðasta kjörtímabili um kjör starfsstétta á Landsspítalanum og annars  staðar í heilbrigðisgeiranum. 

Það er  því ekki  hægt að sjá eða segja annað en að hin norræna velferðarstjórn – ríkistjórn jafnréttis og félagshyggju, hafi skilað auðu í kjaramálum. 

Í besta falli skotið öllum ófriði á frest og ætlað öðrum að leysa úr þeim úrlausnarefnum sem hún sjálf  hummaði fram af sér.  Úrlausnarefnum sem gera ekkert annað en að vinda upp á sig, sé úrlausn þeirra frestað.

Sé þetta mælikvarði Björns Vals um árangur fyrri ríkisstjórnar í kjaramálum, er varla við því að búast að hann geri miklar kröfur til núverandi ríkisstjórnar í þeim málaflokki.

Reglugerð Ögmundar Svarti Pétur sem aðrir sitja uppi með.

Bara svo það fái að koma fram, þá er ég ekki par hrifinn af áformum Nubos varðandi Grímsstaði á Fjöllum.  Eða önnur áform af svipiðu kaliberi.

 Ég er heldur ekkert hrifinn af því að í EES-samningnum skuli  ákvæðið um fasteigna og landakaup  (ekki spírann) útlendinga  af  EES-svæðinu skuli vera með þeim hætti sem það er.  En ég fékk engu ráðið um það,  frekar en afgangurinn af þjóðinni. 

 Hrifnari er ég af öðru ákvæði EES-samingins, sem fjallar um eignarhlut útlendinga af EES-svæðinu í sjávarútvegsfyrirtækjum.  Þó ég reyndar hallist að því að hámarkshlutinn mætti vera eittvað minni en 49%.

 Ég efast um að nokkrum manni dytti það í hug, að óbreyttu  að setja reglugerð einhliða, er gengi gegn ákvæðinu um 49% eignarhald á sjávarútvegsfyrirtækjum.  Nema í besta falli ef að upp kæmi stemmning  varðandi  sjávarútvegsfyrirtæki . Líkt og var vegna máls Nubos.  Enda væri það eflaust brot á ákvæði áðurnefnds EES-samnings og eflaust ekki liðið af ESA.

 Reyndar kom upp mál vegna eignarhluta kínversks fyrirtækis í íslensku sjávarútvegsfyrirtæki fyrir nokkrum misserum.  Hins vegar  var ekki hægt að aðhafast neitt vegna alþjóðlegra skuldbindinga íslenska ríkisins.

  Mér segir svo hugur að Ögmundur hafi nú alveg vitað það, að þessi reglugerð myndi aldrei og gæti aldrei lokað málinu.  En hún gæti hugsanlega tafið það og fælt þá frá sem reglugerðin var í rauninni sett til höfuðs.  Ögmundur má einnig hafa vitað, í ljósi þess allt benti til þess að hann væri á síðustu dögunum í embætti, að það yrði annarra að taka á afleiðingum reglugerðarinnar.   Hverjar sem að þær yrðu.

 Varðandi fasteigna og landakaup útlendinga annnars staðar frá en á EES-svæðinu sem sérstakt leyfi þurfi fyrir kaupunum skilst mér að í nær öllum þeim tilfellum hafi leyfi fyrir kaupunum verið veitt að lokum.  Þá væntanlega að uppfylltum ákveðnum skilyrðum.

 Þessi mál hljóta því á endanum að leiða til þess,  að menn hugleiði, hvort 20 ára gamall EES-samningur, nánast óbreyttur að mér skilst, sé það sem okkur sem þjóð hentar.

 Hvort óska eigi eftir breytingum á honum t.d. í ljósi þess að heimsmyndin hefur breyst töluvert frá því þessi samningur var gerður.   Gangi það ekki eftir, að skoða möguleikan á uppsögn hans.  Og í framhaldinu skoða möguleika á tvíhliða saminga við þær þjóðir og þjóðabandalög  um það  sem okkur skiptir fyrst og fremst máli sem þjóð.

 Svo er auðvitað alltaf möguleikinn að hafa þetta óbreytt áfram.  Atvikum sem þessum yrði þá mætt í þeim mæli sem stjórnarfar hvers tíma byði upp á.

Að mæla með sölu á sjálfum sér...

"Sala á eignarhlut ríkisins í Arion banka og Íslandsbanka dugir skammt til þess að létta á skuldabyrðinni, en með því að selja einnig af 30% hlut ríkisins í Landsbankanum mætti lækka skuldir ríkisins um u.þ.b. 100 ma. kr. Ætla má að lífeyrissjóðir myndu eignast verulegan hluta þessara eigna þannig að þessir hlutir yrðu áfram í sameiginlegri eign þjóðarinnar,“ segir enn fremur í ritinu."

Það er kannski soldið spes að banki "mæli" með sölu á sjálfum sér og um leið bendi á vænlegan kaupanda. 

Afhverju „mælir“ bankinn þá með sölu á stærri hlut af sér?  Enda hlyti slíkt að lækka skuldir ríkissjóðs enn frekar.

Það hefur nú varla verið hægt að tala um Landsbankann sem sameiginlega eign þjóðarinnar. Samkvæmt lögum um Bankasýslu ríkisins, þá er ábyrgð á rekstri bankans í raun og veru velt yfir á einstaklinga sem að þjóðin (eigandinn) fær engu um ráðið hverjir eru. Þó svo að pólitíska ábyrgðin hvíli þó ætíð á fjármálaráðherra hvers tíma.

Bankinn er bara réttur og sléttur ríkisbanki. Rekinn af fólki sem að meintur „eigandi“ fær engu um ráðið hvert er.  Meintur „eigandi“, þjóðin,  ræður engu um stefnu bankans eða markmið..

Allt tal um sameiginlega þjóðareign er ekkert annað en misheppnuð fegrunnartilraun á fyrirbærinu.

Nýtt sameiningartákn vinstri manna.

Síðan að Brynjar Níelsson  fór að láta að sér kveða með pistlum sínum á Pressunni, má segja að vinstri fólk á Íslandi hafi loksins fundið eitthvað til þess að sameinast um, án þess að allt endi í innbyrðis skærum og skætingi. Það er að snúa út úr öllu sem Brynjar segir og skrifar.

Nokkuð breið sátt er um snúa út úr nýjasta  pistli Brynjars með því spyrja hvað Brynjar telji "ónauðsynlega heilbrigðisþjónustu". Úr því að hann skrifar að engum á Íslandi detti í hug að einkavæða nauðsynlega heilbrigðisþjónustu.

Ef að þetta fólk væri ekki svona upptekið við að snúa út úr því sem Brynjar skrifar, þá myndi það líklegast (og þó) átta sig á því að það sem Brynjar á við er að engum á Íslandi detti í hug að einkavæða heilbrigðisþjónustuna. Vegna þess að hún er þjóðinni nauðsynleg.

Hins vegar ljá Brynjar og reyndar fleiri máls á því, að skoða megi hvort ekki sé möguleiki á því að einkaaðilar geti framkvæmt einstaka aðgerðir eða rekið heilsugæslu á hagkvæmari hátt en hið opinbera.

Það vita það allir sem vilja vita að slíkt er ekki einkavæðing. Enda er ríkið ekki að afsala sér eða selja nokkrum skapaðan  hlut.   Heldur er það að leita til þess að kaupa heilbrigðisþjónustu fyrir borgaranna, á hagstæðara verði en þjónustuaðilar á vegum ríkisins geta boðið.

Rikið semsagt semur við þann sem tekur það aðs sér sem samið er um. Innifalið í þeim samningi er föst tala um kostnað ríkisins og hluta sjúklings.

Væri hins vegar einhver þáttur heilbrigðisþjónustunnar einkavæddur, þá myndi sá sem tæki við þeim þætti þjónustunnar, greiða ríkinu fyrir að hætta  að stunda þessa þjónustu. Líklegast myndi hann einnig kaupa af ríkinu þau tól og tæki sem það á til verksins og það húsnæði sem ríkð hafði undir þessa starfsemi.  Svo hann sitji nú örugglega  einn að þessu verkefni .    Ásamt því að hann  hefði þá fullan rétt á því að ákveða sjálfur, á hvaða verði hann seldi sína þjónustu.

Af heilbrigðismálum og "valkvæðri fávisku".

• Af stærstum hluta umræðunnar um heilbrigðiskerfið, mætti ætla að einungis séu til tvö heilbrigðiskerfi í öllum heiminum. Það íslenska og það bandaríska.
  
  Í það minnsta eru allar hugmyndir um breytingar á heilbrigðiskerfinu hér, sama hversu hófsamar þær eru, tæklaðar sem hugmyndir um að innleiða hér bandarískt heilbrigðiskerfi.
  
  Mér vitanlega hefur enginn ljáð því máls að hér verði bandaríska heilbrigðiskerfið tekið upp. Nema vissulega þeir sem kjósa að mæta til leiks í umræðuna með "valkvæða fávisku" í farteskinu. Því vissulega trúi ég því og í rauninni veit það, að þetta fólk veit betur en það lætur.
  
  Það rætt er um er ýmis þjónusta og aðgerðir sem vel er hægt að inna af hendi annars staðar en á ríkisreknum stofnunum, verði boðin út með það fyrir augum að lækka kostnað ríkisins við slíkt. Kostnaðhluti sjúklings mun þó verða sá sami, eftir sem áður.
  
  Árið 2007 eða 2008 stefndi í óefni vegna þess að biðlistar vegna augasteinsaðgerðum lengdust með degi hverjum. Var þá brugðið á það ráð, að bjóða slíkar aðgerðir út.
  
  Útkoman varð sú að þeir sem hagstæðast komu út úr tilboðunum buðu þessar aðgerðir á þrefalt lægra verði en ríkið/skattgreiðendur höfðu keypt samskonar aðgerðir af Landsspítalanum.  Ásamt því sem ört fækkaði á biðlistunum.  Án þess þó að sjúklingurinn hafi þurft  að greiða hærra gjald en hann gerði á Landsspítalanum.
  
  Þetta litla dæmi sýnir það, að það er vel þess virði að skoða hvort ekki sé hægt að lækka kostnaðinn við ýmsar aðgerðir sem hægt er að framkvæma annars staðar en á sjúkrahúsum. Án þess þó að kostnaðarhluti sjúklingsins hækki.
  
  Allt tal um að ríka fólkið gæti troðið sér framar í röðina hjá einkaaðilum á kostnað þeirra efnaminni. Er í rauninni bara fyrirsláttur hjá fólki sem veit eða ætti í það minnsta að vita betur.
  
  Því ef að slíkt væri raunin, þá væri slíkt við lýði hér í dag. Enda ekkert því til fyrirstöðu að margar einkastofur út í bæ geti nú þegar framkvæmt ýmsar aðgerðir framhjá kerfinu.

Enn einn smánarbletturinn á sögu Alþingis!

http://www.ruv.is/frett/saksoknari-of-kappsamur-i-mali-geirs

Landsdómsmálið verður þeim til ævarandi skammar sem að því stóðu.

"Niðurstaðan er sú að mál Geirs sé ekki í samræmi við sýn nefndarinnar á refsiábyrgð pólitískt kjörinna fulltrúa."

"Fulltrúi Íslands í Evrópuráðsnefndinni er Þuríður Backman, fyrrverandi þingmaður Vinstri grænna. Hún skilaði ein séráliti þar sem hún lýsti sig ósammála niðurstöðum nefndarinnar."

Enda var hún ein þeirra er greiddu málinu atkvæði á sínum tíma.  Auk þess sem hún greiddi götu þess að tillaga um afturköllun ákærunnar yrði ekki tekin til efnislegrar afgreiðslu í þinginu.

Enginn þeirra sem stóðu að málinu á sér aðrar málsbætur, en að hafa látið hatrið og heiftina ráða för í málinu.  Slíkar málsbætur eru þó vart teknar gildar sé til þess litið að um löggjafarþing þjóðarinnar er að ræða.
 
Auk þess sem að þeim stóð til boða að draga ákæruna til baka.  Þegar ljóst mátti hafa verið að líkur á sakfellingu voru nánast engar.

Það var hins vegar liður í því að halda fyrrverandi ríkisstjórn saman, að leggja til og samþykkja.  Að tillögunni  um afturköllun ákærunar  yrði vísað frá í þinginu.

Skýrslan hlýtur svo að verða mikilvægt gagn í málarekstri Geirs fyrir Mannréttindadómstóli Evrópu og auka líkur þess að hann fái þar uppreisn æru.

En hinir smánarlegu þingmenn er ákærðu hann, fái hins vegar, ævarandi skömm og lítilmennsku sína staðfesta með dómi.