Þjóðin spurð, en Alþingi tekur ákvörðun.

Í umdræðunni um ESB-aðildarferlið, er það ætíð tekið skýrt fram að þjóðin muni að lokum eiga síðasta orðið í ,,ráðgefandi“ þjóðaratkvæði.  Áður en að þingið taki hugsanlegan aðildarsamning til efnislegrar meðferðar.

Sama verklag ætla stjórnvöld einnig að hafa varðandi tillögur stjórnlagaráðs, þ.e. ,,láta“ þjóðina ,,ákveða“ á hvaða hátt þingmenn greiði atkvæði.  Enda eigi þjóðin að ráða.

Þessi aðferð hvetur í rauninni til stjórnarskrárbrota og brota á þingsköpum og ætti að vera hverjum sómakærum þingmanni ómöguleg. 

Ég vitna í núgildandi stjórnarskrá, þar sem ESB-aðildarferlið ,,átti ekki að taka meira en eitt og hálft ár ca.  Þá hefði verið nálægt tveimur árum í nýja stjórnarskrá.  Þannig að notast verður við þá gömlu.

47. gr. Sérhver nýr þingmaður skal vinna ... 1) drengskaparheit að stjórnarskránni, þegar er kosning hans hefur verið tekin gild. 1)L. 56/1991, 16. gr. 48. gr. Alþingismenn eru eingöngu bundnir við sannfæringu sína og eigi við neinar reglur frá kjósendum sínum. ... 1) 1)L. 56/1991, 17. gr."

Aþingi hefur auðvitað sem löggjafi þjóðarinnar síðasta orðið. Nema forseti synji þeim lögum er staðfesta aðildarsamning staðfestingar. Þá fær þjóðin að kjósa bindandi kosningu um ákvörðun Alþingis. 
Áþekk ákvæði þessara stjórnarskrárákvæða eru einnig í þingsköpum. 

Hvor sem niðurstaðan væri í ,,ráðgefandi" þjóðaratkvæði, eiga þingmenn þá allir að segja já eða nei, eftir atvikum? Eftir því hvernig ,,ráðgefandi" þjóðaratkvæðið fer?
Eiga  þá fylgendur  aðildar, að segja ,,nei" andstætt sannfæringu sinni, verði samningurinn felldur í ,,ráðgefandi“ þjóðaratkvæði og andstæðingar  aðildar að segja ,,já" andstætt sannfæringu sinni, verði samningurinn samþykktur í ,,ráðgefandi“ þjóðaratkvæði? 

Sú niðurstaða sem meirihluti er í þinginu fyrir (sannfæring þingmanna) hlýtur að verða ofan á.
Í besta falli verður samningur sem felldur er í ,,ráðgefandi“ þjóðaratkvæði,  tekinn upp og smávægilegar tæknilegar breytingar ,,hæpaðar" upp og kosið aftur og aftur og aftur....

 

  Þegar Icesavesamningarnir voru samþykktir í þinginu, var lögð fram sú tillaga  að þeir tækju ekki gildi, fyrr en þjóðin hefði greitt um þeim atkvæði sitt í þjóðaratkvæði.  Sú tillaga var þingtæk og af þeim sökum  hlýtur slíkt þjóðaratkvæði að vera ,,bindandi".
Það kallar þá á spurningar: ,, Afhverju í ósköpunum á vera  ,,ráðgefandi" þjóðaratkvæði“ áður en Alþingi tekur efnislega afstöðu til málsins, að ráða afstöðu þingsins?

 Afhverju fer samningurinn ekki bara í efnislega meðferð í þinginu sem annað hvort fellir hann eða samþykkir?

 Samhliða samningnum verði flutt og samþykkt tillaga í þinginu, að samningurinn taki ekki gildi, verði hann samþykktur í þinginu, fyrr en þjóðin hafi samþykkt hann í ,,bindandi" þjóðaratkvæði.  En felli þjóðin samninginn, þá tæki hann eðlilega ekki gildi.

Er það í rauninni svo, að stjórnvöld þori ekki að leggja verk sín ( þinglega afstöðu sína til aðildarsamnings), í dóm þjóðarinnar?