Á skjaldborgin arðinn?

Til þess að bankar og önnur fyrirtæki geti greitt eigendum sínum arð, þurfa fyrirtækin að vera rekin með hagnaði.  Það er óumdeilanlegt að bankarnir hafa frá endurreisn þeirra, skilaðað miklum hagnaði, í það minnsta bókfærðum.

Vissulega ber, alla jafna, að fagna því þegar fyrirtæki eru rekin með hagnaði og geti greitt út arð.

En kannski er hagnaður bankanna, ekki eins mikið fagnaðarefni og ætla mætti, þegar vel er að gáð.  Í öllum ársreikningum bankanna frá endurreisn þeirra, hefur það komið skýrt fram, að stærstur hluti hagnaðar þeirra er tilkominn vegna þess að nýendurreistu bankarnir fengu lánasöfn gömlu bankanna með góðum afslætti.   Bankarnir hafa síðan bókfært virði lánasafnana á fullu verði, nær undantekningalaust og rukkað inn lánin samkvæmt því.  

Það er því mismunurinn á því verði sem nýju bankarnir fengu lánasöfn gömlu bankanna á og á bókfærðu virði þeirra, á fullu verði, sem skapar að stærstum hluta þennan hagnað.

Það dylst því engum sem það vill sjá, að stór hluti hagnaðar bankanna, liggur í stökkbreyttum lánum, heimila og fyrirtækja í landinu, sem að mörg hver eiga nú í miklum vandræðum við að standa í skilum.  Auk þess sem að margir hafa einfaldlega gefist upp á því að standa í skilum.

Það eru því að stórum hluta þeir aðilar sem slá átti skjaldborg um, samkvæmt kosningaloforðum forsætisráðherra, vorið 2009 sem skapa þennan bókfærða hagnað bankanna. 

Það væri því að mörgu leyti skynsamara að arðgreiðslur til ríkissjóðs, færi fremur í að bæta stöðu þeirra sem standa enn, þrátt fyrir fjölmörg loforð stjórnvalda, í eilífri baráttu við stökkbreytt lán.

 Fjárfestingar væri svo hægt að endurvekja með því, að láta af því skattabrjálæði sem dunið hefur á fólki og fyrirtækjum, síðan hin norræna velferðarstjórn, settist að völdum.  

Raunhæft að ríkið greiði sér brátt arð úr bönkunum

Að brjóta sín eigin lög.

Ein af þeim fjöðrum sem Jóhanna og stuðningsmenn hennar hafa skreytt hana með, er barátta fyrir jafnrétti kynjana.  

Hefur lofgjörðin meira að segja, komist í þær hæstu hæðir, að Jóhanna Sigurðardóttir, hefur verið kölluð Móðir jafnréttismála.

Nafnbótina þótti Jóhanna ekki síst eiga skylda, fyrir að fá samþykkta nýja jafnréttislöggjöf, er hún félagsmálaráðherra í stjórn Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar árin 2007-2009.

Þegar Jóhanna varð svo, í kjölfar búsáhaldabyltingarinnar, forsætisráðherra, taldi hún jafnréttismálunum hvergi betur borgið, en í sínu ráðuneyti, Forsætisráðuneytinu.  

Sú varð nú samt raunin, að ráðuneyti Móður jafnréttismála, nýtti nánast fyrsta tækifærið sem gafst til þess að brjóta áðurnefnd jafnréttislög, þegar ráðinn var nýr skrifstofustjóri í Forsætisráðuneytið.

Forsætisráðherra, alias Móðir jafnréttismála, hefur hins vegar neitað sök í sífellu og talað um ,,faglega" ráðningu, þar sem meira að segja mannauðsfræðingur, hafi aðstoðað við ráðninguna. (Lögbrotið)

 Það hlýtur að teljast til tíðinda í hinum vestræna heimi, ef ráðherra jafnréttismála, í einhverju þeirra vestrðnu ríkja, brýtur eigin jafnréttislög.  Jafnvel þó mannauðsfræðingur hafi ,,aðstoðað" við brotið.

Það er því alveg ljóst að kyndilberi hefur jafnréttismála, hefur týnt kyndlinum sínum. 

Brotið gegn lögum án afleiðinga

Af meintum þjófnaði tækifæris.

Nú hrópa aðildarsinnar hástöfum, að verði breytingartillaga Vigdísar samþykkt í þinginu, þá RÆNI þingið þjóðina því tækifæri að fá að segja sína skoðun á mögulegum aðildarsamningi við ESB.

Það gleymist reyndar að þjóðin var ekki spurð, hvort hún vildi þetta ,,tækifæri". 

Einnig er hlaupið yfir það ,,smáatriði" að það er ekki verið að ræna þjóðina einu eða neinu. 

Þjóðin fær hins vegar að svara, þó seint sé, hvort hana langi eitthvað í þetta ,,tækifæri", sem hugsanlega verði í boði, á miðju næsta kjörtímabili, eða síðar.

Það er ca. fjórum árum seinna en ,,tækifærið" átti að birtast þjóðinni, eftir því sem aðildarsinnar héldu fram í upphafi þessa kjörtímabils.

Atkvæðagreiðslan öllum í hag

Öfugmælastjórnin gerir allt á hvolfi....

 

Í Morgunblaðinu í dag er greint frá því að Eftirlits og stjórnskipunarnefnd Alþingis hafi fengið til liðs við sig nokkra lögfræðinga til þess að fara yfir tillögur stjórnlagráðs.

 Er þeim ætlað meðal annars að sníða ef þá annmarka, sem í tillögunum kann að felast, vegna skuldbindinga ríkisins, hérlendis og erlendis.

Er hópnum ætlað að skila af sér, um það leiti sem Alþingi fær tillögur stjórnlagaráðs til efnislegrar meðferðar. 

Ekki er gert ráð fyrir því, að hópurinn upplýsi um annmarka, sem kunna að liggja fyrir, er þjóðin fær að greiða atkvæði um tillögunar. 

Hvaða bull er þetta??? Átti ekki að fara í þessa vinnu, strax í haust þegar stjórnlagaráðið skilaði af sér svo hægt væri að bera tillögurnar ,,lagfærðar" undir þjóðina? Er hægt að greiða atkvæði, með eða á móti einhverju sem að kann svo að taka efnislegum breytingum? 

Er þetta svokallað ,,nýlýðræði" Jóhönnustjórnarinnar og annarra viðhengja?

 Eðlilegustu vinnubrögðin hefðu verið að ráða þetta fólk strax í haust og láta það þá fara yfir tillögurnar og útbúa þær, með lagfæringum, undir þetta þjóðaratkvæði í samvinnu við Eftirlits og stjórnsýlsunefnd. 

En það er svosem eðlilegt að öfugmælastjórnin geri allt sem hún gerir, á hvolfi...

 

Enn rætt um þjóðaratkvæði

Eitthundrað ár að tryggja einn banka- 300 ára óútfyllt ríkisábyrgð

Ef að Alþingi tekur upp nýja innistæðutryggingatilskipun ESB, sem hækkar tryggingarupphæðina úr 22000 evrum í 100.000 evrur, án einhverra undanþága þá tæki það íslenska tryggingarsjóðin u.þ.b. eitthundrað ár að tryggja aðeins einn af stóru bönkunum þremur.  Eitthundrað ár!!!

Það ætti þá að taka tvöhundruð ár, eða meira  til viðbótar að tryggja hina bankana tvo.   

Það þýddi þá væntanlega að Alþingi samþykkti þá í rauninni óútfyllta ríkisábyrgð til 300 ára.  Þokkalegt fyrir komandi kynslóðir að hafa slíkt yfir sér og eflaust ekki sú arfleið sem flestir kysu  að bjóða afkomendum sínum uppá, næstu aldirnar.  

ESB-aðild breytti litlu hvað þetta varðar.  Ef svo færi að bankarnir færu yfir og við í ESB, þá væri okkur gert að þiggja þau lán sem ESB og AGS, byði okkur fyrir þeirri upphæð, sem upp á vantaði í tryggingarsjóðinn.    Síðan tæki við íslenska útgáfan af ,,gríska harmleiknum" sem yrði mun svæsnari en sú gríska.

Stjarnfræðilegar skattahækkanir, sem gerðu skattahækkanabrjálæði nú verandi stjórnvalda, að barnaleik, við hliðina á þessum stjarnfræðilegu hækkunum.   Tugþúsundum hjá hinu opinbera og í einkageiranum sagt upp, velferðarkerfið myndi heyra sögunni til, lífeyrir fólks og sparifé verða að engu................. 

Utan ESB ættum við þó þann kost, að taka annan snúníng á neyðarlögin.  Sá kostur yrði þó sínu þyngri en síðustu neyðarlög, þrátt fyrir Icesave, jöklabréf og fleiri fylgifiska.  

Íslenska ríkið yrði að geta sýnt fram á það, með óyggjandi hætti, að það gæti tryggt það fjármagn sem upp á vantaði í tryggingarsjóðinn, við fall bankana.  Af öðrum kosti færi þá traust á íslenskum bönkum, mun lengra niður fyrir frostmark en það fór, í bankahruninu 2008. 

„Getum við ekki unnið saman?“

Vonbrigði með störf þingsins.

Þegar að forseta Alþingis, voru afhentar tillögur stjórnlagaráðs í lok ágústs sl. í Iðnó að mig minnir, átti ég nú frekar von á því, að þá hæfist efnisleg meðferð þingsins á þessum tillögum stjórnlagaráðs.

Vinna sem fæli það í sér, að Eftirlits og stjórnskipunarnefnd Alþingis, kallaði til sín fremstu fagmenn þjóðarinnar í stjórnlagamálum, sem færu yfir það með nefndinni, hvað af þessum tillögum þyrfti að vera í nýrri stjórnarskrá og hvað ekki.  Hvað stæði gegn skuldbindingum ríkisins, bæði alþjóðlegum og innlendum og hvað ekki.

Nei það var nú öðru nær.  Í stað þess að hefja vinnu við það að gera tillögurnar stjórnarskrártækar, þá var farið í þá vegferð, sem stóð í nærri hálft ár, að uppdikta nokkrar spurningar, sem hægt yrði að spyrja þjóðina í áðurlofuðu þjóðaratkvæði.  Í þjóðaratkvæði um ófullburða tillögur, sem enginn í rauninni veit, hvernig líta muni út, loks er Alþingi lýkur efnislegri meðferð sinni á þeim.  Ef sá dagur rennur nokkurn tímann upp.

Nú kann einhver að spyrja, afhverju ég vilji ekki að þjóðin tjái sig um tillögur stjórnlagaráðs, með því að greiða um þær atkvæði í þjóðaratkvæðagreiðslu?

 Það er mér í rauninni að meinalausu að þjóðin geri það.  En afhverju þarf hún endilega að gera það, á meðan tillögur þær sem kjósa á um, eru ennþá á vinnslustigi?

  Afhverju fær þjóðin ekki að kjósa um fullmótaðar tillögur þingsins að stjórnarskrá?  Óttast meirihlutinn höfnun þjóðarinnar á verki sínu?  Eða þorir meirihlutinn ekki að standa undir stjórnarskrárbundinni skyldu sinni og klára málið, áður en um það er greitt atkvæði?

Ég verð því að öllu ofansögðu að lýsa yfir vonbrigðum með störf þingsins og vonbrigðum yfir getu eða hugleysi meirihlutans að annað hvort þora ekki eða geta ekki unnið málið, með þeim sóma sem íslenska þjóðin á skilið.

Mega þeir þingmenn sem ekki standa undir slíku, fá sér einhverja aðra vinnu, mér að meinalausu. 

Talað í rúmar 35 klukkustundir

Sáttin sem brann á sundurlyndisbáli stjórnarflokkanna.

Líklegast var stofnun svokallaðrar ,,sáttanefndar" haustið 2009, ein af fáum eða sú eina aðgerð stjórnvalda, í viðleitni sinni til að skapa sátt um sjávarútveginn, sem hefði getað skilað tilætluðum árangri. 

 Það virtist líka vera svo, er sáttanefndin skilaði af sér haustið 2010.  Enda höfðu fulltrúar allra flokka á Alþingi, utan Hreyfingarinnar ef ég man rétt og allra hagsmunasamtaka er sæti áttu nefndinni, utan einna ef ég man rétt, skrifað upp á niðurstöðu nefndarinnar.

Hins vegar varð raunin sú, að fulltrúar stjórnarflokkanna, virtust ekki hafa haft umboð til þess að skrifa upp á þá niðurstöðu sem nefndin skilaði af sér.  Í það minnsta ekki umboð þeirra þingmanna stjórnarflokkanna, sem rekið hafa lýðskrumsvæddan og allt að því hatursfullan áróður gegn sjávarútveginum.

 Enda tók það stjórnarflokkanna heila níu mánuði að klambra saman þeim frumvörpum er Jón Bjarnason lagði fram á þingi sl. vor.  Reyndar höfðu hrossakaup og baktjaldamakk stjórnarflokkanna tekið það langan tíma, að frumvörpin voru lögð fram, með afbrigðum, einum og hálfum mánuði eftir að síðasti skiladagur þingmála leið.

Frumvörp Jóns sem reyndar voru samkvæmt greinargerð með þeim, unnin á faglegan og málefnalegan hátt af stjórnarflokkunum, fengu svo síðar þann dóm frá utanríkisráðherra, að hann líkti þeim við bílslys.  Auk þess sem fleiri stjórnarliðar, sem unnu að gerð frumvarpana , eða samþykktu framlagningu þeirra, fundu þeim  allt til foráttu.  

Með öðrum orðum, þá er engu líkara, en að fólkið sem ætlaði að skapa sátt um sjávarútveginn, hafi ekki einu sinni getað náð þeirri sátt innbyrðis sín á milli.

Frumvörp Steingríms um stjórn fiskveiða og veiðigjald, virðast enn sem komið er, njóta fylgis innan stjórnarflokkanna, hvað sem síðar verður.   Hins vegar er engu líkara en að frumvörpin, séu í mun meiri ósætti við þjóðina, en frumvörp Jóns voru á sínum tíma.

Niðurstaðan hlýtur því að verða sú, að ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur hafi ekki bara mistekist hrapalega að ná breiðri sátt meðal þjóðarinnar um sjávarútveginn.  Heldur hafi pólitískar væringar og hrossakaup innan stjórnarflokkanna, alið af sér málamiðlanir sem beinlínis gætu stefnt sjávarútveginum, eins af undirstöðuatvinnuvegum þjóðarinnar, í voða. Eins og lesa má úr ca 70 umsögnum ýmissa aðila tengum og ótengdum sjávarútvegi, um frumvörp Steingríms. 

LÍÚ segist vilja samvinnu um lausn

Af stjórnarskrárbundnum skyldum þingheims og getuleysi meirihlutans við að uppfylla þær.

 

Það stendur í rauninni til að spyrja þjóðina, um afstöðu til tiltekins  máls, sem ekki hefur verið leitt til lykta. 

Alveg burtséð frá því, hvað fólki finnst um tillögur stjórnlagaráðs að nýrri stjórnarskrá, þá eru hverfandi líkur á því, að þær verði óbreyttar, að nýrri stjórnarskrá.

 Enda hefur meirihluti Eftirlits og stjórnsýslunefndar þingsins,  komið sér undan því, hefja efnislega vinnu við tillögunar.  Vinnu sem gengi út á það, að sníða af alla annmarka sem í tillögunum kunni að vera með tilliti til skuldbindinga ríkisins á alþjóðavetvangi sem og hérlendis.

Taka má dæmi um atvik, sem að þó nær örugglega kemur aldrei upp.   

Þó fjárlög sem slík verði aldrei sett í þjóðaratkvæði, þá mætti efna til þjóðaratkvæðis, samkvæmt lógík meirihlutans, áður en fjárlagafrumvarp er lagt fyrir þingið og spyrja þjóðina hvort hún vilji hallalaus fjárlög eða ekki. 

Nær öruggt er að meirihluti þjóðarinnar, myndi kjósa með því að fjárlög yrðu hallalaus.

Hvort að fjárlögin yrðu svo hallalaus á endanum, myndi svo ráðast af því, hvort að fyrirvarar líkt og skuldbindingar ríkissjóðs og tekjuöflun hans, væru með þeim hætti, að hægt væri að hafa fjárlögin hallalaus.

Hins vegar gæti hvaða flokkur eða hvaða sem flokkar sem er, haft það á stefnuskrá sinni í undanfara kosninga, að skila hallalausum fjárlögum, komist þeir til valda. 

Það vill bara þannig til, að í undanfara hverra kosninga, þá er þjóðin spurð í hvaða mál skuli ráðast í og með hvaða hætti. Þjóðin svarar svo með atkvæðum sínum þingkosningum. 

Hafi þjóðin verið ,,spurð“ að því, hvort leggja ætti óklárað plagg, sem enn væri meðförum þingsins, í dóm þjóðarinnar, þá stenst sú spurning engan vegin skoðun, sé litið til núgildandi stjórnarskrár, sem þingið starfar jú samkvæmt eða á að starfa samkvæmt.

 Hverjir sem starfshættir þingsins gætu orðið, þegar og ef að ný stjórnarskrá, með tilheyrandi breytingum á þingsköpum kann að bjóða.

Niðurstaðan er því bæði skýr og einföld.

Að heykjast á stefnumálum sínum á miðju kjörtímabili, annað hvort vegna skorts á stuðningi eða möguleika á því að þau rætist og ætla svo þjóðinni að skera sig úr snörunni, er merki um uppgjöf og yfirlýsing þess efnis að tilteknir þingmenn eða tiltekinn þingmaður, hafi hvorki kjark né þor til þess að uppfylla stjórnarskrárbundnar skyldur sínar.

Fólk sem lýsir með svo skýrum hætti, vanmætti sínum til þess að sinna tilteknu starfi, á að biðjast undan því að þurfa að sinna því.

Annað hvort að segja af sér eða leggja til að þing verði rofið og boðað verði til nýrra kosninga. Svo hægt verði að ráða fólk til starfans, sem þorir, getur og vill sinna starfinu með þeim sóma sem vænst er. 

 

Þingfundur um stjórnarskrármál hafinn

Vélstjórar öndunarvélar ríkisstjornarinnar.

Smáflokkar og sólópólitíkusar, sem óttast pólitíska framtíð sína, knýja öndunarvél hinnar norrænu velferðarstjórnar áfram.

Við blasir málefnaleg eyðimörk  með tálsýnum, innpökkuðum í froðukennda frasa.  Frasa sem elta skottið á sér, í efnislegri mótsögn við inntak sitt.

Þó svo að vantrauststillaga á ríkisstjórnina verði eflaust felld í þinginu, þá gæti samt verið gagnlegt að leggja hana fram. Þó ekki væri nema til að fá nöfn ,,vélstjórana"  staðfest.

Færir Bjarta framtíð nær stjórninni

Er vandinn stefna stjórnvalda í skattamálum??

 Eftir hrun hafa skattahækkanir stjórnvalda, sem stuðla að hækkandi verði á verslun og þjónustu, verið aðaleldsneytið á verðbólgubálið, sem viðheldur tangarhaldi verðtryggingar á lánþegum.

 Af þeim sökum hafa allar aðgerðir stjórnvalda og annarra til lækkunar skulda heimilana mistekist. 

Er þá nokkuð von að maður spyrji? 

Skuldamálin að fara að skýrast