Enn eitt vindhögg Gunnars.

Pólitískum andstæðingum Guðlaugs Þórs Þórðarsonar ofbýður dugnaður hans en treysta sér ekki til þess að mæta honum face2face og ræða á málefnalegan hátt, það sem hann gagnrýnir eða setur fram hverju sinni. Hvort sem það sé gagnrýni á Bankasýsluna FME eða heilbrigðiskerfið, svo eitthvað sé nefnt.

Af þeim sökum, er frekar farið í manninn en ,,boltann".

Hvað hans prófkjörsstyrki Guðlaugs varðar, þá var þeirra aflað samkvæmt þeim reglum er þá giltu um slík. Eins ber að geta að Guðlaugur var með þeim fyrstu sem skilaði uppgjöri vegna prófkjörsstyrkja til Ríkisendurskoðunar.

Hvað siðferði slíkrar styrkjasöfnunar varðar, þá er varla nokkrum manni stætt á því að setjast í dómarasæti hvað það varðar. Enda tæplega nokkur þess bær að ákveða hvar siðgæðismörkin liggja.  Sé það svo á „núverandi siðferðisskalla“ að fjármögnunaraðferðir stjórnmálamanna og stjórnmálaflokka fyrir árið 2007, séu siðlausar, þá verður það bara að vera svo.   Hitt er hins vegar öruggt að margir þeirra er gagnrýnt hafa styrkjasöfnun Guðlaugs Þórs og setja gjarnan upp „sparifyrirlitningar-svipinn“ sinn þegar styrkjamál hans eru rædd, mættu alveg líta í eigin barm.
Enda voru aðferðir Guðlaugs við styrkjasöfnun í grundvallaratriðum þær sömu og annarra er söfnuðu styrkjum.  Sama hvar í flokki þeir einstaklingar eru eða voru.  Heildarfjárhæð styrkja hefur ekkert með siðferði að gera.  Heldur ber slíkt vott um dugnað og skipulag í þeim "anda" sem þá ríkti þverpólitískt, hvað þessi mál varðar. 

Aðkoma Guðlaugs að REI var  rannsökuð af pólitískum andstæðingum Guðlaugs, en Svandís Svavarsdóttir skipaði rannsóknarnefnd um málið á þeim tíma sem vinstri menn voru í meirihluta í borginni á síðasta kjörtímabili. Sú nefnd fann hins vegar ekkert óeðlilegt að aðkomu Guðlaugs að málinu.

Enda var hún á þann veg að Guðlaugur Þór var stjórnarformaður OR og lagði til að öll útrásarverkefni OR færu í sjálfstætt hlutafélag til að koma í veg fyrir að skattgreiðendur bæru ábyrgð á þeim verkefnum. Í greinagerð með tillögunni er þess getið að setja eigi um 2 milljarða í eignum og fjármunum að hámarki næstu árin.

Tillagan var samþykkt samhljóða. Rei er stofnað í júní 2007 en þá var Guðlaugur Þór  ekki formaður stjórnar OR og kom ekki að málum þess fyrirtækis.

Gunnar Andersen fyrrverandi forstjóri FME, leitaði sem helst hann gat eða einhverju misjöfnu um Guðlaug, í þeim gögnum sem hann hafði þá aðgang að. Enda hafði Guðlaugur bent á margt sem FME aðhafðist sem vart var innan ramma laga og reglna um FME.

Eina sem að hann fann var kaup Guðlaugs á einhverju líftryggingarfyrirtæki, sem hann fjármagnaði með lánum árið 2002.

Saga þess máls er í stuttu máli þannig að Guðlaugur Þór starfaði upp úr aldmótunum síðustu sem   forstöðumaður tryggingadeildar Búnaðarbankans. Hann samdi um að bankinn tæki Swiss Life umboðið. Þegar Kaupþing tekur yfir Búnaðarbankann þá vilja þeir ekki umboðið þar sem að þeir lögðu áherslu á sitt félag Alþjóða líftrygginafélagið. Niðurstaðan var að GÞÞ kaupir umboðið á 31.7 milljón króna og selur á 32.7. Kaupverðið var útlagður kostnaður Búnaðarbankans.

 Hvergi hefur hins vegar komið fram að hann hafi ekki greitt af láninu sem fjármagnaði kaupin í upphafi, þannig að ætla má að hann hafi greitt upp lánið og af þeim sökum í raun varla grætt neitt á þeim viðskiptum, því væntanlega hefur  lánið borið einhverja vexti.

 Gunnars Andersen tók þá upp á því  að saka Guðlaug um leka í Kastljós, upplýsingum úr Rannsóknarskýrslu Alþingis og fréttaskýringu Þórs Jónssonar sem birtist á pressan.is . Varla hefur  Guðlaugur Þór þurft að benda umsjónarmönnum Kastljóss á að lesa Rannsóknarskýrslu Alþingis eða umrædda fréttaskýringu Þórs, við undirbúning þess innslags sem Kastljósið birti um Gunnar.  En í skýrslunni og fréttaskýringunni kemur allt það fram er Kastljóssinslagið fjallaði um.

Ætla má að Gunnar hafi lengi vitað um þessi viðskipti Guðlaugs, en eðlilega þagað yfir þeim. Enda ekki neitt þar að fela.   Telji hins vegar Gunnar að eitthvað saknæmt hafi átt sér stað, má spyrja afhverju hann hafi ekki sent málið til Sérstaks saksóknara, er hann var forstjóri FME.  Eins og honum bar að gera samkvæmt erindisbréfi sínu?

Telur Gunnar í raun að ekkert samnæmt hafi átt sér stað, en kæri samt til þess að koma höggi á Guðlaug, þegar hann má síst við slíku?   Enda stöðugar árásir hans í félagi við Inga Frey Vilhjálmsson blaðamanns í DV, farnar að hafa öfug áhrif, sökum þess að stærstur hluti þjóðarinnar  er löngu hættur að taka DV og þar sem þar stendur alvarlega og því hafi þurft að reiða hærra til höggs.  Höggs sem er þó eins og önnur högg Gunnars  og Inga Freys á persónu og feril Guðlaugs Þór, vindhögg og virka sem „boomerang“ á þá báða.  

„Nýjasti þátturinn í leikriti Gunnars“

Af gefnu tilefni. - Um virðingu Alþingis.

Um virðingu Alþingis sagði Jón Sigurðsson forseti  árið 1845: „Það er skylda þingmanna, bæði við landið og þjóðina, við þingið og við sjálfa sig, að þola enga ósiðsemi á þeim stað, eða neitt, sem getur rýrt tign eða álit þingsins meðal alþýðu, og þetta ætla ég muni vera hægt, eins á Íslandi og annars staðar.“

Ósjaldan á þessu kjörtímabili og jafnvel áður, hafa þingmenn ekki getað setið á sér undir ræðum annarra og truflað þær með frammíköllum og öðrum dónaskap.  

Þessir sömu þingmenn mæta svo gjarnan í sjónvarpsviðtöl og umræðuþætti , með  „hvolpaaugu“ og tala um mikilvægi þess að auka virðingu Alþingis.

Ætli þingmenn að upphefja virðingu Alþingis, þá þurfa þeir fyrst og fremst að láta af þessum fíflalátum og falsi og fara að vinna að þeim málum sem í rauninni skipta einhverju máli. 

Að fyrirtækjum einstaklingum sé búinn sá „rammi“ að geta lifað með reisn og skapað þjóðinni aukin verðmæti, aukna velmegun. 

Þinginu ber einnig að tryggja það með lögum, að við skuldauppgjör einstaklinga og fyrirtækja, gildi það sama fyrir alla.  Því án þess verður engin sátt né réttlæti.

Þeim þingmönnum sem telja sig yfir þessar skyldur hafnir og finna sig knúna til þess að níða virðingu niður í skítinn, er bent á skrifstofu og afgreiðslu Vinnumálastofnunar í gamla Morgunblaðshúsinu við Kringluna.  Aldrei að vita nema þar væru að finna störf við þeirra hæfi. 

Sakar þingmenn um „skrílslæti“

Pressugrein Guðlaugs Þórs Þórðarsonar um lausn á skuldavanda heimilanna.

Nokkrum sinnum á kjörtímabilinu hefur ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur sagt að nóg hafi verið gert til lausnar á skuldavanda heimilanna í landinu!!!!!!

Hvernig má það vera að nóg hafi verið gert, þegar Íbúðarlánasjóður sem er í eigu ríkisins (þjóðarinnar) rambar nánast á barmi gjaldþrots, vegna þess að heimilin í landinu geta ekki staðið í skilum við hann?

Staða sjóðsins er það slæm að sú upphæð sem þarf að leggja honum til, svo hann slefi í lögbundið eiginfjárhlutfall er eflaust nær 20 milljörðum en þeim 12- 14 milljörðum sem opinberlega er talið að þurfi að leggja í hann.

Stjórnvöld segjast hafa reynt allt og gert allt til lausnar vandanum, með ofangreindum afleiðingum.

Er ekki kominn tími til þess að hleypa nýjum hugmyndum að lausnum að?

http://www.pressan.is/pressupennar/LesaGudlaug/lausnir-a-skuldavanda-heimilanna

Falskur tónn lögmannsins.

Yðar einlægur telur að ekki sé það í rauninni verðtryggingin sem fari hvað mest fyrir brjóstið á Sigurði G. Guðjónssyni lögmanni.  Heldur líti það betur út að nefna hana til sögunnar, heldur en raunverulega ástæðu þess að Sigurður ræðst gegn Vilhjálmi með þessum hætti.

Vilhjálmur hefur  fyrir hönd Samtaka fjárfesta barist fyrir því að félagar í þeim samtökum og almenningur öðlist eitthvað réttlæti gagnvart genginu er setti bankanna hér á hausinn.  

Það er einmitt það gengi sem skaffar Sigurði aur fyrir salti í grautinn.  Enda er hann sjaldnast fjarri þegar einhver þeirra mætir í réttarsal.

Sigurði væri nær, sé afnám verðtryggingar honun svona mikið hjartans mál, að stökkva á vagninn með þeim félagasamtökum, sem hyggjast fá henni hnekt með dómi.    Frekar en að ráðast að Vilhjálmi með þessum hætti.  Þó svo að slíkar árásir séu ær og kýr umbjóðenda hans.  

„Þjóðin þarf ekki Villa verðtryggingu“

Er óhætt að skrifa upp á þennan víxil?

Um framkvæmdaáætlun stjórnvalda, má eflaust fátt annað en gott segja.

Fjármögnun hennar með arði af eign ríkissins í fjármálafyrirtækjum, gengur þó gegn orðum ansi margra stjórnarliða.

Þegar nýju bankarnir hafa birt ársreikninga sína undanfarin ár, hafa þessir stjórnarliðar, keppst við líkt og enginn sé morgundagurinn að býsnast yfir því að allur þessi "ofurhagnaður" skuli ekki vera notaður til lækkunnar skulda heimilana í landinu.

Loksins þegar ríkið fær svo sinn skerf af þessum "ofurgróða" fjármálafyrirtækja, er hann látinn fjármagna kosningavíxil stjórnarflokkanna. 

Síðasti kosningavíxill þeirra, Skjaldborgin góða, er hins vegar löngu fallinn og vanskilin hlaðast upp.

Þrátt fyrir hrun og kreppu í kjölfarið, hafa flestir þessir framkvæmdamöguleikar verið fyrir hendi.

Aðeins háskattastefna, ákvörðunarfælni og heimiliserjur á stjórnarheimilinu hafa hins vegar staðið í vegi fyrir því að svokölluð endurreisn atvinnulífsins hefjist ekki fyrr en klæða þarf hana í búning kosningavíxils. 

Burtséð frá annars ágætri framkvæmdaáætlun, að mestu leyti, verður þó aldrei gegn því mælt að stjórnarhættir Jóhönnustjórnarinnar eru varðaðir glötuðum tækifærum. Skreyttum með fólksflótta vinnufúsra handa og fjölda gjaldþrota fyrirtækja og heimila í landinu. 

Er hægt að "skrifa upp á víxil" hjá slíku fólki?

Er íslenskufræðingurinn ekki læs á íslensku?

Á Smugunni er eftirfarandi haft eftir Merði Árnasyni, íslenskufræðingi og þingmanni Samfylkingar:

 

‎" Staðan í því máli er gjörbreytt eftir að 84 prósent kjósenda greiddu atkvæði með þjóðareign á auðlindunum þannig að allir eigi möguleika á nýtingu, enda komi fyrir fullt gjald."

Auðvitað tekst íslenskufræðingnum Merði Árnasyni að rangtúlka eða misskilja íslenskan texta á íslenskum kjörseðli.

Á kjörseðlinum var einungis spurt hvort "eitthvað" auðlindaákvæði ætti að vera í nýrri stjórnarskrá. En ekki hvort að tillaga stjórnlagaráðs að auðlindaákvæði ætti að vera í nýrri stjórnarskrá. 

 

 

En hins vegar er löngu ljóst að mottó Marðar í pólitík er: "Sannara er það er hentar betur". 

„Getum ekki verið þær druslur og lufsur“