Villikettir, heimiliskettir og sameiginlegur óvinur þeirra.

Ólíklegt verður að teljast að ólátabelgirinir í þingflokki Vg. felli stjórnina með atkvæðum sínum, í það minnsta viljandi. Heimiliskettir og villikettir í Vg. eiga sameiginlegan óvin. Hatur þeirra á þeim óvini, forðar ólátabelgjunum frá því að haga atkvæðum sínum á þann hátt að ríkisstjórnin lendi í minnihluta. Atkvæðahönnun ólátabelgjana í Icesaveatkvæðagreiðslunni, 30 des. í fyrra, er gott dæmi um slíka hönnun.

Ögmundur hefur lýst því yfir, að þrátt fyrir andstöðu við samninginn, hafi ekki verið hægt að greiða atkvæði á þann hátt, að ríkisstjórnin yrði undir. Með öðrum orðum, þá gátu ekki allir þingmenn Vg. er voru samningnum andvígir, greitt atkvæði gegn samningnum, því þá hefði stjórnin fallið.

Í Icesaveatkvæðinu, greiddu Ásmundur og Guðfríður Lilja atkvæði með samningnum, þrátt fyrir andstöðu sína við samninginn,  af því þau töldu að málið ætti að fara til þjóðarinnar og greiddu því atkvæði með tillögu um þjóðaratkvæði, sem borin var upp í kjölfarið á atkvæðagreiðslunni um Icesave. Var ,,lýðræðisástarfrasinn", sem þingmenn Vg. nota gjarnan, til þess að réttlæta fylgni sína við ESB-umsókn andstætt stefnu flokksins, notaður í tilfelli Ásmundar og Guðfríðar Lilju.

 

Ögmundur og Lilja Mós, greiddu hins vegar atkvæði, gegn samningnum og þjóðaratkvæðinu. Ögmundur skoraði hins vegar á forsetann, að taka þá ákvörðun sem hann og Lilja lögðu ekki í að taka, með því að vísa málinu til þjóðarinnar.   Það hlýtur að teljast til tíðinda í sögu lýðveldisins, að þingmenn, hvetji forseta þess til þess að taka ákvörðun, sem þeir sjálfir hafa hvorki kjark né þor, til að taka.

 

Hefði ,,óvinaforsendan" ekki verið fyrir hendi og/eða líkur á falli ríkisstjórnar hefði samningurinn verið felldur í þinginu, þá hefðu eingöngu 31 sagt já, en 32 nei í atkvæðagreiðslunni um samninginn.
Atkvæðatölur við þjóðaratkvæðinu hefðu þá verið, 32 já gegn 31 nei.
Hins vegar náði vilji ríkisstjórnarinnar fram að ganga í báðum atkvæðagreiðslum, 33-30, ríkisstjórn í vil.