Ráðgefandi dómstóll er engin endalok.

EFTA-dómstóllinn er enginn lokapunktur, langt því frá. Hann er bara ráðgefandi og óbindandi og endurspeglar túlkun þeirra er í honum sitja á EES-samningnum.

,,Dæmi" EFTA-dómstóllinn eða öllu heldur veitir þá ráðgjöf að Íslendingar eigi að borga, þá getur í rauninni bara tvennt gerst. Menn setjast aftur að samningaborði, eða Bretar og Hollendingar fara í bótamál, hérlendis. Hérlendir dómstólar dæma samkvæmt íslenskum lögum, en ekki úrskurðum EFTA-dómstólsins eða annarra, nema að slíkt sé að finna í íslenskum lögum, þegar málinu er stefnt fyrir íslenskum dómstólum.

 Þangað til að sú staða kæmi upp, þá væri lokaniðurstaðan um heimtur úr þrotabúi Landsbankans mun nær, en hún er í dag og varla um neinar getgátur að ræða, varðandi heimtur.  Í neyðarlögunum, sem að nota bene, ESA og EFTA hafa fyrir sitt leiti gefið grænt ljós á, er TIF, Tryggingarsjóði innistæðueigenda og fjárfesta gefinn forgangur í kröfur í þrotabúið. 

Verði heimtur úr búinu eitthvað lægri en sú upphæð, sem að Bretar og Hollendingar ákváðu óumbeðnir að greiða þarlendum innistæðueigendum, til að forða eigin bankakerfi frá áhlaupi, þá er það bara þeirra eigin tap og enginn ábyrgur fyrir því, nema þáverandi stjórnvöld þeirra landa.

 Varðandi hótanir um að slíta eða tefja ESB-aðlögunnarferlið, þá grætur það ekki stór hluti þjóðarinnar, þó svo að blogglúðrasveit Samfó, þyrfti eflaust ríflegar ársbirgðir af tissue.  Einnig má alveg slá því föstu að því ferli yrði hvort eð er sjálfhætt, taki EFTA-dómstóllinn málið fyrir. 

 Hingað til er þessi svokallaða vantrú alþjóðasamfélagsins, miðuð við pólitískt skipaða ,,vantrú" rúmlega 25 ESB-þjóða.

 Stærsta tjónið við dómstólaleiðina væri því eflaust hægt að skrifa upp á slælega og ESB-miðaða baráttu íslenskra stjórnvalda fyrir málstað Íslendinga í deilunni, ekkert annað.

Býst ekki við bótamáli