Vonbrigði með störf þingsins.

Þegar að forseta Alþingis, voru afhentar tillögur stjórnlagaráðs í lok ágústs sl. í Iðnó að mig minnir, átti ég nú frekar von á því, að þá hæfist efnisleg meðferð þingsins á þessum tillögum stjórnlagaráðs.

Vinna sem fæli það í sér, að Eftirlits og stjórnskipunarnefnd Alþingis, kallaði til sín fremstu fagmenn þjóðarinnar í stjórnlagamálum, sem færu yfir það með nefndinni, hvað af þessum tillögum þyrfti að vera í nýrri stjórnarskrá og hvað ekki.  Hvað stæði gegn skuldbindingum ríkisins, bæði alþjóðlegum og innlendum og hvað ekki.

Nei það var nú öðru nær.  Í stað þess að hefja vinnu við það að gera tillögurnar stjórnarskrártækar, þá var farið í þá vegferð, sem stóð í nærri hálft ár, að uppdikta nokkrar spurningar, sem hægt yrði að spyrja þjóðina í áðurlofuðu þjóðaratkvæði.  Í þjóðaratkvæði um ófullburða tillögur, sem enginn í rauninni veit, hvernig líta muni út, loks er Alþingi lýkur efnislegri meðferð sinni á þeim.  Ef sá dagur rennur nokkurn tímann upp.

Nú kann einhver að spyrja, afhverju ég vilji ekki að þjóðin tjái sig um tillögur stjórnlagaráðs, með því að greiða um þær atkvæði í þjóðaratkvæðagreiðslu?

 Það er mér í rauninni að meinalausu að þjóðin geri það.  En afhverju þarf hún endilega að gera það, á meðan tillögur þær sem kjósa á um, eru ennþá á vinnslustigi?

  Afhverju fær þjóðin ekki að kjósa um fullmótaðar tillögur þingsins að stjórnarskrá?  Óttast meirihlutinn höfnun þjóðarinnar á verki sínu?  Eða þorir meirihlutinn ekki að standa undir stjórnarskrárbundinni skyldu sinni og klára málið, áður en um það er greitt atkvæði?

Ég verð því að öllu ofansögðu að lýsa yfir vonbrigðum með störf þingsins og vonbrigðum yfir getu eða hugleysi meirihlutans að annað hvort þora ekki eða geta ekki unnið málið, með þeim sóma sem íslenska þjóðin á skilið.

Mega þeir þingmenn sem ekki standa undir slíku, fá sér einhverja aðra vinnu, mér að meinalausu. 

Talað í rúmar 35 klukkustundir