Að leiðrétta mistök og axla ábyrgð...

,,Ung vinstri græn gera þá skilyrðislausu kröfu að ráðherrar sem sitja í nafni flokksins fari að lögum bæði í orði og á borði og geti axlað ábyrgð gerist þeir sekir um mistök í starfi. Innanríkisráðherra ber að biðjast afsökunar á framgöngu sinni í þessu máli og leiðrétta mistök sín.“

 Ef að mig misminnir ekki, þá hvöttu Ung vinstri græn Svandísi umhverfisráðherra til frekari dáða, er hún tók nýföllnum  hæstaréttardómi á sig, af mun meira yfirlæti og hroka en Ögmundur gerði gagnvart úrskurði Kærunefndar jafnréttismála.  Þannig að krafa ungkommanna er víst ekki alveg skilyrðislaus.

 Það er í sjálfu sér ekkert að því að Ögmundur biðjist afsökunar á framgöngu sinni.  En hvernig á hann að leiðrétta mistök sín?  Reka þann sem hann skipað með milljónakostnaði  og ráða konuna sem  að kærði?

 Ætli hins vegar Ögmundur að axla ábyrgð í málinu, þá er í rauninni bara um tvennt að velja.  Hann greiði úr eigin vasa þær bætur, er fallið gætu á íslenska ríkið vegna málsins eða þá að hann segi af sér.

Afsögn myndi setja Ögmund snarlega á spjöld íslenskrar stjórnmálasögu, fyrir að vera fyrsti ráðherrann sem hrökklast, tvisvar út úr sömu ríkisstjórninni á sama kjörtímabilinu.

 Verri  þætti þó sumum afsögn Ögmundar, ef til hennar kæmi, því afsögnin hlyti því að teljast eðlileg afleiðing fyrir þann ráðherra sem brýtur jafnréttislög. Enda "Móðir jafnréttismála á Íslandi" hæstvirtur forsætisráðherra, með sama glæp á bakinu.

Reyndar er það nú svo að bæði Ögmundur og Jóhanna hafa er þau voru í stjórnarandstöðu krafist þess, að ráðherra sem jafnréttislöggjöfina segði af sér.  

En samt er það nú svo að þau tvö og aðrir af þeirra sauðahúsi, eiga mun auðveldara með það það að tala, í löngu máli, um almenna kurteisi og siðbót en að tileinka sér þessa eiginleika.

Heimatilbúinn óvissa og saknæmt sleifarlag stjórnvalda.

Svokölluð ,,óvissa" um endurútreikning lána er ,,heimatilbúinn". Þegar fyrsti gengislánadómurinn féll í Hæstarétti þá voru FME og Seðlabankinn fenginn til þess að reikna út mismunandi útkomur af endurgreiðslu þessrra lána.

Finna átti útkomuna sem skaðaði ríkissjóð minnst. Enda höfðu stjórnvöld í samningum sínum við kröfuhafa bankanna, fallist á það að ábyrgjast þann skaða sem bankarnir kynnu að verða fyrir, vegna stjórnvaldsaðgerða af einhverju tagi.

Óvissan var því í rauninni aldrei um vextina sem slíka. Enda var sá þáttur lánasamninganna ekki dæmdur ólögmætur, heldur gengistryggingin.

 Óvissan var því fyrst og fremst um það hvort ríkissjóður, gæti staðið undir þeim skuldbindingum sem á hann féllu, við það að borga bönkunum, mismunin milli þess sem að þeir töldu sig eiga að fá með gengistryggingunni, auk vaxta og þess að fá lánin bara endurgreidd með þeim vöxtum sem lánasamningarnir kveða á um.

Í þeim tilgangi  var hið ólöglega ákvæði sett í Árna Páls-lögin, þrátt fyrir aðvaranir löglærða manna, sem hvað á um seðlabankavexti aftur í tímann. Sem voru allt aðrir og í öllum tilfellum hærri en vextirnir voru í lánasamningunum.

Það hlýtur þvi í besta falli að flokkast undir vanrækslu hjá stjórnvöldum, að semja um flutning gengistryggðra lána úr föllnu bönkunum yfir í þá nýju og fallast á ábyrgð vegna þess skaða sem stjórnvaldsaðgerðir gætu valdið. Hafandi undir höndum lögfræðiálit þess efnis að gengistryggðu lánin væru nær örugglega ólögmæt.

Ellefu gengismál þingfest