Heimatilbúinn óvissa og saknæmt sleifarlag stjórnvalda.

Svokölluð ,,óvissa" um endurútreikning lána er ,,heimatilbúinn". Þegar fyrsti gengislánadómurinn féll í Hæstarétti þá voru FME og Seðlabankinn fenginn til þess að reikna út mismunandi útkomur af endurgreiðslu þessrra lána.

Finna átti útkomuna sem skaðaði ríkissjóð minnst. Enda höfðu stjórnvöld í samningum sínum við kröfuhafa bankanna, fallist á það að ábyrgjast þann skaða sem bankarnir kynnu að verða fyrir, vegna stjórnvaldsaðgerða af einhverju tagi.

Óvissan var því í rauninni aldrei um vextina sem slíka. Enda var sá þáttur lánasamninganna ekki dæmdur ólögmætur, heldur gengistryggingin.

 Óvissan var því fyrst og fremst um það hvort ríkissjóður, gæti staðið undir þeim skuldbindingum sem á hann féllu, við það að borga bönkunum, mismunin milli þess sem að þeir töldu sig eiga að fá með gengistryggingunni, auk vaxta og þess að fá lánin bara endurgreidd með þeim vöxtum sem lánasamningarnir kveða á um.

Í þeim tilgangi  var hið ólöglega ákvæði sett í Árna Páls-lögin, þrátt fyrir aðvaranir löglærða manna, sem hvað á um seðlabankavexti aftur í tímann. Sem voru allt aðrir og í öllum tilfellum hærri en vextirnir voru í lánasamningunum.

Það hlýtur þvi í besta falli að flokkast undir vanrækslu hjá stjórnvöldum, að semja um flutning gengistryggðra lána úr föllnu bönkunum yfir í þá nýju og fallast á ábyrgð vegna þess skaða sem stjórnvaldsaðgerðir gætu valdið. Hafandi undir höndum lögfræðiálit þess efnis að gengistryggðu lánin væru nær örugglega ólögmæt.

Ellefu gengismál þingfest