Trúnaðarbrestur í "gegnsærri" stjórnsýslu?

Staðreyndir máls, liggja ljóst fyrir.
Lára V. Júíusdóttir lagði fyrir bankaráð Seðlabankans þá tillögu að laun Seðlabankastjóra yrðu 400.000 kr. hærri en Kjararáð úrskurðaði. Aðspurð, eftir að málið "lak" í fjölmiðla, sagði Lára að hún hafi eingöngu verið að uppfylla þau loforð sem Má voru gefin úr Forsætisráðuneytinu. Einnig vitnaði Lára til nýlegra laga um Seðlabanka Íslands, lögð fram af núverandi stjórnvöldum. Þar benti hún á "loðið" ákvæði þeirra laga að bankaráðið, gæti ÁKVEÐIÐ ( og skulum við halda orðinu "ÁKVEÐIÐ" til haga) að kjör Seðlabankastjóra væru önnur en Kjararáð úrskurðar. Hún sagðist jafnframt túlka það ákvæði þannig að bankaráðinu væri stætt á því að bæta þessum 400.000 kr. við úrskurð Kjararáðs.

Nú ætla ég ekki að efast um hæfni Láru til þess að túlka lög, enda hefur hún starfað sem lögræðingur í áratugi og starfar núna sem kennari í Lagadeild Háskóla Íslands.

Það liggur líka ljóst fyrir að Már Guðmundsson, Seðlabankastjóri, sagði í Kastljósviðtali, sl. mánudag, að ef laun hans yrðu sú sem að Kjararáð úrskurðaði, þá myndi hann Lækka í launum. Þá komum við að því, þegar ég bað um að orðinu "ákveðið" yrði haldið til haga. Sé Már nú þegar á hærri launum en Kjararáð úrskurðaði honum, eins og hann reyndar gefur sjálfur til kynna, þá er það ekki bankaráðið sem að ákvað það, enda var Lára að leggja fram tillögu um að bankaráðið myndi "ÁKVEÐA", SEMSAGT ÆTTI EFTIR AÐ "ÁKVEÐA", um laun Seðlabankastjóra.

Már sagði einnig í þessu Kastljósviðtali, að þegar hann réð sig sem Seðlabankastjóri, þá hefðu laun hans verið ákeðin tæplega 1.600.000 kr. auk fríðinda.

Þá skulum við skoða hver réð Má til starfa. Það var nefnilega Forsætisráðuneytið. Sama ráðuneyti og Lára var í raun að flytja tillögu fyrir í bankaráði um að bankaráðið staðfesti þessi kjör Más, sem ákveðin voru í Forsætisráðuneytinu.

Að loknum ríkisstjórnarfundi á þriðjudaginn lætur Steingrímur J. hafa það eftir sér að Már væri nú ekki ofhaldinn af þessum launum og vísaði þá til launa fyrirennara Más í starfinu, hvort sem að það hafi átt að sá norski eða DO og félagar. Af þessu má þá skilja að aðrir forstjórar ríkisfyrirtækja, séu heldur ekki ofaldir af launum sínum, sé litið til launa fortíaðr.

Hrannar B. Arnarson, aðstoðarmaður forsætisráðherra, svaraði svo loks í morgun spurningum blaðamanna, hvort að ákvörðunin hafi verið tekin með þessi kjör Más í forsætisráðuneytinu, neitandi. Enda væri slíkt ekki á færi Forsætisráðherra. Reyndar virðist fátt annað vera á færi forsætisráðherra, en að sanka að sér flokksgæðingum til starfa á auglýsinga, stofna hópa um eitt og annað eða skrifa öðrum en sjálfum sér siðareglur.

Jóhanna reynir svo í fyrirspurnatíma á Alþingi að komast undan því að svara hver tók þessa ákvörðun og þvertók fyrir að ákvörðunin, hafi verið á hennar færi, þó svo að Forsætisráðuneytið hafi engu að síður ráðið Má til starfsins. Hún fullyrti meira að segja að engar ákvarðanir hafi verið teknar í því ráðuneyti sem réð Má um kjör hans, hversu undarlega sem að það hljómar.

Það sem stendur því eftir núna, er það að bæði forsætisráðherra og aðstoðaðmaður forsætisráðherra, eru með orðum sínum að segja formann bankaráðs Seðlabankans og Seðlabankastjóra sjálfan, fara með rangt mál, sem kallast á íslensku "að ljúga".

Hver er þá trúnaður Seðlabankastjóra og formanns bankaráðs bankans, gagnvart stjórnvöldum, séu þessir tveir aðilar "að ljúga" upp á hæstvirtan forsætisráðherra?

Hafa þessir starfsmenn brugðist trúnaði, eða eru ráherra og aðstoðarmaður hans "að ljúga", röngum sökum upp á þessa starfsmenn?

Gaf Má ekki loforð um launin