Ásetningurinn á bak við ráðningu ráðuneytisstjóra pólitískur ekki faglegur.

Það dylst fáum sem það vilja vita, að ráðning ráðuneytisstjóra í nýtt Atvinnuvega og nýsköpunnarráðuneyti, mun aldrei verða fagleg, heldur pólitísk.  Sé litið til boðaðs verklags verðandi ráðherra ráðuneytisins, Steingríms J. (hvað sem þetta joð nú þýðir) Sigfússonar.

En eftir Steingrími er eftirfarandi haft í fréttum RÚV: 

 

"Steingrímur J. Sigfússon sem verður ráðherra nýja atvinnuvega- og nýsköpunarráðuneytisins sagði í fréttum í gær að hvoru tveggja væri jafngilt að auglýsa embættið eða flytja embættismenn úr einu starfi í annað án þess að auglýsa. "

Samkvæmt þessu gætu ráðherrar framtíðarinnar sleppt því að auglýsa í stöður innan ráðuneyta sinna, þegar þær losna.

 Ráðherra sem ekki væri búinn að fylla kvóta sinn fyrir pólitíska aðstoðarmenn, gæti t.d. hæglega ráðið þann sem hann sjálfur vill, alveg óháð hæfni viðkomandi, í stöðu pólitísks aðstoðarmanns og fært hann svo til innan ráðuneytisins upp í stöðu ráðuneytisstjóra.

Hitt er svo aftur á móti annað mál, að um nýtt ráðuneyti með nýja kennitölu er að ræða, þó það sé samsett úr nokkrum eldri ráðuneytum. Það er því um nýtt, auglýsingaskylt starf að ræða. 

Boðað verklag Steingríms J. (hvað sem þetta joð nú þýðir) er því á mjög gráu svæði og síst til þess fallið að auka traust til  stjórnsýslu hins opinbera. 

Mér segir svo hugur að fagleg sjónarmið muni ekki búa að baki ráðningunni, heldur pólitísk. Sökum þess, á hversu viðkvæmu stigi  ESB-umsóknin er.

 Það er því nánast hægt að tala um pólitíska ráðningu og því allt eins líklegt að ráðuneytisstjórinn verði vart lengi í starfi, er nýir flokkar taka við stjórn landsins næstkomandi vor.

 

"Beinu lýðræði" snúið á haus.

Þegar rætt er um ráðgefandi þjóðaratkvæði um tillögur stjórnlagaráðs í haust, er talað um ,,beint lýðræði". Samkvæmt núverandi stjórnskipan, er hugtakinu ,,beint lýðræði" snúið á haus í þessu samhengi.

Samkvæmt núverandi stjórnskipan, gengur ,,beint lýðræði" út á það að þing eða forseti, spyr þjóðina um hvort hún sé sátt við e-ð mál, sem þingið hefur afgreitt.

Tillögur stjórnlagaráðs, hafa hins vegar ekki fengið efnislega meðferð í þinginu, ef undan er skilin, ein almenn umræða um þær í þinginu, þar sem þingið tók enga afstöðu til efnis þeirra.

Ráðgefandi þjóðaratkvæði um tillögur stjórnlagaráðs, getur því aldrei flokkast undir ,,beint lýðræði" nema Alþingi taki til þeirra efnislega afstöðu áður. Samþykki þær óbreyttar, breyttar eða þá bara hafni þeim með öllu.

Ráðgefandi þjóðaratkvæði, um mál sem þingið hefur ekki fengið til efnislegrar meðferðar eða tekið efnislega afstöðu til, er ekkert annað en fólskulaus árás á þingræðið.  Sér í lagi, þar sem beinlínis er ætlast til þess að efnisleg niðurstaða Alþingis verði á endanum, efnislega sú sama og úrslit hins ráðgefandi þjóðaratkvæðis býður upp á.

"Gleyminn" eða "lyginn" forsætisráðherra.

Fyrir ekki svo löngu sagði, forsætisráðherra Jóhanna Sigurðardóttir, eitthvað á þá leið að auðvitað yrði þjóðaratkvæðið um ESB-samning bindandi.  Enda hefði ekki annað staðið til, frá upphafi.

Það vita það sennilega flestir, nema þá kannski forsætisráðherra og meðhlaupar hans, að þetta beinlínis rangt hjá ráðherranum.  

Þegar tillagan um aðildarumsóknina var þvinguð í gegnum þingið, var felld tillaga Sjálfstæðisflokksins um að kosið skyldi í bindandi þjóðaratkvæði, bæði um það hvort sækja skyldi um aðild að ESB  og ef það yrði samþykkt að þá yrði einnig kosið um aðildarsamninginn, bindandi kosningu í þjóðaratkvæði.  Var sú tillaga felld af þeim greiddu atkvæði með aðildarumsókninni.

Helstu rökin gegn bindandi kosningu voru þau, að það stórslys gæti átt sér stað, að þjóðin samþykkti ,,vondan" samning í þjóðaratkvæði.  Líkt og að samninganefndinni væri ekki treystandi til þess að landa ásættanlegum samningi.  Með sömu rökum væri þá hægt að óttast það, að þjóðin felldi ,,góðan" samning.  Þá snýst þetta einnig orðið um vantraust á þjóðina að geta, að geta ekki að lokinni kynningu á samningnum, metið hvort að um góðan eða slæman samning sé að ræða.

Samkvæmt þingsályktunartillögunni, sem enn er óbreytt, þá er gert ráð fyrir því að fram fari ,,ráðgefandi" þjóðaratkvæði, áður en þingið tekur samninginn til efnislegrar meðferðar.  Hið sama er reyndar upp á teningnum varðandi stjórnarskrármálið.

Yðar einlægur hefur bent aðildarsinnum á þá staðreynd, að ,,ráðgefandi" þjóðaratkvæði um mál, sem þingið hefur ekki tekið til efnislegrar meðferðar, má sín lítils gegn 48. grein  stjórnarskrárinnar, sem er eitthvað á þá leið, að þingmenn skuli fylgja sannfæringu sinni og engu öðru við afgreiðslu mála í þinginu.

Yðar einlægum hefur þá verið bent á, að sá þingmaður sem greiddi atkvæði, samkvæmt eigin sannfæringu, gegn niðurstöðu ,,ráðgefandi" þjóðaratkvæðis, væri beinlínis galinn eða heimskur að greiða atkvæði með þeim hætti, þó sannfæring hans byði honum að gera svo.

Það er því ekkert annað en fólskuleg árás á þingræðið í landinu, að nánast ætla þinginu að þvinga sína sannfæringu að niðurstöðu ,,ráðgefandi" þjóðaratkvæðis, sem í rauninni hefur sama vægi og hver önnur skoðannakönnun.

 Þjóðaratkvæðinu hefur alltaf verið ætlað að vera, áður en þingið tekur mögulegan aðildarsamning til efnislegrar meðferðar.  Þá blasir það við að sé það rétt sem forsætisráðherra segir um bindandi kosningu um samninginn, að þingræðinu sé þar kastað enn lengra út í hafsauga.  

Enda væri engin ástæða eða þörf fyrir efnislega meðferð málsins í þinginu, lægi fyrir samþykkt eða synjun samningsins í ,,bindandi" þjóðaratkvæði.  Málið væri þá afgreitt, áður en það kæmi til kasta þingsins. 

Lýðskrum fyrir allan peninginn.

Enn og aftur ljáir Ólína Þorvarðardóttir máls á hinu skrumsvædda áhugamáli sínu, að leggja uppgjafamál ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur í dóm þjóðarinnar.  Áður en að til þess bær aðili, löggjafarþing þjóðarinnar leiðir það til lykta.

http://blog.pressan.is/olinath/

Það er nú bara einu sinni þannig, að spurningar um stjórn fiskveiða, sem bornar yrðu upp í ráðgefandi þjóðaratkvæði, yrðu allar með miklum fyrirvörum. Fyrir það fyrsta yrði að vera fyrirvari um að niðurstaðn stæðist stjórnarskrá. Síðan yrðu að vera fyrirvarar um þjóðhagslega hagkvæmni o.s.f.v.

Það er því líklegt að endanlegar lyktir málsins, yrðu á allt annan veg en ráðgjöf þjóðarinnar. Það mætti því segja, að með þessu verklagi, væri lýðræðislegur réttur fólks misnotaður, til þess eins að hafa það að fíflum.

Eina raunhæfa leiðin til þess að kjósa um framtíðarskipun á stjórn fiskveiða, er í gegnum þingkosningar. Þar kynna flokkarnir sína sýn á málið og fá atkvæði, væntanlega í hlutfalli við það, hversu vel þjóðinni líst á ,,sýn" hvers flokks fyrir sig. 

Sá vandi sem núverandi stjórnarflokkar eru í með framtíðarskipan á stjórn fiskveiða, hefur ekkert með LÍÚ, Moggann og stjórnarandstöðuna að gera.

 Vandinn liggur fyrst og fremst í því, að sú framtíðarsýn sem stjórnarflokkanir höfðu á stjórn fiskveiða í undanfara síðustu kosninga var villusýn. Líkt og ótal matsgerðir og úttektir, bæði leikra og lærðra sem til málaflokksins þekkja, hafa bent á. 

Stefna stjórnarflokkanna beið eingöngu skipsbrot fyrir þeirra eigin þvergirðingshátt og lýðskrum sem grundvallaðist fyrst og fremst upp á pólitískum rétttrúnaði og valkvæðri vanþekkingu á afleiðingum stefnu sinnar.

Voru slagorð Þóruframboðs, bara merkingarlaust orðagljálfur?

Þegar Þóra var ekki of upptekin af því að afneita, eða svara fyrir pólitískan feril sinn, var orðum eins og sátt og sameingu haldið hátt á lofti.  Bæði af henni sjálfri og stuðningsmönnum hennar.

Það er því ótrúlegt að upplifa í dag, sáningu illynda og ósáttar úr ranni stuðningsmanna Þóru, vegna úrslita lýðræðislegra kosninga.

Í fullkomnum heimi er auðvelt að skapa sátt og samlyndi um alla mögulega og ómögulega hluti.  Það er hins vegar kúnst að ná slíku fram, þegar hlutirnir fara öðruvísi en að var stefnt. 

Það er varla annað hægt en að meta það sem svo, að í ljósi viðbragða Þórunga við úrslitum lýðræðislegra kosninga, að svokallaður sátta og sameiningartónn,hafi glumið hátt og falskt úr tómri tunnu. 

Nýbökuð móðir viðurkennir ósigur