Mannréttindi eru réttindi allra manna, en ekki bara þeirra er lýðnum líkar.

„Undir slíku á ég erfitt með að sitja en mikilvægara er þó að hafið sé yfir allan vafa að íslenskt réttarfar og meðferð ákæruvalds í máli sem þessu standist þær kröfur sem gerðar eru til mannréttinda og réttlátrar málsmeðferðar í Mannréttindasáttmálanum.“

Einhverjum kann að þykja lítið til þessarar ákæru Geirs koma og telja jafnvel að sökum stöðu sinnar hafi hann átt skilið þá meðferð sem hann hlaut.

Þeir hinir sömu kunna jafnvel að segja að Geir hafi verið heppinn að vera sýknaður af öllum ákæruliðum eða þeim vísað frá dómi, að undanskyldum einum ákærulið.  Hann eigi því ekkert að vera að velta þessu frekar upp.

Sjaldnast er það nú svo að heppni skilji á milli sekt og sýknu í dómsmáli.  Heldur er dæmt samkvæmt lögum út frá þeim gögnum sem fyrir dómnum liggja.

Geir hefur alveg sama rétt og hver annar til þess ákæra til þess bærs aðila, telji hann á sér brotið.  Það verður svo dómstólsins að ákveða hvort hann taki málið fyrir og dæmi í því eða ekki.

Er einhvers að óttast hafi rétt verið staðið að málsmeðferðinni samkvæmt Mannréttindasáttmálanum?  Eða er samviska manna ekki hreinni en svo að þeir óttist dóm?

Mannréttindi eru eins og nafnið gefur til kynna, réttindi allra manna.  Ekki bara réttindi tiltekinna handvaldra hópa eða einstaklinga, eftir því hvernig vindurinn blæs.  Að halda öðru fram er í rauninni ekkert nema hræsni, í besta falli, sem ekkert á skylt við mannréttindi.

Geir kærir til Mannréttindadómstóls