Hvernig greiddu fulltrúar ríkisins í bankaráðunum atkvæði þegar laun bankastjóra voru ákveðin?

 Þó svo að bæði Arionbanki og Íslandsbanki séu í meirihlutaeigu erlendra kröfuhafa, sem enginn reyndar virðist vita hverjir eru, þá er það nú svo að íslenska ríkið á yfir 10% hlut í báðum bönkunum.  Hlutur ríkisins í bönkunum tveimur, tryggir ríkinu fulltrúa í bankaráðum bankanna.

 Það er í sjálfu sér engin frétt að Jóhönnu, líkt og meirihluta þjóðarinnar,  bjóði við launastefnu bankanna. Stóra fréttin hlýtur að vera sú, að stjórnvöld virðast ekkert ætla að gera til þess að komast að því, hver afstaða fulltrúa ríkisins í bankaráðunum er, til launamála bankastjórana og eflaust fleiri stjórnenda bankanna.   Fylgja fulltrúar ríkisins stefnu stjórnvalda í þessum málum?  Greiddu þeir atkvæði gegn þessum hækkunum?  Sé svarið við þessum tveimur spurningum ,,nei", til hvaða aðgerða ætla þá stjórnvöld að grípa?

 Í umræðunni eftir hrun, er oftar en einu sinni talað um að ,,læra af sögunn".  Hvað segir sagan okkur um launastefnu bankanna, árin fyrir hrun?  Einn kafli þeirrar sögu, segir okkur frá því, að á árunum fyrir hrun varð launaskrið í bönkunum, líkt og virðist vera í gangi nú.  Það launaskrið, leiddi svo m.a. það af sér, að bankarnir nörruðu til sín hæfasta fólkið úr þeim stofnunum er gæta áttu þess að bankarnir héldu sér innan raunhæfra og löglegra marka.   

 Afleiðing þeirrar þróunnar, ásamt öðrum þáttum sem að lesa má um Rannsóknarskýrslu Alþingis, leiddi svo til þess hruns bankanna og efnahags þjóðarinnar,  haustið 2008.

Engin réttlæting fyrir ofurlaunum