Atburðarrásin skoðuð í aðdraganda hrunsins með breyttum en samt alveg mögulegum forsendum

Eftir að hafa lesið og skoðað margar „greiningar“ höfunda skýrslunar góðu, ásamt því að að hafa lesið mig til um margt sem gerðist hér á árunum 2003 til 2007, þá hvarflaði að mér sú hugsun að ef að ég ætti nú tímavél, þá væri ég kannski í stöðu til þess að færa „sönnur“ á það að hefðu kosningarnar 2003 farið, eins og Samfylkingin „tjaldaði“ til, þá hefði Samfylkingin tekið upp meinta „frjálshyggjustefnu“ Sjálfstæðisflokksins, sem að er að mati Samfylkingarinnar aðal valdur hrunsins.
Í undanfara kosninga vorið 2003 var Samfylkingin búin að bindast Baugi og eflaust fleiri útrásarfyrirtækjum böndum. Samfylkingin var því klárlega komin í „útrásargírinn“ strax árið 2003.
Til þess að þjóna þessum nýfengnu tengslum, var náð í Ingibjörgu Sólrúnu úr stól Borgarstjóra til þess að vera forsætisráðherraefni flokksins, enda þótti hún hafa mun meiri „kjörþokka“ í því hlutverki en þáverandi formaður flokksins Össur Skarphéðinsson.
Ingibjörg hafði þá leitt R-listann (Samkrull Samfylkingar Vinstri grænna og Framsóknar) til þriggja kosningasigra yfir Sjálfstæðisflokknum og þótti því líklegri til afreka gegn Sjálfstæðisflokknum á landsvísu, en Össur.
Samfylkingin eins og Sjálfstæðisflokkur og Framsókn var hlynnt skattalækkunum. Samfylkingin kom að Kárahnjúkavirkjun á þessum tíma, en þó meira í gegnum sveitastjórnarbatteryið. R-listinn fór með hlut borgarinnar í Landsvirkjun auk þess sem að þær sveitastjórnir á Austurlandi sem fjölluðu um málið þeim megin voru skipaðar Samfylkingar og öðru vinstra fólki. Það eru því meiri líkur en meiri að Samfylkingin hefði tekið þann slag af fullum þunga. Eins var Samfylkingin hlynnt tillögum Framsóknarmanna um hækkun lánshlutfalls húsnæðislána úr 80% í 90% hjá Íbúðalánasjóði. Það sem meira var, er að Jóhanna Sigurðardóttir, núverandi forsætisráðherra, en þáverandi ráðherraefni Samfylkingar í félagsmálaráðuneytinu, hefði flokkurinn komist til valda, beinlínis skammaðist í Sjálfstæðisflokknum, fyrir það að „halda aftur af „ Framsóknarflokknum með frekari hækkanir lánshlutfalls, hefur þá sjálfsagt viljað 100% hlutfall og „stjarnfræðilega hátt hámark lánsfjárhæðar.
Af þessu og atburðarás kjördæmabilsins 2003 til 2007 að tvennt hefði klárlega farið öðruvísi, hefði Samfylkingu tekist ætlunnarverk sitt.
Lánshlutfall húsnæðislána hefði orðið hærra en 90%, ásamt hámarkslánsfjárhæð og Fjölmiðlafrumvarpið ekki komið fram. Skattahækkanir og Kárahnjúkavirkjun, ásamt álverinu á Reyðarfirði, hefðu risið.
Allar tilskipanir varðandi ESB hefðu runnið jafn gagnrýnislaust í gegnum þingið, án þeirra undanþága sem að Íslendingar hefðu getað tekið upp til þess að hefta vöxt bankana, enda höfðu þingmenn Samfylkingar, sama hvað þeir segja, þegar skaðinn er skeður, ekki tekið það í mál að vægi tilskipana frá „Hinu stórmerkilega“ ESB yrði rýrt eitthvað í meðförum þingsins og eru reyndar lítil sem engin merki þess að þingmenn Samfylkingarinnar hafi á kjörtímabilinu, lagt eitthvað til sem heft hefði vöxt bankana. Öðru nær þá barðist Samfylkingin, vegna tengsla sinna við Baug (eins og Össur, þáverandi formaður flokksins hefur viðurkennt að voru við lýði) gegn því að Fjölmiðlafrumvarpið yrði að lögum, enda hefði það frumvarp heft eignarhald eigenda Baugs af áróðursvél sinni (Fréttablaðinu). Samfylingin gagnrýndi líka þá sakamálarannsókn sem var í gangi yfir eigendum Baugs og fannst sú rannsókn kosta helst til of mikla peninga, þó svo að vitað væri að saksókn málsins var mun verr fjáðari en þeir Baugsmenn.
Eins voru þá komin einhverns konar tengsl flokksins við Landsbankann. Nægir þar að nefna það sem Sigurjón Árnason, þáverandi bankastjóri Landsbankans, segir í skýrslunni um fjölda greiðslna á styrkjum til Samfylkingarinnar á þær mörgu kennitölur sem að hún hafði yfir að ráða, auk þess sem að Ásgeir Friðgeirsson, sem kosinn var á þing fyrir Samfylkingu 2003, afþakkaði þingsætið, til þess að gerast talsmaður Björgólfsfeðga.
Á þessari upptalningu sést að, ef að beitt gagnrýnni hugsun á atburðarrás og tíðaranda þessara ára sem skýrslan spannar , þá má alveg færa fyrir því rök að hefði Samfylkingunni tekist ætlunnarverk sitt 2003, þá hefði það litlu eða engu breytt um atburðarás árana frá 2003 og að hruni. Nema kannski að þjóðin væri kannski illu heilli komin í ESB.
Eina sem væri kannski breytt í dag, væri það að nú væru þau stjórnvöld sem við völd í dag á leiðinni með þjóðina út úr kreppunni, en ekki stjórnvöld sem vinna að því að aðlaga þjóðina að kreppu um ókomin ár.