Upplýsingafulltrúi, rangt starfsheiti?

Það hlýtur að teljast merkilegt yfir meðallagi, að stjórnvald (ríkisstjórn) beiti sér fyrir slíkum lagabreytingum, að ráða megi upplýsingafulltrúa ríkisstjórnar með sama hætti og aðstoðarmenn ráðherra eru ráðnir.

Það telst hins vegar fáranlegt og í algjöru ósamræmi við stefnu stjórnar, sem hefur opna og gagnsæja stjórnsýslu að leiðarljósi og segist vilja upplýsta umræðu í þjóðfélaginu, um þau mál sem efst eru á baugi hverju sinni.

En líklega þarf að gera meira en gott þykir, til þess að hægt sé að ráða ,,upplýsingafulltrúa" við hæfi. 

 Ráða má af framgöngu Jóhanns Haukssonar, t.d. í Icesave-málinu, að þar fari maður sem taki málstaðinn fram yfir staðreyndir máls.  En opin og upplýst umræða byggist jú á staðreyndum máls, en ekki á málstað þess sem fyrir henni stendur.

  Spyrja má að ofansögðu, hvort upplýsingafulltrúi sé í rauninni rétt starfsheiti? Enda hefur sú upplýsingamiðlun sem Jóhann hefur stundað af gríðarlegri ,,sannleiksást", oftar en ekki verið áróður fyrir málstað, einhverra hagsmunahópa eða stjórnvalda,  klæddur skikkju óháðrar og hlutlausrar blaðamennsku.

Kannski væri  bara réttast að kalla embætti Jóhanns áróðursmálaráðherra/fulltrúa ríkisstjórnarinnar.
Áróðursmálaráðherra líkt og ríkisstjórnir ákveðinna stefna og isma, sem ég nefni ekki til þess að komast hjá ákæru, hafa gjarnan á sínum snærum.

Nýr upplýsingafulltrúi stjórnarinnar

Ótrúleg ályktun Norðan-krata.

Úr ályktun þeirra Norðan-krata:

 

„Undirritaðir lýsa ennfremur furðu sinni á að þingmenn okkar í kjördæminu sáu enga ástæðu í þessu viðkvæma máli til að ræða afstöðu sína við stuðningsmenn flokksins rétt eins og hún sé þeirra einkamál."

 Var það ekki annars svo að þingmenn flokksins greiddu  ekki atkvæði samkvæmt ,,flokkslínu" í landsdómsmálinu? Þannig að afstaða hvers þingmanns flokksins var hans ,,einkamál", þangað til hann greiddi atkvæði.  Eða var ,,flokkslínan" kannski að láta atkvæðagreiðsluna, fara eins og hún fór? 

Enn fremur segir:

 

,,Opin og gagnsæ umræða er undirstaða þess að flokknum takist að ná því markmiði að skapa lýðræðislegra þjóðfélag með opinni og skapandi umræðu.“ 

 Það að hafna frávísun á tillögu Bjarna, getur vart talist annað, en að hafa viljað skapa opna og gagnsæja umræðu um málið.  Jafnvel þó hún kæmi  illa við marga.  

 Það er eitthvað svo ,,kratískt"  að krefjast umræðu og rökræðu, en beita svo öllum tiltækum ráðum , til þess að komast  undan umræðunum og rökræðunum.  Sér í lagi, ef umræðuefnið kemur við kauninn.  

    

Gagnrýna þingmenn flokksins

Upplýsandi heift.- Spáin sem rættist.

Það er  að ég hygg, án þess að fabúlera mikið,  hægt að segja að þessi reiði, heift og nánast hatur  þingmanna stjórnarflokkanna út í samflokksmenn sína og ráðherra, undnfarna daga sé upplýsandi.

 Nánast er hægt að sá því föstu, að niðurstaðan í atkvæðagreiðslunni um það hverja skildi kæra fyrir landsdómi hafi verið fyrirfram ákveðin, af stjórnarflokkunum. 

Fæstir þeirra stjórnarþingmanna, virðast ekki vilja meðtaka þá staðreynd, að Alþingi er ákæruvaldið í landsdóms málinu og hefur þar af leiðandi sömu skyldur og hvert annað ákæruvald.  Ein af þeim skyldum er  endurmeta það mál sem er fyrir dómstólum hverju sinni.  Tillaga Bjarna Benediktssonar, gengur í rauninni ekki út á neitt annað en það.

Viðbrögðin eftir að frávísunartillagan á tilögu Bjarna var felld,  eru það súrealísk og ýkt og ekki í neinu samræmi við tilefnið. Nema auðvitað að við atkvæðagreiðsluna um ákærurnar, hafi í raun pólitískar ástæður verið fyrir ákvörðun einhverra. En ekki heilbrigð og fagleg vinnubrögð, þar sem væri á staðreyndum máls, en ekki á einhverri pólitískri heift og hefndarþorsta.

 Þetta allt minnir mig á ræðubrot, sem ég las í gærkvöldi.  Þar talar Alfreð Gíslason þingmaður Alþýðubandalagsins  í umræðum um lög um ráðherraábyrgð, árið 1962.  En Alfreð sagði þá meðal annars:

,,En það, sem ég óttast, er, að þeim kunni að verða beitt... ef flokkadrættir miklir yrðu í landinu, harðdrægni ykist í stjórnmálunum, að þá gæti nýr meiri hl. notað sér ákvæði l. því frekar sem þau væru matskenndari til þess að ná sér niðri á gömlum andstæðingum. Þetta óttast ég."

Kannski hefur spá Alfreðs ræst, kannski ekki.  En það verður bara hver og einn að vega það og meta með sjálfum sér.  Hvort svo sé eður ei. 

Mikil og útbreidd óánægja

Til þess að geta ályktað um mál, þarf að skilja eðli þeirra.

Ungir jafnaðarmenn,flaska á því sama og aðrir sem mótmæla tillögu Bjarna. Landsdómur hefur þá sérstöðu meðal dómstóla að vera vettvangur,löggjafans til þess að ákæra framkvæmdavaldið, séu uppi grunsemdir um að það hafi brotið lög.

Löggjafinn (Alþingi) er því handhafi ákæruvaldsins og ber sömu skyldur og hvert annað ákæruvald.

Í ljósi þess að tillaga Bjarna gat orkað tvímælis,leitaði forseti Alþingis lögfræðiálits, hvort tillagan væri þingtæk. Tillagan var svo úrskurðuð þingtæk og tekin á dagskrá, eins fljótt og verða mátti.

Enda þarf tillagan að vera afgreidd, áður en landsdómur kemur saman að nýju. Að öðrum kosti er landsdómur óstafhæfur, með ákæruvaldið tvístígandi vegna ákærunnar.

Það verður svo þeirra sem enn standa við fyrri ákvörðun sína að gera slíkt og annarra sem snúist gæti hafið hugur, að breyta samkvæmt því.

 Geti fólk ekki staðið með eigin samvisku og/eða sannfæringu, þá er það í röngu starfi og ætti að leita sér vinnu annars staðar, en á Alþingi Íslendinga.

Það er því varla hægt að saka Ástu Ragnheiði um annað en rétt og fagleg vinnubrögð, sem eru einmitt það sem ungir og eldri jafnaðarmenn boðuðu í undanfara kosninga vorið 2009.

Lýsa vantrausti á forseta Alþingis

Ráða Birgitta og Þráinn ekki við ábyrgðina? Eða ,,fatta" þau hana kannski ekki?

Mér fannst það nú skína í gegn, bæði hjá Birgittu og Þránni að þau annað hvort skildu ekki skyldur sínar sem þingmenn og hluti ákæruvaldsins, eða hefðu ekki dug í sér til þess að fylgja þeim.

 Birgitta sagði ástæðu þess að hún vantreysti Ástu Ragnheiði væri m.a. sú, að hún samþykkti að taka á dagskrá þingsins þingsályktunartillögu Bjarna Benediktssonar, formanns Sjálfstæðisflokksins, um að afturkalla ákæru á hendur Geir H. Haarde, fyrrum forsætisráðsherra.

Þráinn Bertelsson, þingmaður VG, sagðist hins vegar telja að forseti Alþingis hefði gerst í meira lagi brotlegur í sínu starfi með því að taka á dagskrá þingsins tillögu, sem ekki heyrði undir vald þingsins.

Ásta Ragnheiður gerði rétt í meðhöndlun þessa máls. Fékk lögfræðiálit um það hvort málið sé þingtækt eða ekki.  Málið var úrskurðað þingtækt og hlýtur því af þeim sökum að heyra undir vald þingsins.  Enda er það jú,eins og margoft hefur komið fram, ákæruvaldið í máli Geirs Haarde fyrir landsdómi.

Siðan kom hún málinu á dagskrá þingsins, eins fljótt og verða mátti. Það sem landsdómur á að koma saman eftir einn og hálfan mánuð, liggur á að fá botn í málið áður.

Verði tillagan óafgreidd í þinginu þegar landsdómur kemur saman, verður landsdómur óstafhæfur, enda ekki á hreinu hvort ákæruvaldið vilji halda áfram með málið eða ekki. 

Vill vantraust á Ástu Ragnheiði

Samfylkingin reynir að ,,múta" þingmanni sínum til þess að ,,taka" sér lengra frí frá störfum.

http://ordid.eyjan.is/2012/01/21/atok-innan-samfylkingarinnar/#comments

Á Eyjunni birtist í gær pistill, sem linkurinn hér að ofan vísar til, segir frá þeim eldum sem loga stafna á milli í Samfylkingunni, vegna afstöðu nokkurra þingmanna flokksins til þingsályktunar Bjarna Benediktssonar, um að draga til baka ákæru á hendur Geirs H. Haarde fyrir landsdómi.  

Í upphaflegri útgáfu pistilsins kom fram að Mörður Árnason, hafi hótað því að hætta stuðningi við ríkisstjórnina, yrði tillagan um frávísun á tillögu Bjarna, felld með tilstuðningi þingmanna og ráðherra Samfylkingarinnar:

,,*Uppfært, kl. 13.59: Mörður Árnason hafnar því alfarið að hann hafi hótað því að hætta að styðja ríkisstjórnina færi svo að dagskrártillagan fengist ekki samþykkt, eins og kom fram hér að ofan og var haft eftir heimildum innan Samfylkingarinnar. Hefur sá hluti nú verið fjarlægður og Mörður beðinn velvirðingar á rangherminu."

Athyglisvert er þó að höfundur pistilsins, sem líklegast er fráfarandi ritstjóri Eyjunnar, Karl Th. Birgisson, fjarlægi ummæli heimildarmanns síns og kalli þau ,,ranghermi".  Nær hefði verið að hafa pistilinn óbreyttan, en birta athugasemd Marðar fyrir neðan pistilinn.  

 Heimildarmaðurinn, hafi hann verið einhver annar en höfundur pistilsins hlýtur að hafa eitthvað til síns máls.  Það er einnig alveg öruggt, að hvort sem heimildin sé sönn eður ei, þá hefði Mörður hafnað henni alfarið.  Hins vegar er sá möguleiki ekki ólíklegri að svokölluð ,,heimild" um hótun Marðar, hafi verið hugarburður þess er pistilinn ritar og af þeim sökum hafi þeim hluta pistilsins verið kippt í burtu.

Annarri heimild sem í pistlinum birtist, virðist þó vera erfiðara að hafna, úr því að hún er þar enn:

‎,,Forysta flokksins lagði mikla áherslu á að kallaður yrði inn varamaður fyrir Sigmund Erni. Gekk það svo langt að Sigmundi var lofað að flokkurinn myndi bæta honum hálfs mánaðar tekjutap sem hann yrði fyrir með því að varamaður tæki sæti hans."

Ekki veit ég hversu lengi Sigmundur Ernir verður í Búrkína Fasó. En líklegast er það þó skemur en þær tvær vikur, sem eru lágmarks fjarvist frá þingstörfum, svo kalla megi/skuli  inn varamann fyrir sig.
Það er hins vegar athyglisvert, svo afar vægt sé til orða tekið, að stjórnmálaflokkur bjóði þingmanni sínum peninga fyrir það að taka sér lengra frí en til stóð að taka, svo niðurstaða einhvers máls verði flokknum hagfelld.  Svo ekki sé talað um þann ásetning að ,,sniðganga" þingsköp, sem segja til um, hvenær kalla skuli inn varamann vegna fjarvista.

Einhver myndi eflaust kalla slíkt ,,mútur", væru persónur og leikendur þessa ,,farsa" einhverjar aðrar en þær sem um getur. 

Þess vegna vildi Jóhanna frávísun.

Jóhanna Sigurðardóttir var á móti öllum tillögum um ákærur í landsdómsmálinu.  Þegar hún flutti ræðu í þinginu, þar sem hún skýrði þá afstöðu sína, varð uppi mikill óróleiki í þingliði Vg.  Gekk það meira að segja svo langt að einhverjir hótuðu stjórnarslitum, færi svo afstaða Jóhönnu yrði ofan í í þinginu, þ.e. að enginn yrði ákærður.

Þá voru góð ráð ,,rándýr".  Ekki vildi Samfylkingin að einhver fyrrverandi ráðherra úr sínum röðum, yrði stefnt fyrir landsdóm.  

Var þá fjórum þingmönnum Samfylkingarinnar att í út í forina og atkvæði þeirra látin tryggja það, að minnsta kosti einum yrði stefnt fyrir landsdóm.  Eins og raunin reyndar varð.

Einhverjir þessara fjórmenninga, tala nú um að verið sé að grafa undan ráðherraábyrgð.  Eins sannfærandi og það hljómar úr munni þingmanns er vildi hlífa fyrrverandi ráðherra úr eigin flokki við málsókn.  En það er önnur saga.............

Eins og stendur hér að ofan, þá var Jóhanna andvíg því að þessum fyrrverandi ráðherrum er kosið var um, yrði stefnt fyrir landsdóm.  Ætla má að hún sé sama sinnis ennþá og hljóti því að greiða atkvæði með tillögu Bjarna Benediktssonar, þegar hún kemur til afgreiðslu í þinginu.  Í það minnsta þyrftu að vera sterk rök fyrir öðru.  

Öll rök Jóhönnu fyrir því að tillaga Bjarna, sé ekki þingtæk eru marklaus með öllu og ótrúverðug. Ástæða samþykktar hennar á frávísunartillögu Magnúsar Orra og fleiri þingmanna, var einfaldlega sú, að hún treystir sér ekki, af ótta við að stjórnin falli, að kjósa með því að málið gegn Geir verði fellt niður.  Eins og sannfæring hennar hlýtur að bjóða henni að gera. Enda var hún frá upphafi ósammála því, að þessi  landsdómsleið yrði farin. 

„Stórkostlega misráðið“ af Alþingi

Venjubundin yfirlýsing Össurar.

Ég hef reyndar beðið þessarar yfirlýsingar frá Össurri. Svona yfirlýsing er fastur liður þegar kvarnast úr stjórnarliðinu.

Styrkurinn fellst samt ekki í neinu öðru en að eftir því sem fleiri yfirgefa stjórnarflokkanna, verða þeim mun færri eftir innan þeirra til þess að vera á móti stefnu stjórnarinnar.  

Hins vegar heldur áfram sami vandræðagangurinn áfram við að koma málum í gengum þingið.

Ríkisstjórnin ekki í hættu

Valkvæður misskilningur Skúla.- Hann hlýtur að vita betur.

Landsdómur er í eðli sínu vettvangur löggjafans til þess að geta ákært framkvæmdavaldið, leiði rannsókn Alþingis, vegna atviks er koma upp,  til þess að tilefni sé til ákæru. Alþingi verður þá ákæruvaldið.

Þá bendir Skúli á að hvorki Landsdómur sjálfur né saksóknari hafi talið ástæðu til að draga ákæruna til baka. Því sé mikilvægt að Alþingi virði þann feril sem málið er í en freisti þess ekki að stöðva framgang þess.

Landsdómi er það reyndar lífsins ómögulegt að draga málið til baka. Enda er landsdómur ekki ákærandinn í málinu. 

Saksóknarinn starfar í umboði Alþingis sem að fer með ákæruvaldið.  Saksókanrinn telur því varla ástæðu til þess að draga málið til baka, nema ákæruvaldið, Alþingi krefjist þess.

Skuli Helgason er reyndar einn þeirra er sá til þess, á sínum tíma, að réttarhaldið yrði pólitískt.

Það er því hæpið að halda því fram að þetta séu einhver pólitísk inngrip í réttarkerfið. Enda landsdómur ekki hluti hins almenna réttarkerfis.

Alvarlegt pólitískt inngrip í réttarkerfið

Er það þá óvíst hvort....

...svokallaður stjórnarmeirihluti, sem Jóhanna er í forsvari fyrir, ráði því hvort tillaga Bjarna verði hleypt úr nefnd og seinni umferð fari fram?

Fjallað verður um tillögu Bjarna Benediktssonar í stjórnskipunar- og eftirlitsnefnd Alþingis. Jóhanna segir, spurð hvort Alþingi eigi eftir að afgreiða tillögu Bjarna. „Tíminn einn getur svarað því,“ samkvæmt viðtali við Jóhönnu á Smugunni í kvöld.

 Þó svo að Jóhanna viti ekki,  eða þykist ekkert vita um væntanlega framvindu málsins, þá er það nú svo, að á meðan málið situr fast í nefnd, þá hljóta réttarhöldin fyrir landsdómi að frestast á meðan, Alþingi gerir upp hug sinn. Enda varla hægt að halda málarekstrinum áfram meðan ákæruvaldið er tvístígandi um málið.

Það væri vanvirðing við landsdóm, ef málinu yrði haldið áfram þar, áður en Alþingi tekur ákvörðun í málinu. Núverandi þingi lýkur í september nk.  falli stjórnin ekki í millitíðinni.  

Færi svo að málið yrði svæft í nefndinni svo það dagaði upp á þessu þingi, þá væri það stjórnarmeirihlutanum til ævarandi skammar og minnkunnar,  að neita meirihluta þingmanna um það að ræða málið efnislega í þinginu og taka beina afstöðu til þess.

 

Óvíst um áhrif á samstarfið