Skýr skilaboð.- Á meðan situr ráðherra með hendur í skauti.

„Ríkisstjórn Íslands þarf að hysja upp um sig buxurnar og taka ákvörðun um að setja pening í þessi mál, leiðrétta launin þarna og leysa þessa deilu.“

Það er í rauninni ekki til skýrari skilaboð en þessi orð Örnu Auðar Antonsdóttur formanns Félags lífeindafræðinga.  En lífeindafræðingar á Landsspítalanum eiga einnig í viðræðum við stjórnendur spítalans um nýjan stofnannasamning.  Líkt og hjúkrunarfræðingar og aðrar stéttir sem starfa á spítalanum.  

 Hjúkrunarfræðinga hafa frest til 12. febrúar að taka ákvörðun um hvort þeir standa við uppsagnirnar. Spítalinn hefur ákveðið þessa dagsetningu vegna þess að stjórnendur hans þurfa að geta skipulagt starfsemina miðað við þann mannskap sem verður við störf 1. mars nk.

Það er í rauninni ósköp eðlilegt að spítalinn ákveði þessa dagsetningu til geta skipulagt eftirleikinn. Fari svo að uppsagnir hjúkrunarfræðinga verði ekki dregnar til baka.

Óeðlilegt er hins vegar að velferðarráðherra hyggst ekkert tjá sig um málið, fyrr en fresturinn er útrunninn.  Ef marka má yfirlýsingu ráðherrans frá því í gær. 

Það er vissulega "understatement" að kalla aðgerðaleysi ráðherrans "óeðlilegt".   Standi ráðherrann við yfirlýsingu sína, ætti frekar að kalla slíkt stórkostlegt gáleysi og afglöp í embætti.  Að bíða þess að skaðinn gerist. Í stað þess en bregðast við í tæka tíð.  Fremur en að senda undirmenn sína á vettvang með báðar hendur bundnar fyrir aftan bak. 

Stjórnvöld gætu t.d. slegið af eitthvað af þessum kosningavíxlum sínum og látið það fjármagn sem í þá á að eyða renna til lausnar vandans.  Sem ég fullyrði að sé mikilvægara en flest þau verkefni sem í áðurnefndum kosningavíxlum felast. 

 

Buðu eins launaflokks hækkun

Athugasemdir

[Erla Magna Alexandersdóttir, 7.2.2013 kl. 20:18]

Eg hef horft á hlaupandi hjukrunarkonur- dauðþreyttar- sinna sjúkum af alúð og öllum sínum hjartans huga- nótt sem dag,

Eg hef verið með annan fotin með sjúkum inná Landsðítala í áratugi.

 Starf þessara kvenna er meira virði en að telja peninga í banka fyrir peningasjúklinga. Þetta starf þeirra er það sem allir Islendingar geta þurft að njóta góðs af einhverntíma.

Nema kannski þeir sem geta látið þjóðina borga fyrir flug á erlend sjúkrahús !

[Jonsi (IP-tala skráð) 8.2.2013 kl. 09:29]

á erfit sem öðruvísi ríkisstarfsmaður að sjá að dagvinnulaun hjúkrunarfræðinga séu lægri en annara ríkisstarfsmanna á BHM kjarasamningum...?  Ekki meðaldagvinnulaun þeirra eru sambærileg verkfræðingum og náttúrufræðingum ....  Hitt er þó rétt að hjúkrunarfólk, markt en ekki allir, eiga rétt á auknu starfsálagi í launatoflum sem viðauka við vaktavinnu.  Ekki eru allir hjúkrunarfræðingar að starfa við erfiðustu aðstæður - það getur skeikað verulega á sálfræðilegri streitu í starfi eftir því við hvað er verið að fást.

Ég held einfaldlega að það sé villandi að tala um að davinnulaun Hjúkrunarfræðinga eru lág í samanburði við aðra.  Það þarf að nota betra orðalag en það.  Það má krítisera að læknar séu margframt hærra launaðir í meðal-dagvinnulaun en hjúkrunarfræðingar.  Í hverju felst það?  Markaðslögmálin?  Gott hjá þeim að taka á skarið, markaðslögmál munu auðvitað á endanum, en eftir dágóðan tíma breyta hlutunum.  Markaðslögnmál geta verið læknum og hjúkrunarfræðingum bæri í vil til að hækka stöðu þeirra (þau eru jú ómissandi) en ef maður tekur Bretland til samanburðar, þá geta slíkar þvinganir og skortur einnig leitt til þess að heilbrigðiskerfi íslands líti út fyrir landssteinana og þá eru íslendingar í samkeppni um störf við hámenntaða asíubúa - ég myndi samt ekki óttast það íslendingar þurfa á smá nýju blóði og drifkraftir að halda öðru hvoru. 

[Bjarni Gunnlaugur (IP-tala skráð) 8.2.2013 kl. 13:29]

Stjórnvöld eru ekki að standa sig í því að halda niðri verðbólgu. Verðbólgan minkar kaupmátt þeirra króna sem menn fá upp úr launaumslaginu. Þá á fólk ekki annan kost en að krefjast fleiri króna.

Þeirri kröfu er mætt á endanum með því að gefa út fleiri krónur  (t.d. með lántöku þar sem lánveitandinn býr til peningana sem lánaðir eru) en ekki aðhaldi , afleiðingin er verðbólga og hringekjan fer í gang.

Ef möguleikinn til að fjölga krónunum væri tekinn af stjórnvöldum og peningakerfinu, þá ylli hækkun launa hjá einum óhjákvæmilega aðhaldi á öðrum stað, þ.e. ef t.d. opinberum fyrirtækjum væri stranglega bannað að fara fram yfir fjárlög (sem yrðu þá líka að vera unnin af einhverri skynsemi).

Í dag er verðbólgan notuð til að stela verðmætum frá þeim launþegum sem fá ekki launahækkanir í takt við verðbólguna. Fínna orð yfir þennan stuld, væri skattlagning.

Launþegar og skuldarar eru skattpíndir í gegnum verðbólgu og vísitöluhækkanir og allt of háa vexti.