Stjórnvöld sem ekki..............

...gera hina minnstu tilraun til þess að kanna bótaréttinn í máli þessu, eiga að bóka fund á Bessastöðum með forsetanum og segja þar af sér.

Fyrir ekki svo löngu, þá ályktaði eitthvað breskt laga/dómsapparat, svo að beiting hryðjuverkalagana á íslensku þjóðinni hafi ekki verið samkvæmt þeim lagaheimildum, er voru við lýði er þeim var beitt.

Það skiptir kannski öllu að fá einhverjar háar upphæðir í bætur vegna beitingu laganna, þó svo að bætur gætu eflaust hjálpað illa stöddum ríkissjóði.

  Stærsti sigurinn yrði að fá viðurkenningu á því að íslenska þjóðin hafi verið beitt órétti og aflsmunum, þegar hryðjuverkalögin voru sett á hana.

Vill kanna bótarétt

Meiri líkur á því..........

......... að núverandi stjórnvöld, þakki Bretum fyrir hryðjuverkalögin, fremur en að sækja til þeirra bætur vegna beitingar þeirra.

Líkt og í Icesavedeilunni mun ESB standa þétt að baki Breta.  Lögsókn gegn Bretum væri því litin mjög alvarlegum augum í Brussel og myndi setja aðlögunnarferlið að ESB í algjört uppnám.

Stjórnvöld, sér í lagi Samfylkingararmur þeirra, hikar ekki við að fórna þjóðarhagsmunum og heiðri þjóðarinnar til þess að komast hjá slíku uppnámi.

Milljarða tjón vegna hryðjuverkalaga

Varaskeifur Jóhönnustjórnarinnar.

Eins og staðan er í dag, þá tórir ríkisstjórnin á eins manns meirihluta, þ.e. að þingmenn stjórnarflokkana eru nú um stundir 32.  Í þessum þrjátíu og tveggja manna hópi eru nærri því jafnmargar sérþarfir og skilyrði fyrir því að ,,stærstu mál“ ríkisstjórnarinar nái í gegnum þingið.  Þarf ríkisstjórnin því, oftar en ekki að leita á náðir stjórnarandstöðuþingmanna, til þess að fá frumvörp sín samþykkt í þinginu.

  Enda óþarfi að mati forsætisráðherra, að stjórnarfrumvörp, njóti stuðnings allra ráðherra ríkisstjórnarinnar.  Eingöngu sé nóg að forsætisráðherra vilji að ákveðin frumvörp verði að lögum, til þess að kalla megi, frumörpin stjórnarfrumvörp.

Flest þessara stóru mála eru þess eðlis, að felldi þingið þau, þá væri líklegast stjórnin sprungin og kosningar, vafalaust það eina í kortunum.

Þingkosningar þýða undatekningalaust að einhverjir þingmenn missa vinnuna  sína  (þingsæti sitt), til annnarra einstaklinga.

Þeir einstaklingar sem skipa varamannabekk Jóhönnustjórnarinnar, þingmenn Hreyfingarinnar ásamt þeim Siv Friðleifsdóttur og Guðmundi Steingrímssyni, réttlæta stuðning sinn við ríkisstjórn er vinnur markvisst að því að þvælast fyrir atvinnuuppbyggingu og verðmætasköpun, ásamt því að hafa veitt kröfuhöfum bankana veiðileyfi á heimilin í landinu, með því að nauðsyn sé á nýrri stjórnarskrá eða þá að nauðsynlegt sé að halda aðlögunnarferlinu að ESB áfram.

Jafnvel gæti samkomulag um ,,feitan bita" einhvers staðar í stjórnsýslunni, skýrt afstöðu þessara þingmanna.  En þess ber þó að geta, að Jóhanna Sigurðardóttir gerir alla jafna ekki samkomulag við fólk, nema hún geti mögulega svikið það.

Það má alveg taka ofan fyrir fólki sem reynir að vinna hugðarefnum sínum brautargengi  í þinginu.  En hvað varðar fimmmenningana er ég nefni hér að ofan, þá er ég snöggur að setja hattinn aftur á hausinn.

Þessi fimm láta sér í stuttu máli, léttu rúmi liggja, þó heimilin og fyrirtækin í landinu brenni út og sogist beint ofan í gjaldþrotaspíralinn. 

Í þeim mótmælum sem efnt hefur verið til, gegn ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, hafa þingmenn Hreyfingarinnar getað skroppið út á Austurvöll og öðlast kortersfrægð og klapp á bakið fyrir svokölluð  ,,verk“ sín til umbóta í landinu. 

Hins vegar hljóta þeir mótmælendur er mæta á Austurvöll þann 1. okt. nk. að sjá í gegnum skrumið hjá þingmönnum Hreyfingarinnar.  Enda er ekki  bæði hægt að styðja stjórn Jóhönnu Sigurðardóttur og vinna að umbreytingum á þjóðfelaginu af heilum hug á sama tíma.

Spuninn um hinn samningsfúsa forsætisráðherra.

 Það er nánast undantekningalaust þannig að öll þau mál sem Jóhanna Sigurðardóttir, leggur fram í þinginu eða leggur hart að samráðherrum sínum að gera, eru lögð fram í miklum ágreiningi í þinginu.  Ágreiningi sem ekki eingöngu á við stjórnarandstöðuna, heldur einnig oftar en ekki ráðherra í ríkisstjórninni og aðra stjórnarþingmenn. Ágreiningur þessi verður oftast nær til vegna þess að ekki hefur leitað sátt um málið áður en það er lagt fram. Heldur er vaðið áfram af frekju og óbilgirni frá hendi forsætisráðherra. 

Eins eru mál þessi og eða framlagning þeirra það ósvífin, að venjulegum manni með snefil af skynsemi dytti ekki í hug að ljá þeim atkvæði sitt.

 Svo gerist það að málið kemst í þá stöðu að vera ,,óleysanlegt" með öllu, nema einhver höggvi á hnútinn. Oftar en ekki hafa það verið þingmenn stjórnarandstöðunnar, er lagt hafa fram tillögu, er sjattla þessi mál öll.

En þá kemur í ljós hvað frekjan í óbilgirnin í Jóhönnu, færir henni mikið svigrúm, til þess að berja sér á brjóst og þakka sjálfri sér, fyrir hina ,,víðtæku samstöðu á Alþingi.

Trixið er semsagt, leggja fram nógu andskoti ónýtt mál og þakka svo sjalfri sér, fyrir að hafa fallist á nauðsynlegar  úrbætur á málinu.  Þegar að málið ,óbreytt, hefði aldrei náð í gegn, enda oftar en ekki, ekki einu sinni samstaða um málið í stjórnarflokkum eða ríkisstjórn.

Stjórnarráðsfrumvarp til 3. umræðu

Eitthvað í áttina en...

... hvernig var það annars?  Var ekki Árni Páll búinn að básúna það um heimsbyggð gervalla, að höftin yrðu að vera á, þangað til Ísland gengi í ESB?  Hefur eitthvað breyst eða gerir Árni ráð fyrir því að Ísland verði komið í ESB, fyrir árslok 2013?

Líklegast er það skárra að hafa þessi höft skemur en upphaflega var ætlast til í frumvarpi Árna.  Það eykur þá líkurnar á því að þau hverfi fyrr.  Nema auðvitað að þessi tillaga sé bara til þess að kaupa sér tíma og áður en heimildin  rennur út, þá verði  lagt fram frumvarp framlengingu.

Hins vegar ef heimildin er til ársloka 2015, er hætt við því, að vandanum verði ýtt á undan sér út í hið óendanlega og jafnvel ekki tekið á málinu fyrr en um seinan, sem kosta mun þá enn eina framlenginguna.  

En það gæti svo sem líka skeð, þó höftin verði bara til ársloka 2013.  

Þó dagsetningar skipti vissulega máli, þá skiptir mestu máli, að markvisst sé unnið að lausn málsins.  En lesandi góður, þú verður að fyrirgefa, að ég get bara ekki séð eitthvað ,,markvisst" og Árna Pál Árnason fara saman..... Nema þá ,,markvisst aðgerðaleysi og aulaháttur". 

Í það minnsta er ekki hægt að merkja markvissa stefnumótun á nokkrum sköpuðum hlut hjá Árna eða nokkrum öðrum ráðherra, hinnar norrænu velferðarstjórnar. Nema þá að stefna markvisst að því að gera helst ekkert annað en að þvælast fyrir allri atvinnuuppbyggingu og verðmætasköpun.

Gjaldeyrishöft til loka 2013

Verður þá ekkert rætt um málið og það kannað......

....þegar það kemur sem frumvarp inn í þingið?

Það að fela velferðarráðherra að stofna starfshóp er ætlað er að vinna að frumvarpi að staðgöngumæðrun, er nánast það sama og að vísa málinu til ríkisstjórnar. 

 Þegar frumvarpið verður svo komið fram, þá verða þrjár umræður um málið, með nefndarstörfum á milli umræða.  Líklegt má telja að í það minnsta þrjár nefndir þingsins myndu fjalla um málið á milli umræða og kalla til sín sérfræðinga í þeim málaflokkum er þær taka til.  Heilbrigðisnefnd, Allsherjarnefnd og Félags og trygginganefnd munu líklegast fjalla um málið, þar sem það fellur undir málaflokka er allar þessar nefndir fjalla um.

Þó svo að staðgöngumæðrun sé vissulega umdeilt mál, með mörgum siðferðislegum álitaefnum, þá er það fjarstæða og í raun fíflagangur að krefjast frávísunar tillögu þessarar.  Umræðan um málið, hefst hvort sem er ekki af viti, fyrr en fyrir liggur frumvarp um málið, sem að fær svo efnislega malsmeðferð í þinginu.

Vilja vísa staðgöngumæðrun frá

Sjálfsagt þá er þetta....

....rétt hjá Jóni.  Enda er það nú svo, að það er ekki framkvæmdavaldsins að setja Alþingi leikreglurnar.  Heldur er það Alþingis að setja framkvæmdavaldinu leikreglurnar og hafa eftirlit með því að þeim sé fylgt eftir.

En auðvitað tókst þeim þingmanni sem lengst hefur setið á þingi, af þeim sem þar sitja núna. Þingmanni sem einnig er forsætisráðherra, að snúa þessu á hvolf.  Eins og reyndar öllum þeim málum sem hæstvirtur forsætisráðherra  kemur nálægt.

Alþingis að semja frumvarpið

Auðvitað stjórnar Jógrímur dagskrá þingsins.

Það skiptir engu hversu oft þau Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur J. þræta líkt og sprúttsalar fyrir það að taka fram fyrir hendurnar á forsetum þingsins, varðandi dagskrá funda í þinginu.  Handbragð óbilgirni og frekju þeirra beggja skín í gegn í dagskrárstjórn þingsins.

Svo má auðvitað spyrja af því, hvað þau tvö eru þá að gera á fundi með forseta Alþingis og fulltrúum stjórarandstöðu, um dagskrá þingsins,  ef þau eru svona ,,áhrifalaus" varðandi dagskrá þingsins?  Ætti ekki Forsætisnefnd Alþingis frekar að  funda um dagskrána með formönnum þingflokka, fremur en að framkvæmdavaldinu sé blandað í málið??  

Segja Steingrím og Jóhönnu stjórna þinginu

Septemberstubbur og óbilgirni Jóhönnu.

Þegar þingstörfunum var breytt á sínum tíma og septemberstubbnum komið á, þá var slíkt fyrst og fremst hugsað til þess að klára mál frá vorinu áður, er ekki hafði náðst að klára vegna tímaskorts í öllu málakraðakinu er undantekningalaust er á hverju vorþingi.  Var breyting þessi mjög til bóta, þó svo að erfitt sé kannski að sjá slíkt á meðan þingstörfum er stjórnað með stífni, frekju og óbilgirni forsætisráðherra.

Eflaust brunnu þeirra mála inn í vor,  ákefðar Jóhönnu sl. vor við að ræða kvótafrumvörp sjávarútvegsráðherra út í hið óendanlega.  Frumvörp sem að ekki einu sinni var sátt um innan stjórnarflokkana eða ríkisstjórnar. 

Frumvörpin voru því, eðli máls samkvæmt, ekki stjórnarfrumvörp þó svo þau hafi verið send sem slík inn þingið sl. vor.

Mörg þeirra mála, er brunnu inn í vor, varða hag heimilana og fyrirtækjana í landinu. Þegar þingi lauk sl. vor var þessum aðilum ,,lofað" því að mál þeirra yrðu kláruð á septemberþinginu.  

Í stað þess að klára þau mál sem brenna á þjóðinni, þá frekjast Jóhanna áfram í óbilgirni sinni, til með það, að halda stjórnarráðsfrumvarpinu á dagskrá út í hið endanlega.  Enn eitt frumvarpið, sem sent er inn í þingið, sem ,,stjórnarfrumvarp", þó svo það njóti ekki fulls stuðnings innan ríkisstjórnar, eins og venjan er með stjórnarfrumvörp. 

Það að svokallað ,,stjórnarfrumvarp" njóti ekki fulls stuðnings innan ríkisstjórnar, þýðir í rauninni að frumvarpið, hafi ekki meirhluta í þinginu, án aðstoðar stjórnarandstöðuþingmanna.

Á meðan málum sem brenna á þjóðinni og sátt er um í þinginu og gætu komið heimilunum og fyrirtækjunum í landinu til góða og komið einhveri endurreisn í gang, sem ekki eingöngu er sjáanleg í exelskjölu og landriskúrvum fjármálaráðherra, er gælumáli forsætisráðherra, haldið á dagskrá þingsins út í óendanlega, vegna stífni og zero samningsvilja forsætisráðherra.

 Það er því fyrst og fremst óbilgirni og takmarkalaus frekja forsætisráðherra, Jóhönnu Sigurðardóttur, sem heldur heimilunum og fyrirtækjunum í landinu í gíslingu.  

Stjórnarráðið og stjórnsýslan lifa það alveg af að umræður um stjórnarráðfrumvarpið verði hætt eða þær hvíldar um sinn.  

 Híns vegar er án efa ekki hægt að segja það sama um fyrirtækin og heimilin í landinu, ef þrái og frekja forsætisráðherra nær fram að ganga.

 

Óbilgirni og ofbeldi á þingi

Meintur samstarfs/samningsvilji Jóhönnu.

Því verður ekki neitað að Jóhanna Sigurðardóttir hefur verið dugleg að tala um samstarf og samvinnu stjórnar og stjórnarandstöðu.

 Í ófá skipti, eins og þegar skuldavandi heimila hefur verið ræddur, eða þá í kjölfar úrskurðar Hæstaréttar varðanda stjórnlagaþingskosningar, hefurJóhanna kallað á sinn fund forystu stjórnarandstöðunnar.

Allir þessir fundir hafa þó haft það eitt sameiginlegt, að allt samráðið og samvinnan, átti að snúast um það, að samþykkja það sem stjórnarflokakrnir eða ríkisstjórn lagði fram.  Á þeim fundum, hafa tillögur stjórnarandstöðunnar, er semja átti við og/eða vinna með, nánast ekkert fengist ræddar.

Þar sem stífni Jóhönnu og einstrengisháttur, er löngu orðinn þjóðkunnur, er engin ástæða til annars en að álykta, að þessir samningafundir um þinglok, snúist fyrst og fremst um að fylgja línu jóhönnustjórnarinnar.

 Varðandi svokallaða ,,málamiðlun" í Stjórnarráðsmálinu, þá sýnist mér hún í rauninni litlu breyta í praxis, þegar og ef lögin öðlast gildi.  Efni hennar snýst fyrst og fremst um það, að flytja þurfi um það þingsályktunartillögu, ef færa á völd frá þinginu til forsætisráðherra.

 Jóhönnu með sína hótunarpólitík, myndi nú ekki muna um það, að berja eins og eina þingsályktun í gegnum þingið, með hótunum um stjórnarslit.

Enginn vilji til að semja